Bang

 

Van alle basisemoties had ik deze nog niet gehad.

Blij ben ik vaak.

Bedroefd ook, zeker!

Boos had ik vorige week tot in alle diepte leren kennen.

Maar bang...?

Echt, ik ben van de dooie dood nog niet bang.

 

Totdat...

Totdat ik voor een afspraak op mijn werk, samen met mijn vriendin op de bank zit te snotteren en te rillen en me realiseer dat ik zit te beven van angst. Gos wat ben ik ineens bang, fladderend hart, kloppende keel, klamme handen en een ongelofelijk diep, eng, vervreemdend gevoel van angst. Voor alles en iedereen. Ik heb haar huilend en als een kind gevraagd of ik af zou bellen. Maar nee, zoals een goede vriendin betaamt neemt ze me aan de hand, haar auto in en levert me keurig af voor het kantoor van mijn manager...

En als ik erop terug kijk, dan begrijp ik nog steeds niet precies waar die angst vandaan komt, waar ik nu precies bang voor ben. Maar ik kan het gevoel zo weer oproepen.

Is het de angst voor verlies?

De angst alleen te zijn?

Het onbekende van de toekomst? Mentaal kan ik deze wel goed plaatsten. De onzekerheid die elke dag met zich meebrengt. De toekomstverwachtingen, niet alleen qua beperkingen maar vooral ook wat mijn werk betreft.... Ook al ben ik daar zelf nog niet zo klaar voor, de regels van onze maatschappij zijn er nu eenmaal op ingericht, logisch...

Maar het is een fundamentele angst, die zoveel meer behelst dan alleen een analytische verklaring.

Angst is eng, verlamt, neemt de eetlust weg en vervreemd je van alles en iedereen. Gelukkig kan ik er redelijk mee uit de voeten en heb ik nog genoeg reserves van andere emoties die ik uit mijn toverhoed kan en weet te halen op de juiste momenten. Maar ondertussen heb ik het wel gevoeld.

En klopt het hart me nu weer in mijn keel...

Meer woorden weet ik er nu niet voor te vinden.

En dat is tekenend voor het ongrijpbare van de angst.

Soms zijn we nu eenmaal gewoon...

bang!

Xxx Geebs