De eerste dag na de vakantie is alweer halverwege.
Het leek erger dan het uiteindelijk was. Mijn lief werkte de eerste uren nog thuis en ondanks mijn plannen van vroeg opstaan begon mijn ‘werkdag’ toch pas om half tien. Opruimen, de was, de katten... Het heeft nog niet veel om het lijf. Deze week en de volgende nog een druk programma op de revalidatie en dan moet het afgelopen zijn en zal ik op mijn werkplek gaan snuffelen aan andere functies die nog wel uitvoerbaar zijn met mijn beperkingen.
Maar eerst nog even terugmijmeren over de vakantie. De ‘fossielen’ hier in huis helpen daar nog lekker aan mee; de verfrissingsdoekjes van Onur- air op het prikbord, de flyers van enkele turkse restaurantjes nog op het aanrecht, de nieuwe stenen die hun kameraden in de tuin al gevonden hebben en het singeltje van de Monophonics wat me toegeworpen was op Bospop aan onze Wall of Fame...
En daar begon onze eerste vakantie mee: een dag Bospop. En wat voor een...
De dag vooraf hadden we onze plek op de Woodstock camping al verworven ter voorbereiding en een fijne avond achter de rug. Het was druk bij de entree en dan geldt echt het voordeel van de beperking weer want door de rolstoel hadden we een aparte ingang. En die rolstoel was geen overbodige luxe want daardoor kon ik het weer prima volhouden de hele dag. Afgewisseld met eens liggen en lopen. Toppunt waren voor mij natuurlijk de Monophonics met hun gepassioneerde funky soul. Maar ook onwijs genoten van Roger Hodgson en Crosby, Stills & Nash, ach en alles eigenlijk wel... En wat heb ik vooral veel plezier gehad met alle mensen om me heen... Het valt me op dat des te meer alcohol er in ‘de man’ is, des te infantieler ze de medemensch in rolstoel benaderen. Of althans mij... Op het laatst werd er bij het voorbij gaan zelfs liefkozend in mijn wangetjes geknepen met de vraag of ik het een beetje naar mijn zin had... ~Proest!~ Ja, we hebben wat afgelachen.
Drie dagen later stonden we alweer in aller vroegte op Schiphol. En daar realiseerde ik me door die ellelange afstanden dat hier zeker de rolstoel geen overbodige luxe was. Hoe had ik dat anders ooit gered...? Hmm, dat is dan wel weer confronterend. Maar anyhow, langzaamaan is dat ding een goede vriend geworden op de wijze hoe we er mee omgaan. Gaat ie mee, ja of nee?
Dalyan voelde weer als thuiskomen. Zes jaar geleden voor het laatst maar qua sfeer, mystiek en gastvrijheid geen centje veranderd. Hoe hadden we ooit bedacht ergens anders heen te gaan als je weet waar het paradijs zich bevindt... Dit was de vijfde keer en waarschijnlijk weer het begin van een nieuwe reeks want; jeeee, wat hebben we allemaal genoten en wat zijn we tot rust gekomen. De reis zelf heeft er fysiek wel flink ingehakt, maar het was en is het allemaal dubbel en dwars waard.
Om meteen vier dagen na terugkomst weer een weekend weg te gaan leek me in principe gekkenwerk. Maar het was het enige weekend dat het traditionele ‘moeder en kind gaan voor het eerst schoolspullen kopen in Nijmegen weekend’ nog plaats kon vinden. En ik had het beloofd... Met de nodige aanpassingen 1) Niet naar de pannenkoekenboot want de Waalkade is te ver en berg af, dus ook op. 2) Niet te lang slenteren, geen punt want zoonlief is daar ook niet van gediend. 3) Op tijd rustpauzes. 4) Op tijd naar het hotel. 5) Op tijd naar bed. Al deze punten hebben in hun voordeel uitgepakt! Wat een fijn weekend was dat zo samen. In mijn moeders autootje/ dinky toy; genietend van Michael Jackson en de Monophonics, meezingend, sight-seeing-end, foto-schietend hebben we mijn hele jeugd-regio rondgetourd en van elkaar genoten.
En de schoolspullen zijn binnen! Ik heb het gehaald. En ik ben trots op mij en mijn gezin. Want wíj hebben het gehaald. Dankzij ieders hulp en steun heb ik het gevoel dat ik weer midden in het leven sta. Dat ik erbij ben en met volle teugen van alles geniet, samen met de mensen om me heen.
Kom maar op met die nieuwe fase. Ik ben er klaar voor!
Liefs,
Geebs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten