Grenzen

' Tussen die grenzen

  vond ik mooi mijn vrijheid terug '

            ~Loesje~

Pijn doet het. Echt, alles! Zowel lichamelijk als geestelijk.

En het is fijn hoor, om helemaal ‘los’ van het revalidatie centrum te zijn en weer binnen mijn eigen werkterrein te bewegen. Maar ooooh, wat blijft het lastig om die grenzen goed te respecteren en vooral om daar dan naar te handelen...

Er zijn veel nieuwe dingen op mijn pad gekomen; elektrisch fietsen, heel fijn! Nieuwe fysiotherapeut voor een jaar! Ook heel fijn. Leuke opdracht op mijn werk, ja, ook erg fijn. Cursus volgen ter voorbereiding van... Hmhm, fijn! Middag begeleiden bij filmen van cliënten, je voelt ‘m; fijn, fijn! Volgende week een afspraak met mijn nieuwe begeleider voor het reïntegratie traject buiten de organisatie. Prima!

Tandarts, oogarts afspraken; mwoah, staan gepland. Dagelijkse dingen, kinderen, boodschappen, koken, verplichte wandelingen. Daarnaast weer betekenis hebben op mijn werk, dat geeft echt voldoening.

En hoe ging ik dat ook alweer doen...?

Gedoseerd Geebs, gedoseerd!

Past dat? Nee, niet buiten de deuren van mijn huis. In een wachtkamer ga je niet even liggen. Op kantoor ook niet. Bushokje? Nope! 

Even een time-out? Alles draait door!

En dan ga ik ook nog maar even door. Neem ik onderweg die boodschappen mee want dat hoef ik er niet meer uit. “Mam..., kan je even snel...?” Eh, ...nou? ~Pling~ Whatsappje, vriendin in nood...

E-mail, facebook. Ik wil ook ruimte maken!

Telefoon!

Pieppieppiep, de wasmachine is klaar.

Kattenkots, lekker met je blote voeten....

Vooral doorademen...

Oh ja, ik kan ook vragen...

Gelukkig!

Die onweerstaanbare aantrekkingskracht van mijn bed...

Niet toegeven, wel toegeven?

En dan die onvermijdelijke ‘nee’ waarvan iedereen nu weet dat ie in mijn repertoire zit. Verbazing, acceptatie, toch proberen, respect. We stoeien ermee en het lukt! Maar soms doet het pijn. Het is net alsof ik op sommige fronten mezelf opnieuw moet  uitvinden. Of maak ik keuzes die vér over mijn grenzen gaan juist heel bewust, de gevolgen neem ik voor lief...

Wat wil ik? Wat kan ik ? Hoe kan ik van betekenis zijn? Hoe ga ik het doen? Een wankel evenwicht, letterlijk en figuurlijk... Zonder het duidelijke klankbord van mijn revalidatietherapeuten...

Een klankbord heb ik wel; mijn lief, goede vrienden, en wonderlijk genoeg ook dit blog. Gewoon het uiten, dingen op een rijtje krijgen. Het weten dat dit gelezen wordt, dat het (h)erkend wordt, niet alleen bij mijn geliefden en bekenden maar ook bij vele andere mensen bij wie het iets raakt, wat dat dan ook zal zijn. Ik hoop op iets goeds...

Mij stelt het delen, naast dat ik het spannend blíjf vinden, ook gerust. 

We gedijen bij verbinding.

' Bevrijding is het vinden van vrijheid in beperking

en volmaaktheid in onvolmaaktheid.

Het is de vrijheid om precies te zijn zoals we zijn '

  ~ Joan Tollifson ~

Liefs,

Geebs

Nee

Nee, ik hou niet van fruit

Nee, ik kijk liever geen tv

Nee, ik lust geen lever

Nee, liever niet de hele dag geluid om me heen

Nee, ik lees geen krant

Nee, stappen doe ik niet meer

Nee, ik mis de kinderen niet met drie dagen kamp

Nee, Matthijs van Nieuwkerk vind ik juist goed te pruimen

Nee, ik ben er niet trots op dat ik bier kan zuipen 'als een vent'

Nee, die vierdaagse loop ik niet meer

Nee, ik vond stappen toch al niet zo leuk 

Nee, dan wil ik een dagje voor mezelf

Nee, ik hou zielsveel van ze maar nooít meer drie poezen

Nee, geen bezoek na 20 uur

Nee, dat kan ik niet

Nee, dat wil ik niet

Nee, ik ben niet altijd positief

Nee, ook niet altijd vrolijk

Nee, dat vertrouwen is soms bij mij ook vér te zoeken

Nee, morgen weer een dag...

Zie je, ik kan het wel! 

Liefs,

Geebs

Klaar

De laatste weken op het revalidatiecentrum stond al in het teken van afscheid nemen waarin veel geëvalueerd en teruggekeken is op deze belangrijke en intense periode van ruim een half jaar. Genezing heeft het me natuurlijk niet gebracht, wel begrip en handvaten voor hoe ik nu verder moet en als ik kijk naar hoe ik was voor ik aan de revalidatie begon en hoe ik nu ben, dan kunnen we spreken van een groot succes. En dat is altijd fijn...

In januari van dit jaar bekeek ik de wereld vanachter mijn raam. Liggend op bed, of de bank, luisterend naar de verhalen van anderen en me doodongelukkig voelen dat ik daar geen of nauwelijks deel meer van uit maakte. Facebook was mijn reddende engel om het gebrek aan contact te compenseren. Af en toe een uitstapje naar buiten of racend door mijn huishouden om toch maar te voldoen aan dat waarvan ik dacht dat het van me verwacht werd.

Om vervolgens weer dagen op apengapen te liggen.

En nu weet en handel ik dus beter, door het beter te voelen van mijn lichamelijke signalen en daar ook naar te luisteren, activiteiten te doseren en sommige dingen ook vooral gewoon te laten. Nee zeggen gaat me ook steeds natuurlijker af.

De pijn is onveranderd aanwezig, maar ook beter te handelen door de nieuwe structuur die ik me toch wel aangemeten heb. De vermoeidheid blijf ik lastig vinden... En om dan vooral niet in de valkuil te trappen daaraan toe te blijven geven met als gevaar dat ik over een paar weken weer mijn bed niet uit kom. Dus actief blijven, stukje lopen, stukje fietsen, alles met mate... Best suf als ik het zo schrijf hier, maar alles went.

Fijne mensen heb ik leren kennen op het revalidatiecentrum. Mijn vaste fysiotherapeut en ergotherapeut ga ik best missen, altijd goed om zeker twee maal in de week mijn ervaringen te kunnen delen en daar begrip en tips te ontvangen. Ook het samenzijn met lotgenoten heeft zo iets koesterends en vertrouwds... Bij het weggaan voor de laatste keer, voelde dat zo raar om dat alles achter te laten. Enerzijds heel goed, met de vrijheid om weer Verder te kunnen. Maar ook wat wankel en onwennig, om nu alleen, als ‘onzichtbaar beperkte’ die soms toch wel harde buitenwereld in te trekken. Kwetsbaar. Zo voelde ik me... Als een nat klein vogeltje wat zich net een weg naar buiten door het ei gepikt had, rillend en bibberend maar wel met een ongelofelijk verlangen om op te drogen, mijn vleugels te laten sterken en de wijde wereld in te vliegen.

Kwetsbaar was ook het woord waar mijn maatschappelijk werkster en ik op uitkwamen tijdens de eindevaluatie. Ik heb me zeer kwetsbaar opgesteld, door te delen, door te ervaren van mijn diepste angsten en emoties, maar ook door het eerlijk en trouw naar mezelf te blijven. Enerzijds dus een zeer eigenwijze revalidant wat wat geduld van het team vergde, maar daardoor wel de juiste weg kunnen vinden waarin de acceptatie langzaam zijn weg vond. Die kwetsbaarheid, brengt me wel steeds dichter bij mijn eigen kern...

En nu is het finito. Wel nog wekelijks fysiotherapie maar dan buiten Blixembosche deuren. En eind september een eindevaluatie met de specialist. Ik zal er nog wel regelmatig binnenlopen voor de silversplints, maar verder is het gewoon klaar daar!

Komende week begin ik op mijn werk met een leuke nieuwe opdracht waarmee ik in iedergeval tot en met december zoet ben. 8 Uur in de week voor mijn eigen organisatie, 4 uur staat er open voor het zogenaamde spoor 2 traject om te zien of ik buiten de organisatie een geschikte aanstelling kan vinden. Heel spannend weer allemaal. En vol enthousiasme ben ik er weer ingedoken waarbij ik in de aanloop alweer bijna over mijn grenzen gegaan ben, maar ik heb geleerd en daar een stokje voor gestoken. Het blijft vast een weg met vallen en opstaan, maar heee, ik ben er weer!

“The road to Nirvana, has no straight lines”.

Liefs,

Geebs

Vakantiemijmeringen

De eerste dag na de vakantie is alweer halverwege.

Het leek erger dan het uiteindelijk was. Mijn lief werkte de eerste uren nog thuis en ondanks mijn plannen van vroeg opstaan begon mijn ‘werkdag’ toch pas om half tien. Opruimen, de was, de katten... Het heeft nog niet veel om het lijf. Deze week en de volgende nog een druk programma op de revalidatie en dan moet het afgelopen zijn en zal ik op mijn werkplek gaan snuffelen aan andere functies die nog wel uitvoerbaar zijn met mijn beperkingen.

Maar eerst nog even terugmijmeren over de vakantie. De ‘fossielen’ hier in huis helpen daar nog lekker aan mee; de verfrissingsdoekjes van Onur- air op het prikbord, de flyers van enkele turkse restaurantjes nog op het aanrecht, de nieuwe stenen die hun kameraden in de tuin al gevonden hebben en het singeltje van de Monophonics wat me toegeworpen was op Bospop aan onze Wall of Fame...

En daar begon onze eerste vakantie mee: een dag Bospop. En wat voor een...

De dag vooraf hadden we onze plek op de Woodstock camping al verworven ter voorbereiding en een fijne avond achter de rug. Het was druk bij de entree en dan geldt echt het voordeel van de beperking weer want door de rolstoel hadden we een aparte ingang. En die rolstoel was geen overbodige luxe want daardoor kon ik het weer prima volhouden de hele dag. Afgewisseld met eens liggen en lopen. Toppunt waren voor mij natuurlijk de Monophonics met hun gepassioneerde funky soul. Maar ook onwijs genoten van Roger Hodgson en Crosby, Stills & Nash, ach en alles eigenlijk wel... En wat heb ik vooral veel plezier gehad met alle mensen om me heen... Het valt me op dat des te meer alcohol er in ‘de man’ is, des te infantieler ze de medemensch in rolstoel benaderen. Of althans mij... Op het laatst werd er bij het voorbij gaan zelfs liefkozend in mijn wangetjes geknepen met de vraag of ik het een beetje naar mijn zin had... ~Proest!~ Ja, we hebben wat afgelachen.

Drie dagen later stonden we alweer in aller vroegte op Schiphol. En daar realiseerde ik me door die ellelange afstanden dat hier zeker de rolstoel geen overbodige luxe was. Hoe had ik dat anders ooit gered...? Hmm, dat is dan wel weer confronterend. Maar anyhow, langzaamaan is dat ding een goede vriend geworden op de wijze hoe we er mee omgaan. Gaat ie mee, ja of nee?

Dalyan voelde weer als thuiskomen. Zes jaar geleden voor het laatst maar qua sfeer, mystiek en gastvrijheid geen centje veranderd. Hoe hadden we ooit bedacht ergens anders heen te gaan als je weet waar het paradijs zich bevindt... Dit was de vijfde keer en waarschijnlijk weer het begin van een nieuwe reeks want; jeeee, wat hebben we allemaal genoten en wat zijn we tot rust gekomen. De reis zelf heeft er fysiek wel flink ingehakt, maar het was en is het allemaal dubbel en dwars waard.

Om meteen vier dagen na terugkomst weer een weekend weg te gaan leek me in principe gekkenwerk. Maar het was het enige weekend dat het traditionele ‘moeder en kind gaan voor het eerst schoolspullen kopen in Nijmegen weekend’ nog plaats kon vinden. En ik had het beloofd... Met de nodige aanpassingen 1) Niet naar de pannenkoekenboot want de Waalkade is te ver en berg af, dus ook op. 2) Niet te lang slenteren, geen punt want zoonlief is daar ook niet van gediend. 3) Op tijd rustpauzes. 4) Op tijd naar het hotel. 5) Op tijd naar bed. Al deze punten hebben in hun voordeel uitgepakt! Wat een fijn weekend was dat zo samen. In mijn moeders autootje/ dinky toy; genietend van Michael Jackson en de Monophonics, meezingend, sight-seeing-end, foto-schietend hebben we mijn hele jeugd-regio rondgetourd en van elkaar genoten. 

En de schoolspullen zijn binnen! Ik heb het gehaald. En ik ben trots op mij en mijn gezin. Want wíj hebben het gehaald. Dankzij ieders hulp en steun heb ik het gevoel dat ik weer midden in het leven sta. Dat ik erbij ben en met volle teugen van alles geniet, samen met de mensen om me heen.

Kom maar op met die nieuwe fase. Ik ben er klaar voor!

Liefs,

Geebs