vrijdag 13 oktober 2017

Herfst

Een oefenopdracht heeft mij weer aan het schrijven gezet. Wat een openbaring was dat! Door dingen van me af te schrijven kan ik ze beter overzien, krijg ik inzichten in mezelf en kan de boel beter hanteren. Om het te delen blijft een lastige, maar het is ook een heel fijn idee om anderen te kunnen bereiken te weten dat je niet alleen in dit schuitje zit. Iedereen heeft zijn ellende, zijn pijn, zijn diepte, zijn donkerte…
Ik blijf het doodeng vinden…
Maar vooruit.., daar gaan we;
Eigenlijk wil ik geen blogs over "mijn ziek zijn" meer schrijven. Het heeft een nare bijwerking; heel veel mensen kennen je kwetsbaarheden en diepste zielenroerselen. Ook onbekende mensen. En dit is op zich prima, maar wel altijd heel erg eng... Andersom ken je die van de lezers niet. Al ga ik er wel vanuit dat iedereen ze heeft. Niemand ontkomt aan zijn pijnen en duistere kanten. En daarom zijn we hier ook... Om daaruit te leren, te ervaren, uit te wisselen en te groeien. We zijn allemaal spiegels van elkaar.
Als wij elkaar tegenkomen echter, weet ik nog zo weinig van de ander. Soms, in waardevolle gesprekken komt dat omhoog. Alleen is het dan vaak zo, dat mensen niet meer terugvragen. Want van mij weten zij "alles" al, tenminste toch een heleboel...Misschien concluderen ze dat ik er wel kom, dat ik wel genoeg kracht heb om door te kunnen. Of ze durven niet. Het is niet altijd leuk of makkelijk om erover te praten. Eerlijk gezegd zit ik er zelf ook niet altijd op te wachten dus het blijft een paradoxaal gebeuren…
Daarbij bekruipt mij soms zelf het idee, dat ik mijn identiteit aan het “ziek zijn” of het “hebben van een beperking” ophang, maar ik ben nog zoveel meer... Ook focus ik me liever op de leuke en fijne dingen in het leven, en die zijn ontelbaar...
Dit alles,  heeft mij er lang van weerhouden om hierover te schrijven. 
Ik laat erg graag de gekuiste versie van mezelf zien. Mijn schaduwkindjes zijn het daar echter niet meer zo mee eens…
Vorige week zat ik nog bij een paar vriendinnen te klagen over het feit dat ik (denkelijk) sinds ik amitriptyline slik, niet meer bij mijn diepste emoties kom en niet meer hartstochtelijk kan huilen. Dat dit ter sprake kwam was natuurlijk niet voor niets want direct het weekend erop zijn de dijken met een enorme klap gebroken. De stroom die dat in gang gezet heeft, is niet meer te stoppen…
Zo eenzaam, zo koud, zo diep en diep verdrietig. Al sinds begin september zit ik er doorheen…         
Het koudere en vochtige weer heeft een diepe impact op mijn spieren en gewrichten. De energie die ik deze zomer had is binnen no-time tot ver onder het nulpunt gezakt. En mijn coping mechanisme heeft me de das omgedaan, ik weet echter even niet meer hoe anders…
Ik heb het gevoel alsof ik aan een dun draadje over het ravijn hang en ik weet niet welke kant ik uit moet. Zo overspoeld door emoties en pijn, en ik wil zo graag stoppen met de medicijnen.  Ik moet er ook mee stoppen, de afspraak met de revalidatiearts staat gepland en ik weet dat afbouw van de medicatie ook op het programma staat. Ik wil ook niet anders dan stoppen. Maar ik ben bang… Bang voor mijn gedachten, voor mijn pijn, voor mijn eenzaamheid.
Chronisch ziek zijn is een heel eenzaam proces. De constante pijn is er voor jouw alleen, die kan niemand anders van je overnemen, die kan niemand anders met je dragen. Het is keihard werken, elke dag weer, om de dagelijkse dingen te hanteren en daarbij ook nog jezelf van de zonnigste kant te laten zien. Dag in, dag uit, door de donkere, soms slapeloze nachten heen, jaar in jaar uit… Inmiddels vijf jaar en vier maanden lang.
De zomer heeft een bepaald effect op de natuur, alles vibreert, komt tot bloei, zoekt de zon op, gaat naar buiten toe. Het is een groot feest van open zijn, van licht en activiteit. Alles en iedereen leeft op. Daarin ga ik makkelijk mee en met warmte en afleiding is de pijn gewoon minder en beter te dragen. Van de energieën die er hangen krijg ik een enorme boost. En jeuj…, wat heb ik een topzomer gehad!
Maar als dan de donkerte en de kou weer toeslaan en zo’n aanslag op je fysiek doen, dan is de rek er gauw uit. Tenminste..,bij mij nu even wel…
Ik  hou van de herfst, maar de herfst houdt niet zo van mij. Óf misschien juist wel… Dit is wat ik de afgelopen dagen geleerd heb. Door het lezen van een boek over alchemie. Alles in de natuur maakt zijn processen door. Een voortdurende wisselwerking tussen opbouw, instandhouding, afbraak en wederopbouw. En daar horen ook de rottingsprocessen bij…
Afgelopen zondag ben ik gigantisch in elkaar geklapt. Daar ging heel wat aan vooraf. Ik liep al weken op mijn laatste reserves en sinds begin september kom ik amper mijn bed nog uit. In mijn bed is het namelijk warm en knus. Door een nieuwe houding kan ik er alles beter doen dan op welke andere plek in huis dan ook. Mijn bed is de meest veilige plek waarin ik mezelf kan zijn. Ik geniet dan ook veel met lezen en leren, tarot, de kinderen, internet, noem maar op. Maar daarbij is het naast de normale dagelijkse beslommeringen en huishoudelijke bezigheden ook nog keihard werken om de dag door te komen.

De vanzelfsprekendheid heeft het altijd makkelijk gemaakt. Dat niemand opkijkt of vragen stelt als ik weer eens in bed lig, of als ik zeg dat ik door pijn niet geslapen heb. Of dat ik me niet zo jofel voel. Dat is niet nieuw meer. Die vanzelfsprekendheid is fijn. Mensen houden vaak rekening met me zonder er om te hoeven vragen en dat is lief. Maar soms zorgt het er ook voor dat ik me gekwetst en niet gezien en gehoord voel, dat iedereen het maar normaal vind, dat ze mij niet horen klagen dat ik voortdurend pijn heb…
Nu ben ik al weken in gevecht, met mijn lijf, met mijn pijn, met de donkere kanten in mijzelf, mijn spoken, demonen, monsters, met de delen in mij die er keihard voor moeten werken om positief te blijven, om energie op te doen voor een avondje uit, om mijn dagelijkse taken uit te voeren. Met de delen die dit alles niet eerlijk vinden, die meer willen dan ik kan, die me veroordelen, die me opvreten en verteren.  Met de delen die aandacht willen, die podium willen, erkenning, eens zeggen dat ik dat knap gedaan heb; weer met een lach de dag doorkomen, een pluim voor mijn harde werken ook al lijkt het erop of ik in Luilekkerland leef… En ja ik wéét dat dit allemaal ego-dingetjes zijn. Uitingen van mijn kleine ikje. Maar fuck dat spirituele gezeik, het is wel deze aardkloot waarop we het allemaal moeten doen!
Mensen zien mij alleen als ik níet in bed lig. Als ik mijn voorbereidende periode van energie sparen even achter me laat om vervolgens met mijn blije bakkes te genieten van vriendschap, samenzijn, uitgaan, concerten en al die fijne dingen. Dat ik daarna weer dagen met pijn en eenzaamheid in bed lig, dat ziet nooit iemand. Alleen Guido en de kinderen, en die weten niet beter.
Het is soms een “schizofreen” bestaan. En die “schizofrenie” die is nu zo voelbaar en dat is doodeng. Ik heb het gevoel alsof ik erin verzuip…
Maar ik wéét dat ik dat niet doe, want ik heb nog steeds dat vlammetje in me dat zo enorm intens van het leven houdt. Óók met die zwaarte, met die donkerte, die eindeloos lijkende dieptepunten. Dus ik ga door en ik zal hier ook weer doorheen komen.
Maar het is zo verrekte eenzaam…
En het doet zo enorm veel pijn…

~Soms voelt het, alsof ik in een grot leef. Een donkere, koude, vochtige grot. En op regelmatige afstand van elkaar, hangen er fakkels aan die wanden. Die fakkels die maken de grot aangenaam warm en licht genoeg om me er comfortabel in te voelen. Door me steeds aan die lichtpunten te warmen en me in leven te voelen. Dan voel ik me er thuis en heb  het er zo slecht nog niet. Maar dan kom je weer een bocht om, waar de fakkel is gedoofd… Of voor je neus wordt uitgeblazen. Dan is het donker en duister. Dat zijn moeilijke stukken om doorheen te gaan. En ik weet dat er achter de volgende bocht waarschijnlijk weer een lichtpunt is. En als die er niet is, kan ik er vaak zelf nog wel voor zorgen. Dan weet ik mijn vlammetje zo aan te wakkeren, dat er genoeg licht is voor mij en voor allemaal… Maar daar is wel lucht en ruimte voor nodig. En daar moet ik zelf voor zorgen… Zuurstof, warmte en materiaal. God zegene deze greep en help me mijn vuurtje brandende te houden…~

(Bij het volgende nummer braken bij mij de dijken. Vooral met de toevoeging van de wijze woorden van mijn lief: “dat is jouw diepste Ware Zelf die je roept…”)

"The Late September Dogs"

Just outside my window I hear the late September dogs
And I understand their warning I understand their song
Since you left I feel the change in the air
And night after night I'm searching for mercy everywhere
So I wake in the street and I call out your name
I shout to the sky please

Come on let it rain
Let it rain down on me
Let the rain touch my hands
Let the rain set me free
Let it rain down on me

Silence is the steel that pierces and cuts me to the bone
In dreams the hand that touches you is mine and mine alone
Cruel is the light is the morning shining down on me
Hours with the Devil to understand just what you need
So I wake in the street and I call out your name
Shout to the sky come on

Come on let it rain
Let it rain down on me
Let the rain fill my eyes
Let the rain set me free
Let it rain down on me

Just inside the distance I hear the late September dogs
And so I beg for sleep the child who walked before she crawled
Damn my soul that remembers and clutches to this pain
The spear in your side is me

Come on let it rain
Let it rain down on me
Let the rain touch my hands
Let the rain set me free
Let it rain down on me

~Melissa Etheridge~

Liefs,

Geebs

woensdag 15 maart 2017

Astrid

Bijna vier jaar geleden raapte ze me op.

Voorzichtig als met een uit het nest gevallen vogeltje, sloeg ze haar warme handen om me heen en gaf me een veilig onderkomen in haar praktijk.

Ik was naar haar verwezen door het revalidatiecentrum omdat zij gespecialiseerd was in chronische ziekten en pijn. Een betere fysio was er niet voor mij. En dat klopte. Binnen no-time hadden we een band. Zij  wist wat ik nodig had en door haar vakkundigheid en gedrevenheid kreeg ik snel hernieuwd vertrouwen in mijn lijf en een fijn maatje om mee te trainen.

En met dat maatje zat ik vanmorgen in de kerkbanken. Hand in hand, uit het veld geslagen omdat we het niet meer om konden draaien, hoe graag we dat ook wilden.                                                                     
Want zij is niet meer…

Hadden we wel gezegd hoe belangrijk ze voor ons was?

Hadden we wel gezegd hoeveel ze voor ons betekend heeft?

De ziekte die haar negen jaar geleden al eerder in de tang had, heeft genadeloos toegeslagen.            
In de zomer twee jaar geleden stond hij ineens weer aan haar deur.                                              

Maar ze deed niet open, ze vluchtte, ze vocht. Met al haar liefde voor het leven, haar kracht en positiviteit bleef ze weerstand bieden. Tot op het allerlaatste moment, totdat ze echt niet meer kon, bleef ze met ons trainen.

En daar zaten wij vanmorgen, met honderden andere mensen; haar geliefden, haar collega’s, haar vrienden en al die mensen die door haar aangeraakt waren en in wie zij verder leeft…

En stonden wij in eerbied op voor haar.

In gedachten hoorden wij haar stem; “‘ritsje dicht’, schouders naar achter, borst vooruit…”

Dank je wel lieve Astrid, rust zacht...


vrijdag 24 februari 2017

Verandering


“Niets duurt voort, behalve verandering”
~Heraclitus, Griekse filosoof; 540v.C-480v.C.~

Even voor de statistieken: dit jaar is het vijf jaar geleden dat ik dit blog begon. Het moest! Al die tijd is het een belangrijke uitlaatklep voor me geweest. Enerzijds om mezelf te kunnen uiten en al schrijvende te gaan begrijpen wat er allemaal met me gebeurde. Anderzijds om mijn omgeving erbij te betrekken zodat ik daar steun en begrip uit kon putten. Na mijn idee heeft dat op beide manieren fijn uitgepakt. Enige uitzonderingsgevallen daargelaten… Het heeft me goed gedaan.

De meeste blogs kwamen op als poepen. Meestal als gevolg van heftige emoties voortkomend uit frustraties of juist fijne gebeurtenissen. Emoties zijn  de belangrijkste krachtbron om mijn hersenen op gang te brengen en mijn inspiraties onder woorden te kunnen brengen. Met als resultaat  50 blogs die meer dan 14.000 keer gelezen zijn. Ik vind dat heel wat, bedankt hiervoor!                           

Nu is het alweer meer dan vier maanden geleden dat ik voor het laatst zo geprikkeld was, dat ik het eruit moest gooien en delen met wie maar wilde. Niet zozeer door een gebrek aan emoties, want geloof me, die waren er in overvloed! Maar eerder door het feit dat ik de woorden niet  kon vinden die passend waren bij het thema waar ik tot nu toe voor geschreven heb.                                                                   
Ons leven heeft zich inmiddels zo ontwikkeld, dat de “beperking” die ik heb, voor mij en mijn omgeving bijna geen beperking meer is. Soms zelfs eerder een verrijking. En dit alles doordat we mee gestroomd zijn met,  en ons aangepast hebben aan de veranderingen die zich aandienden. In feite kan je niet anders.

De kriebel voor het schrijven is altijd gebleven. Ik weet, ik ben niet de beste schrijver, maar ik heb er plezier aan. En uit de reacties die ik gehad heb maak ik op dat  anderen  het fijn vinden om de blogs te lezen . Daarom wil ik de draad weer oppakken en gaan schrijven over van alles wat me bezig kan houden. Met de nadruk op tarot.

Lang, lang geleden kreeg ik een pakje tarotkaarten van mijn lief omdat hij dat bij mij vond passen. Ik vond het geweldig. Dat gebaar... Met  tarot zelf had ik helemaal niks. Het pakje kaarten verdween gezellig achter in de kast. Maar na een avond proefcliënt te zijn geweest bij een cursus van een vriendin van me, was mijn nieuwsgierigheid  geprikkeld. Ik was verbaasd, verrast en ik wilde er alles van weten. Met cursussen, boeken, studies over kabbala en tarot ben ik erin gedoken.  En toen ik vijf jaar geleden uitgeschakeld raakte in mijn normale gang van Zijn, werd tarot helemaal een trouwe bondgenoot. Als je de kernprincipes niet kent, kan ik me voorstellen dat je nu de neiging hebt af te haken. Er worden nogal wat wazige praktijken voorgeschoteld o.a. op de commerciële televisie. Maar laat je niet misleiden en geloof me, er zit zoveel meer diepgang in dan waar het op het eerste gezicht op lijkt. Door me in tarot te verdiepen, leerde ik mezelf steeds beter kennen. En met een soort fluisterende bemoediging kreeg ik meer en meer vertrouwen in mezelf en wat het leven  in petto heeft, met al zijn mooie en minder mooie kanten.

Alles in de hele wereld is voortdurend in verandering. Daar heb je schijnbaar geen invloed op. Wel op de wijze hoe je met die verandering omgaat, dát kan het verschil maken. De basis ligt in jezelf…

Ken jezelf…

“He says; when you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
‘Cause things are gonna change so fast
All the white horses are still in bed
I tell you that I’ll always want you near
You say that things change, my dear…”
~Winter, Tori Amos~

Liefs,

Geebs

donderdag 13 oktober 2016

Trein

Het zou een feestje moeten zijn; eindelijk weer eens een keer met de trein!
Ik hou ervan, tussen de mensen in, het landschap aan je voorbijtrekkend... Mijmerend, filosoferend, gesprekken afluisterend, dit alles onder het genot van een latte karamel... Breng mij zo maar van A naar B!

Maar soms zit het niet mee...

Het perron staat het bomvol mensen die dezelfde trein willen. Dat stemt me hoopvol, hulp zat!
De trein sukkelt binnen en de massa beweegt zich richting de deuren, ik beweeg mee.
Met mijn rollator aan de hand (het wordt immers slenteren in de stad) rugzak om en de koffie manoeuvrerend in de andere hand maak ik aanstalten naar binnen te gaan. Dat lukt natuurlijk niet... 'Gelukkig' kunnen de anderen daar gebruik van maken om toch net eerder die trein in te komen voor dat felbegeerde zitplaatsje!
Mijn hoop is gevestigd op een jongeman met een koffer die zich ook zo snel niet naar binnen kan werken door die meute ikke-eerst-mensen. Hij maakt een beweging naar mij van 'ga jij maar eerst' ik zeg dat me dat niet lukt... Dus gaat hij me voorbij en stapt in...
Nou doei!
Koffie neerzetten in het halletje, spullen erachteraan duwen en ja, ik ben binnen. Dank u!!
Gelukkig is er nog een klapstoeltje in het halletje en wiebel ik naar het volgende station.
Overstappen... Het zal mij benieuwen...
Nope...
De vorige keer, dat zal zo een jaar geleden zijn, had ik zo een fijne andere ervaring vanuit Amsterdam!
Met dat in mijn gedachten terwijl ik zit te wachten tot we vertrekken, wordt  omgeroepen;
"Dames en heren, zoals u al gemerkt heeft zijn we nog niet aan het rijden. We hebben geen machinist. We zijn al aan het bellen..."
Dat vind ik leuk!! Ik schiet in een zenuwlachje en voel me langzaam ontspannen.
Vijf minuten later zijn we onderweg.
Eens zien of ik me door het landschap nog meer mild kan laten stemmen...

Liefs,
Geebs

donderdag 9 juni 2016

Poort van Lobith

...Stilte..., het gekwetter van vogels, hinnikende paarden in uitgelaten galop....                                     En verder hoor ik helemaal niets.
Een uitzicht van ongerepte uiterwaarden en een stukje steenindustrie, daar voorbij de uitgestrektheid van een weidse horizon.
Een ruimtelijke natuur die ik al zo lang ken en die me elke keer weer weet te betoveren én er binnen een mum van tijd voor zorgt dat mijn hoofd leeg is en mijn hart zich vult.

We genieten een weekend in de B&B Poort van Lobith.
Deze omgeving ken ik al jaren. Het aanleunende huis is het prachtige historische pand van mijn lieve vriendin, haar man en hun twee kinderen.
Haar ken ik al vanaf mijn puberteit, we hebben een lange geschiedenis samen.

Sinds zij dit pand bewonen zijn wij er kind aan huis. Menig vakantie hebben wij hier doorgebracht en deelden met onze kinderen in het genot om te kunnen spelen en ontdekken in een ongerepte natuur.
Dit alles in een Anton Pieck-aandoend straatje aan de dijk van het dorp waarvan wij vroeger nog leerden dat de Rijn er Nederland binnen kwam.

Dit prachtige huis kenden wij dus grotendeels. Het inpandige, toen nog buurhuisje, bleef lang onbekend terrein.
Totdat vorig jaar de mogelijkheid zich voordeed, de toenmalige bewoner verder ging op zijn pad en mijn vrienden hun droom waar konden maken...
Precies daar, een eigen B&B.

Met al hun inspanning, doorzettingsvermogen en liefde is dat tot stand gekomen.
De recensies liegen er niet om en ik had niet anders verwacht.
De combinatie van het comfort van het huisje, de schitterende natuur met alle wandel- en fiets mogelijkheden, Duitsland op een steenworp afstand.
Het dorp Elten met de Ratsstube waar het altijd goed toeven is bij 'die gnädige Frau'.
En dan daarbij de zorg en gastvrijheid van deze twee hartelijke, gezellige mensen die ik al zo lang ken en die mij zo dierbaar zijn...

Ik voel me een dankbaar mens. Met volle teugen neem ik de rust en ruimte van de  natuur in me op, al genietend van mijn kop koffie op het privéterras van de B&B.

Een ding weet ik zeker; hier zal ik nog vaak, nog heel vaak terug gaan komen...

Hier ben ik thuis!

'This is my church...
This is where i heal my hurts'
 ~Faithless~

Liefs,
Geebs


donderdag 2 juni 2016

Blij

Ken je dat? Wakker worden met een heel diep, intens gevoel van blijheid? Zomaar? Zonder aanleiding…? Ondanks een korte nacht, weinig slaap, ellendige periode of wat dan ook… Toch een onbevangen, vrij gevoel van intens geluk…
Er zijn ook van die ochtenden dat het tegenovergestelde aan de hand is. Ontwaken in een dikke bel van stroperig, stroef en zwaar… Niet wetende, of juist wel, waar dat vandaan komt… Een besef dat je je ergens in begeeft wat je niet wilt, dat er dingen gebeurd zijn waar je geen invloed op hebt maar die je machteloos en radeloos op de fundamenten doen trillen… Of een totaal geen idee hebben waarom alles zo zinloos lijkt…           
Dat zijn dan van die beginpunten voor een dag waarin er veel van je gevergd wordt; passende maskers zoekende om de boel voor de buitenwereld toch draaiende te houden. Er gaandeweg achter komen dat die maskers gaan knellen, dat er iets zit te broeien wat eruit moet, dingen kloppen gewoonweg niet…                                            
Zulke dagen kunnen je uitputten, maar zoals het deze keer bij mij gegaan is, kunnen ze je verrijken. Door heel rustig de donkerte in te gaan, te doorvoelen, te beleven en te ervaren. Met geluk iets te kunnen delen met een goede vriend(in), in zelfreflectie te gaan, uitzinnig te dansen op blije muziek of enorm te gaan janken bij dat intens deprimerende lied…                                                                                                                                                      
Om dan ineens op een ochtend wakker te worden, en te voelen dat het licht weer schijnt!

The higher you build your barriers
The taller I become
The further you take my rights away
The faster I will run
You can deny me, you can decide
To turn your face away
No matter 'cause there's

Something inside so strong
I know that I can make it
Though you're doing me wrong, so wrong
You thought that my pride was gone, oh no
There's something inside so strong
Oh oh-oh-oh-oh-oh, something inside so strong

The more you refuse to hear my voice (ooh-weh ooh-weh ooh-weh ooh-weh)
The louder I will sing
You hide behind walls of Jericho (ooh-weh ooh-weh ooh-weh ooh-weh)
Your lies will come tumbling
Deny my place in time, you squander wealth that's mine
My light will shine so brightly it will blind you
Because there's

Something inside so strong
I know that I can make it
Though you're doing me wrong, so wrong
You thought that my pride was gone, oh no
There's something inside so strong
Oh oh-oh-oh-oh-oh, something inside so strong

Brothers and sisters, when they insist we're just not good enough
Well we know better, just look him in his eyes and say
We're gonna do it anyway, we're gonna do it anyway
We're gonna do it anyway, we're gonna do it anyway
Because there's

Something inside so strong
I know that I can make it
Though you're doing me wrong, so wrong
You thought that my pride was gone, oh no, oh no
There's something inside so strong

Something inside so strong
I know that I can make it
Though you're doing me wrong, so wrong
You thought that my pride was gone, oh no, oh no
There's something inside so strong
Oh oh-oh-oh-oh-oh, something inside so strong
(Oh oh oh) oh oh-oh-oh-oh-oh, something inside so strong
Oh oh-oh-oh-oh, something inside so strong
~Labi Siffre, something inside so strong~

Liefs,
Geebs

vrijdag 29 januari 2016

Angst/ Liefde

“…Take your well-disciplined strengths
and stretch them between two
opposing poles. Because inside human beings
is where God learns.”
~Rainer Maria Rilke~

Angst is een slechte raadgever. Alleen al bij de gedachte aan iets wat je eng vindt, verhoogt het je hartslag, vernauwt het je blikveld, verkrampt je lijf en je focust je nog maar op één, nee wacht! twee dingen; 1: dat waar je bang voor bent, en 2: hoe je gaat reageren; Vechten óf Vluchten! Dít is het geval bij acute angst. 
Voor mij geldt dat bijvoorbeeld voor de ontmoeting met een spin. Binnen luttele ogenblikken bestaat mijn wereld alleen nog maar uit mij en de spin. Dan begint als een razende mijn overlevingsstrategie te werken. Ik wil weg!! Meteen! Nu!! Maar nét voordat ik uit het raam spring, grijpt mijn ratio in; “Hoho! Wacht eens even, het is maar een spin(netje), life goes on!” ...En dan kan ik weer reëel handelen. 
Ik neem gepaste afstand en overdenk de mogelijkheden. Omdat mijn liefde voor het leven nét iets groter is dan mijn doodsangst, kan ik (als er niemand anders in de buurt is om mij te redden) het opbrengen als een idioot een glas en kaart te vergaren en met de nodige spastische bewegingen en gesmoorde kreten het wezentje te isoleren en veilig weg te zetten of bij hele dappere buien het zelfs buiten in de natuur de vrijheid geven. En vooral bij dat laatste, ben ik achteraf zo trots op mezelf als zou ik goud gewonnen hebben op de Olympische Spelen.

Bij langdurige angst werkt het anders… Tenminste wel bij mij.

De aanleiding van dit blog, was gebaseerd op angst. Angst voor wat me overkwam, angst voor ‘mijn aandoening’, angst voor controleverlies, angst voor de pijn, angst voor het verlies van mijn ‘rollen’, angst voor de toekomst, voor verlies van mijn vrienden. Eigenlijk zo’n beetje angst voor alles…

Het schrijven en delen leverde me enerzijds heel veel steun en begrip op naast kracht doordat ik feedback kreeg over de wijze waarop ik kon dealen met de ‘obstakels’ op mijn pad. Maar steeds lag er ook die angst op de loer. Angst omdat ik me soms wel heel kwetsbaar opstelde wat me blootstelde aan ‘het grote oordelen’. En angst over mijn eigen handelen; was ik wel helemaal eerlijk, was het geen hele egocentrische-trip, was ik wel zuiver in mijn manier van delen? Per slot van rekening waren het altijd alleen de mooie verhalen, de verhalen waarin ik zelf op het laatst de balans gevonden had. Een constante, kritische evaluatie met mezelf wat niet altijd even makkelijk was…

En toch kreeg ik steeds weer opnieuw die kracht, om door te gaan, bij mezelf te blijven en te doen wat ik niet laten kon. Door de niet aflatende liefde van mijn familie, mijn vrienden, mijn gezin, de poezen, de lezers, muziek, en de liefde voor mezelf om dit alles ook toe te kunnen laten. Hierdoor kon ik mijn angst leren hanteren en langzaam omzetten in een gevoel van liefde.

Liefde… In relatie tot het uitgangspunt van dit blog zie ik liefde als overtreffende trap van acceptatie. De laatste fase van een proces van rouw. Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie. Vijf fasen van rouw die elkaar niet altijd even netjes opvolgen, in elkaar overvloeien en soms ‘haasje over’ spelen. Maar in grote lijnen is acceptatie toch absoluut het mooie sluitstuk. En daaraan voorbijgaande liefde, wat ik in deze zie als meer dan volledig toelaten en vertrouwen, en weten dat het goed is…  

Dan begint er een heel nieuw hoofdstuk. Alweer. Een waarin er ruimte ontstaan is voor nieuwe dingen. De angst is verdwenen, dus de focus is weg. Er dienen zich weer andere richtingen aan. Ontmoetingen met mensen die ik anders nooit had leren kennen. Bezigheden waar ik me anders misschien nooit voor zou hebben geïnteresseerd…

En terwijl ik me dit alles aan het bedenken was, schoot me een gedicht te binnen. Het is van een ‘oude vriend’ van me die ik enkele maanden geleden ontmoette, en die toen, zonder al te veel woorden, mijn verhaal herkende en zijn ervaring in een gedicht met mij deelde. Het raakte mij tot in mijn ziel en ik ben dan ook heel dankbaar dat ik het met zijn toestemming hier mag delen;

“Het kleed van vermoeidheid en pijn
Strak om mijn lichaam gekneveld
Beneemt mijn ademtocht tot streepjes lucht
Ik steun tegen de deurpost van mijn hart.
Eens was het kleed aan komen waaien
In onzichtbare vlagen
Had ongevraagd haar plaats omheen mijn lichaam opgeëist
Doordrong de botten van mijn bestaan
Het is mijn kleed
Ik kan niet anders zeggen
Het is mijn kleed
Ik zal niet vragen waarom je kwam
Ik draag je.
Vanuit deze krachtige omhelzing
Beeft en groeit het verlangen in mij
Aan de ontmoeting met de Geliefde
Mijn kleed, een waarachtige pijn
Die alles in mij oproept
Om de met spiralen en heilige cirkels bewerkte deur van mijn hart open te duwen.
Mijn kleed vult mijn verlangen tot een borrelende, overlopende kruik
Mijn Geliefde, mijn verlangen is groot.”

~Maarten Förster~
                                     

Dank jullie wel lieve allemaal!
Xxx
Geebs