Klaar

De laatste weken op het revalidatiecentrum stond al in het teken van afscheid nemen waarin veel geëvalueerd en teruggekeken is op deze belangrijke en intense periode van ruim een half jaar. Genezing heeft het me natuurlijk niet gebracht, wel begrip en handvaten voor hoe ik nu verder moet en als ik kijk naar hoe ik was voor ik aan de revalidatie begon en hoe ik nu ben, dan kunnen we spreken van een groot succes. En dat is altijd fijn...

In januari van dit jaar bekeek ik de wereld vanachter mijn raam. Liggend op bed, of de bank, luisterend naar de verhalen van anderen en me doodongelukkig voelen dat ik daar geen of nauwelijks deel meer van uit maakte. Facebook was mijn reddende engel om het gebrek aan contact te compenseren. Af en toe een uitstapje naar buiten of racend door mijn huishouden om toch maar te voldoen aan dat waarvan ik dacht dat het van me verwacht werd.

Om vervolgens weer dagen op apengapen te liggen.

En nu weet en handel ik dus beter, door het beter te voelen van mijn lichamelijke signalen en daar ook naar te luisteren, activiteiten te doseren en sommige dingen ook vooral gewoon te laten. Nee zeggen gaat me ook steeds natuurlijker af.

De pijn is onveranderd aanwezig, maar ook beter te handelen door de nieuwe structuur die ik me toch wel aangemeten heb. De vermoeidheid blijf ik lastig vinden... En om dan vooral niet in de valkuil te trappen daaraan toe te blijven geven met als gevaar dat ik over een paar weken weer mijn bed niet uit kom. Dus actief blijven, stukje lopen, stukje fietsen, alles met mate... Best suf als ik het zo schrijf hier, maar alles went.

Fijne mensen heb ik leren kennen op het revalidatiecentrum. Mijn vaste fysiotherapeut en ergotherapeut ga ik best missen, altijd goed om zeker twee maal in de week mijn ervaringen te kunnen delen en daar begrip en tips te ontvangen. Ook het samenzijn met lotgenoten heeft zo iets koesterends en vertrouwds... Bij het weggaan voor de laatste keer, voelde dat zo raar om dat alles achter te laten. Enerzijds heel goed, met de vrijheid om weer Verder te kunnen. Maar ook wat wankel en onwennig, om nu alleen, als ‘onzichtbaar beperkte’ die soms toch wel harde buitenwereld in te trekken. Kwetsbaar. Zo voelde ik me... Als een nat klein vogeltje wat zich net een weg naar buiten door het ei gepikt had, rillend en bibberend maar wel met een ongelofelijk verlangen om op te drogen, mijn vleugels te laten sterken en de wijde wereld in te vliegen.

Kwetsbaar was ook het woord waar mijn maatschappelijk werkster en ik op uitkwamen tijdens de eindevaluatie. Ik heb me zeer kwetsbaar opgesteld, door te delen, door te ervaren van mijn diepste angsten en emoties, maar ook door het eerlijk en trouw naar mezelf te blijven. Enerzijds dus een zeer eigenwijze revalidant wat wat geduld van het team vergde, maar daardoor wel de juiste weg kunnen vinden waarin de acceptatie langzaam zijn weg vond. Die kwetsbaarheid, brengt me wel steeds dichter bij mijn eigen kern...

En nu is het finito. Wel nog wekelijks fysiotherapie maar dan buiten Blixembosche deuren. En eind september een eindevaluatie met de specialist. Ik zal er nog wel regelmatig binnenlopen voor de silversplints, maar verder is het gewoon klaar daar!

Komende week begin ik op mijn werk met een leuke nieuwe opdracht waarmee ik in iedergeval tot en met december zoet ben. 8 Uur in de week voor mijn eigen organisatie, 4 uur staat er open voor het zogenaamde spoor 2 traject om te zien of ik buiten de organisatie een geschikte aanstelling kan vinden. Heel spannend weer allemaal. En vol enthousiasme ben ik er weer ingedoken waarbij ik in de aanloop alweer bijna over mijn grenzen gegaan ben, maar ik heb geleerd en daar een stokje voor gestoken. Het blijft vast een weg met vallen en opstaan, maar heee, ik ben er weer!

“The road to Nirvana, has no straight lines”.

Liefs,

Geebs