Grenzen

' Tussen die grenzen

  vond ik mooi mijn vrijheid terug '

            ~Loesje~

Pijn doet het. Echt, alles! Zowel lichamelijk als geestelijk.

En het is fijn hoor, om helemaal ‘los’ van het revalidatie centrum te zijn en weer binnen mijn eigen werkterrein te bewegen. Maar ooooh, wat blijft het lastig om die grenzen goed te respecteren en vooral om daar dan naar te handelen...

Er zijn veel nieuwe dingen op mijn pad gekomen; elektrisch fietsen, heel fijn! Nieuwe fysiotherapeut voor een jaar! Ook heel fijn. Leuke opdracht op mijn werk, ja, ook erg fijn. Cursus volgen ter voorbereiding van... Hmhm, fijn! Middag begeleiden bij filmen van cliënten, je voelt ‘m; fijn, fijn! Volgende week een afspraak met mijn nieuwe begeleider voor het reïntegratie traject buiten de organisatie. Prima!

Tandarts, oogarts afspraken; mwoah, staan gepland. Dagelijkse dingen, kinderen, boodschappen, koken, verplichte wandelingen. Daarnaast weer betekenis hebben op mijn werk, dat geeft echt voldoening.

En hoe ging ik dat ook alweer doen...?

Gedoseerd Geebs, gedoseerd!

Past dat? Nee, niet buiten de deuren van mijn huis. In een wachtkamer ga je niet even liggen. Op kantoor ook niet. Bushokje? Nope! 

Even een time-out? Alles draait door!

En dan ga ik ook nog maar even door. Neem ik onderweg die boodschappen mee want dat hoef ik er niet meer uit. “Mam..., kan je even snel...?” Eh, ...nou? ~Pling~ Whatsappje, vriendin in nood...

E-mail, facebook. Ik wil ook ruimte maken!

Telefoon!

Pieppieppiep, de wasmachine is klaar.

Kattenkots, lekker met je blote voeten....

Vooral doorademen...

Oh ja, ik kan ook vragen...

Gelukkig!

Die onweerstaanbare aantrekkingskracht van mijn bed...

Niet toegeven, wel toegeven?

En dan die onvermijdelijke ‘nee’ waarvan iedereen nu weet dat ie in mijn repertoire zit. Verbazing, acceptatie, toch proberen, respect. We stoeien ermee en het lukt! Maar soms doet het pijn. Het is net alsof ik op sommige fronten mezelf opnieuw moet  uitvinden. Of maak ik keuzes die vér over mijn grenzen gaan juist heel bewust, de gevolgen neem ik voor lief...

Wat wil ik? Wat kan ik ? Hoe kan ik van betekenis zijn? Hoe ga ik het doen? Een wankel evenwicht, letterlijk en figuurlijk... Zonder het duidelijke klankbord van mijn revalidatietherapeuten...

Een klankbord heb ik wel; mijn lief, goede vrienden, en wonderlijk genoeg ook dit blog. Gewoon het uiten, dingen op een rijtje krijgen. Het weten dat dit gelezen wordt, dat het (h)erkend wordt, niet alleen bij mijn geliefden en bekenden maar ook bij vele andere mensen bij wie het iets raakt, wat dat dan ook zal zijn. Ik hoop op iets goeds...

Mij stelt het delen, naast dat ik het spannend blíjf vinden, ook gerust. 

We gedijen bij verbinding.

' Bevrijding is het vinden van vrijheid in beperking

en volmaaktheid in onvolmaaktheid.

Het is de vrijheid om precies te zijn zoals we zijn '

  ~ Joan Tollifson ~

Liefs,

Geebs