Zondag

En opeens is het stil... Ik laat een of ander surrealistisch beeld achter me van een situatie van een ondenkbaar gebeuren in een land wat niet bestaat... Stilte, leegte... Ik wordt wakker. 

De kamer baadt in het licht. Het duurt enkele seconden voordat in mijn zompige brein doorsijpelt dat ik net een bijzondere avond heb gehad. Opzij kijkend zie ik mijn lief vredig in een diepe slaap.
Oh ja, ik ben in Nijmegen. De stad waar ik zowat getogen ben.
We liggen op een zalig boxspring bed in het centrum van mij harte-stad. De gordijnen wagenwijd open. (Tsja daar denk je niet aan met een jolig hoofd vol alcohol...)
En langzaam dringen ook de vertrouwde pijnprikkels weer door... Schouders, heupen,  knieën, tenen... Dan begint alles daar tussen te jengelen. Ooh, en een hele volle blaas. Daar kan ik wat aan doen!
Stapje voor stapje visualiseer ik hóe ik het allemaal ga doe. Een automatisme wat ik in de loop van de jaren heb opgebouwd. Als het plan staat, verzamel ik moed en ga geduldig en projectmatig aan de slag: buikspieren aanspannen, bilspieren bij-een, maak een plankje van je core (dril-instructie van de fysio) rechterheup omhoog, rol over links, linkerbeen langs het bed laten glijden, rechterbeen ernaast, blijf aanspannen! opstapelen dat lijf, niet vergeten door te ademen!
Ik zit!
En kijk uit over mijn oude, vertrouwde stad, badend in een evenzo vertrouwde grijze nevel van donker en vochtig weer in Nederland. Tussen twee gebouwen door doemt in de verte de prachtige Waalbrug op.... Het beeld ontroert me...
Plassen... Dat ging ik doen!
Stap twee; aanspannen weer die hele hap, afzetten, niet te fors, zwaartekracht aanbidden en omhoog...

Whaaaaaaaa!!! Die kende ik nog niet, een nieuwe pijnscheut die als een elektrisch impuls bijna al mijn haar tot aan het plafond laat rijken. Mijn linkerhak! auw! snel over op rechts, nee! die heup! verspreiden dat gewicht en lopen! ...Oké, strompelen, ook goed! 't Is gelukkig niet ver. Deur, hou vast, pot, ga zitten. En laat los.... Hmmmmmm.... De grote pot pijnstillers op de wastafel grijnst me hoopvol tegemoet.
Terug in bed probeer ik nog wat te slapen. Linkerzij, rechterzij, rug, nee... Hmrpfff! Na een half uur wurmen geef ik de hoop op. Dat gaat niet meer gebeuren... Ik voel mijn kussen nat worden... Huh? Huil ik? Waarom? Dit ken ik toch onderhand wel? Wacht eens even... Ik voel me eigenlijk superblij! We waren bij een fantastisch optreden, we hebben leuke ontmoetingen gehad! Gelachen en geflauwekuld met mensen die me zo dierbaar zijn.... En ik heb gedanst! Sinds tijden weer een klein nummertje lekker los kunnen gaan. Tranen stromen over mijn wangen, tranen van geluk want de beelden van afgelopen nacht hebben mijn benevelde geest bereikt. Ik grijp naast me naar mijn gsm op de grond. De foto's liegen er niet om... Met een tevreden glimlach laat ik me weer achterover in de kussens zakken... 

Langzaam breekt de zon door...

"How do you spell 'love'?" ~ Piglet

"You don't spell it...you feel it." ~ Pooh

Xxx Geebs