Balans

Ja. Ik geloof dat ik momenteel wat meer in balans ben. De afgelopen periode was er een van vallen en opstaan en nu sta ik de laatste tijd wat steviger op mijn benen. Letterlijk en figuurlijk. Ik viel zelfs niet van de lopende band af toen de fysiotherapeut me meedeelde dat de arts het er niet mee eens was dat ik zonder overleg een vakantie geboekt had en ze wel een machtiging kon uitschrijven om de vakantie te kunnen annuleren... Ik bleef rustig doorlopen op de band en kon met vaste stem uitleggen dat het echt een misverstand was en ik niet rekende op een einddatum ná de zomervakantie. Een maximale revalidatieperiode van een vier maanden zou betekenen dat ik nét voor de vakantie klaar zou zijn. Daarom had ik daar helemaal niet bij stil gestaan en in al mijn enthousiasme geboekt. En om deze, voor mijn gezin zo welverdiende vakantie te annuleren....?  Hmm, nee... Ik oefen wel hard door in Turkije zodat de einddatum van 17 augustus op een geslaagde manier behaald wordt. Beloofd! Gelukkig wordt deze onderbreking ook wel gezien als een goede oefen periode waarin ik kan testen hoe het gaat, drie weken zonder back-up en coaching van het behandelteam. Met een strak schema kom ik daar ook vast een heel eind.

Twee weken geleden ben ik met 'zwemmen' begonnen. Eigenlijk mag het geen zwemmen heten want elke zwembeweging met mijn armen lukt gewoon nog niet. Het is meer rustig op- en neer lopen in het water afgewisseld met drijfmiddelen waarbij ik dan fietsbewegingen moet maken. Het ziet er vast maf uit, maar het voelt heerlijk in dat warme water. En dan vliegt zo'n half uurtje om!

Inmiddels heb ik rechts een handspalk, precies op maat gemaakt. Deze zorgt ervoor dat mijn vingers weer terug in hun normale stand geduwd worden waardoor de pijn vermindert en de grip verbetert. De steun die ik er nu al van heb is een verademing. Binnenkort weer rijden met twee handen aan het stuur! 

Eind deze week gaat de haptonomie van start. Sneller dan ik gedacht had. Door het zwemmen en de haptonomie zit ik wel weer drie dagen op het revalidatie centrum, maar het geeft me een goed gevoel dat ik nu echt wel merk dat er vooruitgang in zit.

Door het beter verdelen van mijn energie kan ik meer dingen op een dag doen en lukt het me wakker te blijven als ik vroeg in mijn nest lig.

Ook merk ik dat langzaam aan mijn conditie aan het verbeteren is. De wandelingen kunnen weer wat langer. Het fietsen gaat redelijk, afgelopen week zijn we wezen kijken naar een tweedehands elektrische fiets zodat ik verder weg kan en extra ondersteuning heb bij tegenwind. Deze was het nog niet, maar ook dat zit eraan te komen. Wat een vrijheid lijkt me dat.

Yep, we gaan vooruit!

" Balance is a process

A constant correction

The road to nirvana

Has no straight lines...

...

... And you can't change the world

You can't change the weather

The best you can do

Is to get through the day..."

~ Balance, Guy Forsyth ~

Liefs,

Geebs

Nelson Mandela

Lieve Mijnheer Nelson Mandela,

Al maanden houd ik mijn adem even vast bij nieuws over u. Uw gezondheid is zeer broos te noemen en toen u de laatste keer uit het ziekenhuis ontslagen werd, en men aan de hand van een filmpje liet zien hoe goed u het maakte, moest ik slikken. Zoals altijd weer ben ik zo onder de indruk van uw verschijning. Deze keer zag ik dat het licht in uw ogen heel langzaam aan het doven is, hoewel de kracht onmiskenbaar om u heen hangt.

En zo afgelopen zaterdag weer dat nieuws dat u met een longontsteking in het ziekenhuis opgenomen bent. ‘Toevallig’ had ik al een dag hiervoor een lange tijd naar uw foto zitten staren die ik als inspiratie op mijn i-pad heb. Een prachtige foto van een groots Man.

Een man die onmiskenbaar in vele harten zit...

In de zesde klas van de lagere school moesten we een spreekbeurt houden. Dit keer kwamen we er niet zo gemakkelijk van af met onderwerpen zoals ‘mijn hamster’ of  ‘de grasparkiet’ Nee, we moesten een praatje gaan houden in de klas over iets wat van universeel belang was. Ik kan me nog herinneren dat ik paniekte. Spreken in het openbaar was mijn aller- allergrootste angst. En slim vond ik mezelf al helemaal niet dus als het niet over eenvoudige dingen ging, waar moest ik het dan in hemelsnaam wel over hebben.

Al weken wist ik de spreekbeurt voor me uit te stellen en ineens zal het wel in me opgekomen zijn, of ben ik door mijn moeder of iemand op het idee gebracht, maar ik wist het. Mijn spreekbeurt ging over Nelson Mandela.

Met de boekjes van het documentatiecentrum van de basisschool en mijn moeders Sesam Enceclopedy heb ik een mooie spreekbeurt in elkaar geflanst. En ondanks de zenuwen en de black-out die ik had, had ik het er goed vanaf gebracht. Ik had een groen ( rood slecht, geel middelmatig en groen goed). Mijn allereerste ‘grote mensen praatje in het openbaar’ ging over u en vanaf die tijd zijn u en ik, zonder dat u er vanaf weet, met elkaar verbonden.

Uw inauguratie toespraak is voor velen een bron van inspiratie, hij is natuurlijk van Marianne Williamson, maar u heeft deze woorden gekozen voor uw toespraak en ze zeggen alles waarmee u uw boodschap over wilde brengen en waarmee u liet zien wie u bent en waar u voor staat;

Our deepest fear is not that we are inadequate

Our deepest fear is that we are powerful beyond measure

It's our light, not our darkness that most frightens us.

We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented and fabulous?

Actually who are we not to be?

You are a child of God.

Your playing small doesn't serve the world.

There's nothing enlightening about shrinking

So that other people won't feel insecure around you.

We are born to make manifest the glory of God that is within us.

It's not just in some of us, it's in everyone.

And as we let our light shine, we unconsciously

Give other people the permission to do the same.

Nelson Mandela, Inaugural Speech 1994

Nederlandse versie van de speech:

Onze diepe angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.

Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.

Niet de duisternis, maar het LICHT in ons is wat we het meeste vrezen.

We vragen onszelf af

" Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten?"

Maar, waarom zou je dat niet zijn ? Je bent een kind van God !

Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.

Er wordt geen LICHT verspreid, als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.

We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen.

We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is, te openbaren. 

Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig.

En als we ons LICHT laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.

Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.

Nelson Mandela - 10 mei, 1994

En is het niet van velen, de diepste angst om inderdaad boven zichzelf uit te stijgen. Houden we ons zelf niet klein doordat we de ander groter en belangrijker achten dan onszelf. Is dat niet de emotie die ons allemaal weg houdt van ons ware Zelf. De zelf die zich wil verbinden met de ander, die samen wil zijn, die zich wil laten zien en laten kennen.

Angst voor ons eigen Licht.

Ik herken het wel. En lieve mijnheer Nelson Mandela, terwijl u in de laatste fase van uw leven bent beland, wil ik u graag beloven, dat ik mijn lichtje aanwakker. En met mij hoop ik velen.

Met heel mijn hart,

Liefs,

Geebs

Tuimelaar

Ik ben een beetje schrijfmoe...

En dat heeft alles te maken met mijn onzekerheid ten gevolge van de emoties die de afgelopen weken als een tornado binnen in mij hebben huisgehouden.

Alle kanten ben ik opgegaan maar als een tuimelaar steeds weer mooi in het midden geëindigd...

Ik heb een tussen evaluatie gehad op de revalidatie en langzaam aan gaat het in kleine stappen vooruit. Het doseren heeft tot resultaat dat ik meer grip op mijn dagen heb en nu snap en bijna automatisch de activiteiten afwissel met rustmomenten. Zo krijg ik de kleine dingen van de dag gedaan en kan ik de dagen rekken tot nét aan kinderbedtijd om in mijn bed te crashen. Er is nog wat werk aan de winkel wat leuke dingen plannen betreft. Dus die houden we nog open...

De bib-groep (bewust in beweging) is na vijf bijeenkomsten afgerond en dat heeft me opgeleverd dat ik beter kan zitten, bewuster sta, weet hoe ik me zo optimaal mogelijk beweeg en dat ik mijn eigen tempo mag leren ontdekken en volgen. Ook ben ik me ervan bewust dat als ik inspanningen op een uitademing doe, ik veel minder verkramp en dus een beter resultaat krijg. Da’s ook mooi! Daarnaast heb ik een paar mooie revalidatie-maatjes leren kennen die ik hopelijk nog eens vaker zie.

Het lopende band werk heeft plaats gemaakt voor buiten fietsen en wandelen. Kleine mini-stukjes weliswaar, maar we zijn weer buiten! En deze week ga ik voor het eerst het water in, hydrotherapie oftewel, zwemmen. Beginnend met ontspanningsoefeningen in het warmwaterzwembad. Het schijnt een weldaad voor lichaam en geest te zijn. 

Op de handentherapie gaat het ook steeds beter, de pijn naderhand wordt minder, mijn grip op de speeltjes en het oefenmateriaal wordt beter. Omdat de afwijkende stand van de vingers gecorrigeerd moet worden, krijg ik een op maat gemaakte spalk. Eerst eens aan de rechterhand van spalk materiaal om te kijken of het werkt. Dan in de toekomst voor beide handen in het zilver, chique! Dat zal de knijpers leren! ;)

Haptonomie zal me gaan helpen de emoties nog beter te verwerken. De afgelopen weken waren zo heftig, er zit nog veel oud zeer opgeslagen wat eruit mag gaan komen. Ik geloof dat ik daar nu wel aan toe ben.

Nu is het vooral de onzekerheid waar ik in verkeer. Alles voelt onzeker. Bij alles wat ik doe zet ik vraagtekens, en veel commentaar uit mijn omgeving betrek ik op mezelf. Mijn zenuwen liggen bloot.

De tuimelaar draait nog heel langzaam wat om zijn as, en keert tot een zeker punt weer terug in bewegingloze stilte.

Voor zolang het duurt...

Liefs, Geebs