Dan is de uitslag van de reumatoloog negatief, wat op zich heel positief is.
Maar wat dan...? Hoe nu verder?
Hij kan niets met de mate van hypermobiliteit van mijn gewrichten aangezien er enkele testen er niet geheel op wijzen. "Ik kan je niet verder helpen. Ga maar terug voor spuiten bij de orthopeed of laat je begeleiden bij je huisarts. Nog vragen?".
Ja, ik had nog honderdduizend vragen, maar bij hem vond ik het niet de juiste plek deze te stellen wat ik hem ook fijntjes mededeelde.
Vol kracht terug naar huis gefietst, mijn dingen gedaan, gecrasht op de bank om vervolgens helemaal te verdwijnen in vertwijfeling.
Na een paar verhelderende huilbuien de huisarts gebeld voor een dubbele afspraak om de zaken op een rijtje te krijgen.
En als ik afgelopen maandag voor de balie sta, een fractie voor ik me kan aanmelden mijn dokter gehaast haar jas aan zie trekken op weg naar een mijnheer alleen met druk op de borst, dan breken de dijken weer door. Snotterend meld ik dat ik nog wel eens terugbel en peddel weer naar huis. 's Middags kan ik goddank terecht en vind een luisterend oor en troostende schouders, fijn, een huisarts die kan luisteren. Ze adviseert me een consult en mogelijk verder traject bij een revalidatiearts bij Blixembosch. Nu is het wachten op een afspraak, wachten, wachten, wachten.
Kwam langs Nijmegen met de trein vandaag. Een gevel werd opgesierd met een nieuwe spreuk:
' als de Waal uit het zicht is, stroomt de verbeelding'
Mooi zeg...
