Wat was iedereen daar aan toe, weer wat warmte en licht. Het is merkbaar aan iedereen; de mensen zijn vrolijker, de vogels durven weer wat overtuigender te fluiten, de kinderen gaan weer naar buiten, heerlijk, het is lente!
En ik ben ook blij, ik krijg er meer energie van en geniet van de zon, maar het
brengt ook iets anders met zich mee, iets waar ik minder vrolijk van word. Doordat het weer lichter wordt, en de mensen meer naar buiten treden, word ik kei-hard geconfronteerd met mijn beperkingen.
En dat is zelfs moeilijk om hier neer te zetten. Om het op te schrijven, of
onder woorden te brengen. Want tot nog toe heb ik me gewenteld in een gevoel van ; 'het is wat het is’ en ‘het zal wel ergens goed voor zijn’ en toch ook wel ‘dat het wel een keer over zal gaan’...
Maar ondertussen is het toch een serieuze zaak en ben ik inmiddels drie dagdelen onder de pannen in het revalidatiecentrum.
Om de twee weken een gesprek met maatschappelijk werk om alles op een rijtje te krijgen en te houden en volgende week begint het groepsonderdeel Bewust in Beweging. Dan staat er nog handtherapie op het programma.
De meeste tijd ben ik bezig met fysiotherapie en ergotherapie.
Bij de ergotherapie heb ik het basisprincipe van energieverdeling over de dag
goed binnen de week ingepland en ben ik nu bezig met de praktijk. Gisteren heb ik daar gekookt, slimme adviezen gekregen over aangepast keukengerei en koken op een verhoginkje zodat mijn schouders meer ontlast worden.
Bij fysiotherapie hebben de ontspanningsoefeningen plaats gemaakt voor meer beweging. Wandelen op de loopband afgewisseld met fietsen op de hometrainer. Super fijn om weer wat meer in beweging te zijn en achteraf heb ik het marathon-gevoel, alleen ontbreken nog de juichende toeschouwers ;)
Al met al neemt mijn leven steeds meer een andere vorm aan. Moet ik dingen uit handen geven of hulp vragen, hoe moeilijk ik dat ook blijf vinden... En ik geef me over aan het feit dat ik regelmatig moet gaan liggen, ook waar anderen bij zijn. Dan voelt dat eerst zo verschrikkelijk onwennig, maar met goede vrienden samen durf ik toe te geven en merk ik hoe (h)eerlijk het voelt om op die manier trouw te zijn aan mezelf.
En ondertussen is het lente geworden.
En wat elke lente weer een groot plezier mee brengt om naar uit te kijken;
Moulin Blues. Het begin van ‘ons festival seizoen’... Het levert nu alleen nog
maar hoofdbrekens op. Hoe gaan we dat doen? Is het wel slim? Kan ik het missen? Neeee! Ik wil er nog niet aan denken om niet naar een festival te kunnen gaan.
Mijn lief heeft de organisatie al gemaild of we een luie klapstoel e.d. mee
kunnen nemen en dat is geen probleem, mits we een doktersverklaring kunnen overhandigen.
En mijn ergotherapeute heeft daar meteen werk van gemaakt en die vraag via de mail bij de arts neergelegd, maar wel met de kanttekening dat het kán zijn, dat ik die niet krijg omdat een festivalbezoek mogelijk niet binnen het goede verloop van het behandeltraject past. Met andere woorden; het kan gewoon zijn dat ik 'geen toestemming' krijg om naar dat festival te gaan. En dat is dan wel even héél erg confronterend...
~The truth will set you free, but first it will piss you off.
Gloria Steinem~
Xxx Geebs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten