Ik moet ongetwijfeld zo'n eigenwijze dreutel geweest zijn want ergens diep van binnen knaagt dat kleine stemmetje in me...
Dat maakt me onrustig en onzeker met het oog op volgende week.
Dinsdag ergotherapie en sport intake
Donderdag fysiotherapie en nogmaals ergo
Vrijdag fysiotherapie en een intake maatschappelijk werk
De week erop een kennismakingsgesprek met de revalidatie arts.
Wat een omslag in mijn leven, moet er nog even aan wennen.
Het maakt me ook wat onzeker en labiel.... Wat staat me allemaal te wachten?
Voldoe ik aan de verwachtingen van een revalidatiecliënt?
En welke verwachtingen heb ik zelf allemaal?
Tot nu toe heb ik een redelijk comfortabele draai aan mijn leven weten te geven met mijn beperkingen. Alles flink wat tandjes lager. Strakke things-to- do lijst hanteren met weinig notities. Hulp vragen en accepteren. Nee zeggen tegen sommige uitnodigingen. En de volle honderd procent genieten van de dingen die wel lukken. Het gaat me allemaal steeds beter af.
Doordat ik me zo aangepast heb aan de situatie, lijkt het soms alsof er niets meer aan de hand is. Dan kabbelt alles zo lekker rustig voort, geniet ik van mijn warme plekje op de bank, lezen, internetten, de kinderen.
En dan ligt er opeens die brief op de mat en is het toch weer even slikken...
Misschien moet ik maar eens diep in mezelf duiken, op zoek naar dat kleine meiske en haar bij de hand nemen....
Samen op weg, eerst maar eens naar volgende week!
Xxx Geebs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten