Overgave

Het begon precies twee weken geleden met het openen van een onschuldig doosje met kaartjes bij maatschappelijk werk. Het Gevoelswereldspel. Kaartjes met woorden van gevoelens en levensgebieden van ons bestaan. Vijf onderdelen moest ik kiezen die op dit moment belangrijk voor me waren. Vervolgens mocht ik aan die onderdelen negatieve gevoelens plakken. Kinderen, man, vrienden, werk en gezondheid waren in die momentopname voor mij van allergrootst belang. Koppel eerst de negatieve gevoelens aan de levensgebieden, dus kaartjes aanleggen bij de levensgebieden. Dat ging me prima af. Gevoelens die ik niet herkende konden op de weglegstapel. Mooie rij met voornamelijk negatieve gevoelens bij gezondheid, spreekt voor zich. Best wat op de aflegstapel en wat machteloze gevoelens bij vrienden, werk en kinderen omdat ik niet geheel kan voldoen aan de verwachtingen die in mijn ogen bij mijn rol hierin passen. En hoe langer ik naar die gevoelens keek, ik mijn rationele verklaringen erover gegeven had, begon langzaamaan het gevoel wat achter die paar letters verscholen zat, binnen te dringen. En dat was natuurlijk nét de bedoeling van het hele spel.En als je dan eenmaal zover bent, is drie kwartier maatschappelijk werk niet lang genoeg om die stroom die onder de putdeksel uitkomt, de ruimte te bieden die ze nodig heeft. Gelukkig was het een mooie zonnige dag en kon ik vervolgens nog een half uur met de ergotherapeut de natuur in en nam de fysiotherapeut ook nog een half uur voor haar rekening. Die dag is er veel in beweging gezet en waren de dijken gebroken. En dat kost een hoop energie... Energie die enerzijds best heel veel zwaarte en verdriet met zich meebrengt, maar die daarnaast ook heel veel zuivert en op langer termijn een verhelderend effect heeft.

Hoe meer ruimte de negatieve gevoelens ook krijgen, hoe dichter ik bij mijn ware zelf lijk te komen. Veel gevoelens die een mens heeft, worden zo angstvallig buiten de deur gehouden, dat ze een vage bedreiging worden, te ver weg om er bekend mee te raken dus steeds angstiger om er ooit contact mee te krijgen. Ik bof, ik ben sinds kort goede vrienden met al deze gevoelens. En zelfs boosheid heeft bij me aangeklopt en ik heb de deur wijd open gezet. Het mooie is, dat als je al de gevoelens die je liever niet hebt, even volledig tot je laat komen, zonder je er geheel door mee te laten slepen, je er niet meer bang voor hoeft te zijn en ze een rustig onderkomen in je vinden. Even goede vrienden! (Met grote dank aan Edel Maex).

Natuurlijk zijn er naast die negatieve gevoelens, ook nog bergen positieve gevoelens die ik een plaatsje mocht geven binnen mijn levensgebieden. Man en vrienden heb ik onder de positieve kaartjes bedolven, want wat is het toch fijn om volledig mezelf te kunnen zijn, mét al mijn complete gevoelens bij hen. Totaal en onvoorwaardelijk.

En dan kom ik aan het stuk overgave, want dat is een belangrijke waarvan ik dacht dat ik dat wel kon. Maar als puntje bij paaltje komt, dan is overgave best heel eng. Het betekent volkomen loslaten. Vertouwen op wat komen gaat zonder enig grip te eisen op de uitkomst. Het is een keuze die je zelf maakt om de scheidingsmuren tussen jou en wat er daar maar naast of buiten is, volkomen weg te laten en een totale verbinding aan te gaan met dat wat op je pad komt. Het binnen laten komen van de gevoelens en het totaal aangaan van situaties waar je niet omheen kunt.

En in die totale overgave heb ik me aan de hand van mijn vrienden helemaal in het Moulin Blues gebeuren kunnen storten. Als een soort apotheose van een emotionele week waarin we ons die zaterdag hebben overgegeven aan elkaars gezelschap, de zon, en de overweldigende samenbindende klanken van de blues. Grotendeels zittend in de rolstoel die ik daarvoor nog als groot obstakel zag maar die me uiteindelijk de vrijheid heeft gegeven om precies dat te doen waar ik op dat moment zo’n enorme behoefte aan had. Samen zijn met mijn geliefden, met anderen, genieten van muziek en van elkaar en vooral om weer een dag totaal mijn blije zelf te kunnen zijn!

Liefs,

Geebs