De arbeidsdeskundige van het revalidatiecentrum had me nog zo gewaarschuwd; "let op..., een jaar is zó voorbij!". En wat had hij gelijk! Een jaar geleden had ik niet gedacht dat ik nu geen passend werk zou hebben. Overtuigd als ik was van mijn kunnen en m’n herstel.
Zo zat ik dus toch een paar weken geleden, met knikkende knieën, in de
wachtkamer van de UWV arts. Vele desillusies op de werkvloer en de arbeidsmarkt rijker. En met de bibbers door alle horror verhalen die ik vooraf van het UWV gehoord had…
De arts was op het oog een vriendelijke man die mijn dossier zo goed bestudeerd had dat hij me dingen van de afgelopen twee jaar over mij vertelde die ik zelf alweer vergeten was! Ik was echt onder de indruk! Nadat hij zijn introductie en uiteenzetting over mijn casus gedaan had, moest ik hem vertellen welke invloed mijn beperking op mijn dagelijkse leven heeft.
Dus ik stak van wal en vertelde over mijn dagindeling, mijn energie, het
doseren, de therapie en de pijn. Hij vroeg door. Ik legde uit. Soms steeg de spanning en voelde ik me getest. Ook al werd ik soms bijna overmand door emoties, toch wist ik in mijn kern te blijven en lepelde schijnbaar onaangedaan de feitjes op. Dankbaar dat ik mijn personeelsadviseur als vertrouwenspersoon naast me had want mede door haar aanwezigheid voelde ik me gesterkt.
Bij het lichamelijk onderzoek constateerde hij dat mijn hypermobiliteit wel in overeenstemming te brengen was met de klachten, beperkingen en de pijn.
De bevindingen van de bedrijfsarts werden goedgekeurd en de re-integratie
activiteiten voldoende gevonden. Hij wenste me veel succes met het leven met deze vernieuwde omstandigheden en legde het verdere traject uit.
Vervolg stap was een gesprek met de arbeidsdeskundige van het UWV om te zien welke functies ik met mijn beperking nog wel aan zou kunnen. Dat gesprek vond plaats op 5 mei. Bevrijdingsdag…
Deze keer werd ik vergezeld door mijn lief, want geloof me, zoiets doe je beter niet alleen.
Bij de arbeidsdeskundige werd me al snel duidelijk dat ik voor iets minder dan de helft arbeidsongeschikt verklaard ben. Dat is enerzijds natuurlijk confronterend, maar geeft aan de andere kant ook een gevoel van serieus genomen worden en vooral opluchting omdat het een enorme zorg van onze schouders haalt. Maar wat daar bovenop wel weer zorgen baart, is dat de arbeidsdeskundige aanhaalt dat het rapport van de arts niet wijst op enige restricties wat betreft het aantal uren dat ik nog kan werken. Een 40-urige werkweek, zowel overdag als ’s nachts, moet haalbaar zijn.
… Tsja, dat is dan wel een moment dat je even met je mond vol tanden zit. Dat je zelf de belachelijkheid hiervan tot in je diepste vezels ervaart en je tegelijkertijd realiseert dat het bijna onbegonnen werk is aan iemand die jouw lijf niet voelt en jouw leven niet ervaart, uit te leggen dat dat niet kan! Dan zou je willen dat het mogelijk is, al is het maar voor één dag, om van lichaam te wisselen zodat de ander zou ervaren hoe slopend en bepalend de chronische pijn en vermoeidheid is.
Punt waar we dus nog aan werken omdat dit niet reëel is.
En ondertussen blijf ik verder kijken en me oriënteren op de toekomst. Nog enkele weken en dan ben ik officieel verpleegkundige-af. Dan ga ik afscheid nemen van mijn geliefde werkplek en kan ik aan een nieuw hoofdstuk beginnen.
Ik ben er klaar voor en ben nieuwsgierig naar wat er allemaal nog op m'n pad gaat komen.
in de luwte van de leegte
in de kelder van de kroeg
waar de vaten rustig wachten
iedereen heeft toch genoeg
op de dansvloer van het leven
met een tango voor de boeg
kan het zomaar heftig stormen
ook als niemand er om vroeg
als het golft dan golft het goed
niet te stuiten, niet te sturen
duurt het dagen, duurt het uren
als het golft dan golft het goed
als de akkers overstromen
en de gaten gaan niet dicht
wil geen mens eraan geloven
morgen wordt het toch weer licht
als het golft dan golft het goed
niet te stuiten, niet te sturen
duurt het dagen, duurt het uren
als het golft dan golft het goed
~Als het golft, de Dijk~
Xxx Geebs
