Afgelopen week was ik op het werk voor een nieuwe opdracht en gesprek met mijn manager.
Aan het eind van de ochtend keerde ik weer huiswaarts, en zo wandelend over het terrein kwam ik hem tegen. R. Wat heerlijk om na al die maanden deze bewoner weer te zien.
In de nachtdienst zag ik hem minimaal een keer per nacht. Dan moest ik de eerste ronde even controleren of de urinezak goed doorliep, of die niet geleegd hoefde te worden en hem eventueel draaien op zijn andere zijde zodat hij geen vervelende doorligplekken kreeg.
En altijd bij binnenkomst dat opgewekte gezicht, zijn joviale lach en een stevige handdruk. Dan hield hij heel stevig mijn hand vast en trok mij met zijn vrije arm naar zich toe voor een hartelijke kus op de wang.
Zo ook die dag weer: “Heeeeeee!”was zijn uitroep, met dat heerlijke vrolijke hoofd en zijn wuivende handgebaar. En in mij begon de zon te schijnen! Wat een prachtige ontmoeting weer. Wat een zalig mens. Na even wat gebabbeld te hebben over het wel en wee van zijn nieuwe rolstoel liepen we samen een stuk op richting hoofdgebouw, hij pakte mijn hand, en dat gebaar, dat was zo eenvoudig, zo warm en zo welkom. Het was maar even dat we samen hand in hand opliepen, maar het heeft mijn dag zo mooi gemaakt!
Xxx Geebs
