Dat heb ik afgelopen jaar dus voor het eerst ervaren en ik heb er heel veel aan gehad.
Enerzijds het van me afschrijven wat er in me omging wat erin resulteerde dat ik voor mezelf de dingen duidelijker op een rijtje kreeg, juist door woorden aan mijn gedachten te geven.
Anderzijds was het voor mij ook een prima manier om anderen op de hoogte te houden van de situatie waarin ik zat, omdat ik door die situatie zo weinig onder de mensen kwam en me soms zo radeloos alleen voelde. Dat gaf op momenten zo een fijne steun, alleen al het lezen van die woorden van medeleven en begrip. Daarop kon ik goed vooruit en nogmaals dank voor jullie die die moeite namen.
Nu heeft alles echt een duidelijke plek binnen ons leven gekregen en kan ik met de nodige aanpassingen weer het een en ander doen waardoor ik me weer meer en meer mezelf voel.
Wat dat betreft tel ik mijn zegeningen want ik heb veel mensen leren kennen, die dat niet kunnen...
De laatste maanden kon ik me meer focussen op het opnieuw oppakken van mijn leven doordat er weer ruimte was na het beëindigen van de revalidatie. Die tijd heb ik gevuld met het project op mijn werk, wat heerlijk was om te doen, mijn gezinsleven en zo af en toe weer eens lekker uit. Leuke dingen doen, mede mogelijk gemaakt door de inzet van mijn lief en mijn moeder zodat ik genoeg ruimte en tijd tussendoor heb voor rust en slapen. En daardoor zit ik weer stukken beter in mijn vel. Ik ben ook een mensen-mens en als ik tussen de stilte-periodes door contact kan maken, in verbinding kan zijn en uitwisselen, dan ben ik in mijn nopjes. En in het echt is dat zoveel meer bevredigend dan met alleen maar facebook!
Niet altijd zie ik het zo zonnig in, er is nog veel onzekerheid, vooral wat het werk betreft. Het blijft pijnlijk confronterend als er gefocust wordt op de beperking en het totale plaatje van mij als persoon op die manier gedegradeerd lijkt. Dat vergt weer een andere vermogen in me waar ik nu mee aan het stoeien ben. Want hé, ik kan immers nog zoveel. Daar moet ik zelf in blijven geloven dus mijn energie gebruiken om me daar op te blijven richten. Daarom denk ik dat dit mijn voorlopig laatste blog is. Tenminste wel op deze manier.
Ik hou mijn kop omhoog en richt me meer op de toekomst; want dat wat je aandacht geeft, dat groeit.
“Keep your head up, keep your heart strong!”
Liefs,
Geebs
