Pijn

'Vissen voelen geen pijn’ Heus, er zijn hele groepen mensen die dat beweren. En ik weet het natuurlijk niet, mij zeggen ze ook niks. Maar gevoelsmatig héb ik gewoon mijn twijfels...

Tijdens mijn dagelijkse Dommel-rondje, kom ik regelmatig vissers tegen die heerlijk in alle rust zitten te staren naar hun dobber en ik zie dat graag, dat zitten en dat staren dan... Van de week had er dus een beet. Een sierlijk spartelend zilveren visje werd vakkundig van zijn haak verlost en ~plop~ terug het water in gegooid. “Mogguh” ... “Mogguh” En een kleine siddering van gevoel, alsof er een weerhaak uit míjn bovenlip getrokken werd, kwam een fractie van een seconde over me en was ook zo weer weg. Zo kun je dus met geesteskracht, gevoel ervaren. Dat kent vast iedereen wel. Zo als het door kan dreunen in je eigen hoofd als je bij ‘funniest home videos’ een peuter achterwaarts tegen de grond ziet smakken.

Dat kán er ook aan de hand zijn bij mensen met chronische pijn, aldus mijn fysiotherapeut. Pijn heeft de functie een signaal af te geven naar de hersenen dat er ergens in het lichaam iets loos is waar op gereageerd dient te worden. Bij chronische pijn gaat er constant alarm af, een beeldende omschrijving die ik laatst las in een blog van bondgenoot R. Pijn kan in allerlei gradaties aanwezig zijn. Bij sommigen dus een constant, loeiend, zeurend, zuigend, uitputtend alarm wat nooít ophoudt met gillen. Dat is om gek van te worden...

Mijn pijn vind ik over het algemeen best  te handelen. Geen voortdurend loeiend alarm maar meer een irritante pieptoon die constant aanwezig is met uitschieters die me zo nu en dan uit mijn balans brengen. Mijn pijn zeurt , knaagt en dreint maar is vaak te dempen of verdoezelen met pijnstillers en/ of afleiding. Het is nooit helemaal weg, maar ik ben er toch aan gewend geraakt in de loop der tijd. Als ik zorg voor niet al te gekke dingen, niet te lang lopen, staan, computeren etc. geen onverwachtse bewegingen, kan ik er mijn dag redelijk mee doorkomen. Het kost wel meer energie en inspanning maar het hoort gewoon bij mij...

Bij de fysiotherapie zijn we met apparaten aan het oefenen om de spieren in de gewrichten sterker te maken zodat de gewrichten beter binnen hun kapsels blijven en minder te lijden hebben.  En elke keer als we zo’n oefening gehad hebben, moet ik met punten scoren hoe zwaar die oefening is en hoeveel pijn het me bezorgt. Dat is best een lastige... Ik scoorde dus van de week een zware oefening met een 9 qua pijn en op de terug weg naar huis was ik kritisch op mezelf. Hoezo een 9? Denk nog eens aan de laatste bevalling... Dat was een dikke vette tien! En dit een negen, nou, nou... 

Aan de hand van die overweging heb ik interessante gesprekken met mijn fysio over de beleving van pijn en dat dat dus zo per moment kan veranderen. En pijn zelf kan kloppen, branden, schuren, scheuren, steken, wandelen en zo vanalles. Pijn kan het ene moment alles overheersend aanwezig zijn, en het volgende moment even naar de achtergrond verdwijnen doordat de aandacht ergens anders op gevestigd wordt. Maar ook weer niet altijd...

Pijn kan er ook voor zorgen dat je niet zo aardig en liefdevol naar de omgeving reageert. 

Dat kan ook emotionele pijn zijn. 

Dus als ik tegenwoordig een heel chagrijnig mens tegenkom, dan ga ik daar aan denken en geef ik gul mijn allerfijnste glimlach want wie weet, wordt die ziel wel verteerd door allesoverheersende pijn. Een glimlach van die ander, kan dan net ietwat verzachtend zijn...

“Remember, we all stumble,

every one of us.

That’s why it’s a comfort to go hand in hand”

~Emily Kimbrough~

Liefs,

Geebs