Verbinding

Sinterklaas is in het land!!
En voor het eerst sinds de 16 jaren dat ik al (dubbel) moeder ben, heb ik niet naar zijn aankomst gekeken. Ik had er geen zin in.
Alle commotie vooraf over de kleur van zwarte Piet. Ik werd er wat balorig van; als het zo moet, dan laat gewoon maar heel even voor mij. De kinderen waren er ook niet rouwig om. En natuurlijk was dat niet de hoofdreden...
Hoewel mijn hart vol loopt met verdriet van deze dag over de wrede zinloosheid van alweer een zo domme, zinloze, hartverscheurende en razend gevaarlijke uiting van extremisme, schiet  mijn gedachte terug naar mijn sinterklaastijd. Die vijf december ergens in negentienhonderd nogwat, waarin ik mijn oranje speelgoedtelefoontje kreeg. Twee kleurige, plastic toestelletjes met een snoertje van ongeveer vijf meter, werkend op twee batterijen (gelukkig door mijn slimme mama al toegevoegd).
Als het andere toestelletje belde, dan lichte het wonderlijke apparaatje op magische wijze mijn donkere kinderkamertje op en toverde de ruimte eromheen om in een kleine intieme bel van zachtoranje licht met een sfeer van veiligheid en opwinding. Het rook zelfs wat mystiek door de warmte van het lampje en de batterij in combinatie met het goedkope plastic. Aan de andere kant van de lijn hing mijn broer; de grootste etterbak die er op de wereld rondliep, vond ik toen...
Maar oooh, wat was ik blij, met het horen van zijn stem. De gesprekjes gingen natuurlijk nergens over, maar dat maakte me geen ene moer uit. We hadden namelijk verbinding! En die verbraken we al gauw omdat het kon, om zo snel mogelijk weer het draaischijfje aan te zwengelen voor een nieuw momentje van contact. Of roepen; "Aaaah toe nou, bel jij mij nou!!??". En dat momentje van geluk, dat opgloeiende lichtje in de donkerte van mij kamertje, dat hoopgevende lampje en weten....., er is verbinding...
Met mij en mijn broer is het meer dan goed gekomen. En met mijn verbindingen ook. In eerste instantie weer opnieuw met mijn lijf. Maar achteraf gezien is die verbinding nooit weggeweest. Dat kan natuurlijk never nooit niet. Maar de wijze waarop ik het beschouw, dat is wel erg veranderd. In het begin was er natuurlijk de onmacht, het niet weten tot hoever en wat dan nog wel en wat dan weer niet kan. Maar nu geniet ik van alles wat maar weer mogelijk is en koester ik de momenten van rust.
Ook voel ik me intens verbonden met mijn familie en mijn vrienden, ook al heb ik met sommigen minder contact. Het gevoel is helemaal teruggekomen. Na een lange donkere periode van eenzaamheid heb ik me ergens gerealiseerd dat het er altijd was, altijd is en altijd zal zijn. Als ik me er zelf ook maar voor open stel en er aandacht voor heb.
Aandacht, dat is een zeer belangrijke factor in het verbinden. Gerichte aandacht in alle openheid, zonder persé dat oordeel...
En dan is er nu dat enorme drama in Parijs, waar alle aandacht wereldwijd op gericht is, eenvoudig omdat het zo dichtbij is en daardoor de ogen ruw worden geopend. Zo een afschuwelijke daad met verwoestende gevolgen. Emoties borrelen collectief op. Woede, angst, machteloosheid, intens verdriet. Maar aan de andere kant.., medeleven, liefde, compassie en verbinding. Mensen zoeken elkaar op, laten zich niet verengen door de angst. Dat vind ik mooi, dat maakt, ondanks mijn gevoel van machteloosheid, verdriet en angst voor de massale angst, dat ik me gesterkt voel.
En dan stel ik me heel even voor, dat in alle donkere en verstilde harten, het even oranje warm mag opgloeien, een gevoel van geborgenheid en veiligheid gevend net zoals vroeger, toen alles nog zo simpel leek...

Natuurlijk zijn er oorlogen
Misdaden en aanslagen
Is er moord en doodslag
Om handel en geld
Er is honger en woede
Ellende en armoe
Er is strijd en terreur
Wraak en geweld

Kijk om je heen

Wij zijn er ook nog
Wij zijn met de meesten
Met mensen die snappen hoe je als vriend
Door de verschillen heen over de grenzen
Elkaar recht in de ogen kunt zien

~ De Dijk; recht in de ogen ~

Xxx Geebs

Beweging

Da's nogal een ding geweest de laatste jaren; beweging...

Mijn leven kwam in een heel ander perspectief te staan, door het gebrek aan en de moeite mét beweging op het fysieke gebied enerzijds, en de overvloed en het niet meer kunnen plaatsen en hanteren van de beweging in mijn én andermans gevoelens anderzijds. Daar zijn (deels) meer dan veertig blogs mij en de ander ook wel behulpzaam in geweest, om dat te kunnen plaatsen. De laatste  maanden is het zeer rustig qua blogs. En ja... Ook qua beweging...

De balans, díe is immers gevonden! De kosten en baten plaatjes heb ik volledig geïntegreerd. Ik heb mijn dagelijkse leven dermate aangepast en met heel veel geduld en liefde vanuit mijn omgeving voel ik me daar nu, godzijdank, volledig comfortabel en gelukkig in. 

En dan... is er opnieuw beweging. Want, zoals Maslow al heel slim voorzag, komt het volgende laagje aan de orde; na de veilige basisbehoeften en zo meer van ...blablabla... begint dat stuk 'zelfverwerkelijking' weer te knagen. Wat kan ík terug geven aan mijn omgeving? In mijn volledig afhankelijke periode kwam dat best in het gedrang voor mij... Ik vóelde me soms alleen nog maar een klager en een vrager. Ook al was dat zeker niet zo heel zwart-wit. Toch wil ik weer echt wat voor de gemeenschap kunnen betekenen. Samen doen, onder de mensen komen, dingen delen... Uit de benauwenis van, bijvoorbeeld in mijn geval onder meer; Facebook komen. 

En dan ga je opnieuw de balans opmaken; wat kan ik? Waar liggen mijn talenten, mijn uitdagingen? Mijn ambities...? Wat vind ik leuk? Waar haal ik energie uit? Wat heeft maatschappelijke betekenis en hoe is dat te verenigen met mijn beperking..?

Een lastig parket. 

Vooral als men de reguliere normen en de reguliere standaarden hanteert bij een beperking die niet volledig officieel erkend wordt...

Dan kan je bij de pakken neer gaan zitten... óf het heft in eigen handen nemen.

Díe pakken; daar ben ik heel even bij neer gaan zitten. Maar ik kan je vertellen, dat levert niks op!

Dus dan maar dat andere; de touwtjes weer in eigen handen nemen, de eigen zeilen optrekken en koersen op daar waar de wind waait. En dat is dus het ding waar ik nu met hart en ziel voor ga!

En dan is daar weer; die beweging! 

Na een paar maandjes rustig doorademen in stilte plannen, dat waar je al jaren al je gedrevenheid en liefde in gelegd hebt, deels uit passie en hobbyisme; langzaam in een vorm uitgieten, even laten bezinken, uitbroeden, met een goeie vriendin een ruimte huren. flink laten doorstomen en alles aan het papier toevertrouwen. Onder de Turkse zon de puntjes op de i zetten en er dan helemaal voor gaan!  

Ja!! Dan is er weer beweging! En ik ben zo blij! Soms stort ik heel even in een mist van twijfel maar ook die waait weer voorbij. Ik ga ervoor!  Over minder dan een maand gaan de deuren open en heb ik de stof geheel verwijderd van mijn oude toko: nieuwe ruimte, nieuwe vorm! 

Mijn ding:    www.meacura.nl

Everytime that I look in the mirror

All these lines on my face gettin' clearer
The past is gone
It went by like dust to dawn
Isn't that the way
Everybody's got their dues in life to pay

I know what nobody knows
Where it comes and where it goes
I know it's everybody's sin
You got to lose to know how to win

Half my life's in books' written pages
Live and learn from fools and from sages
You know it's true
All the things come back to you

Sing with me, sing for the year
Sing for the laughter, sing for the tears
Sing with me, if it's just for today
Maybe tomorrow the good Lord will take you away

Dream On, Dream On, Dream On,
Dream until your dream come true
Dream On, Dream On, Dream On,
Dream until your dream come true
Dream On, Dream On, Dream On,
Dream On, Dream On, Dream On,
Dream On, Dream On, Ooooh


Sing with me, sing for the year
Sing for the laughter and sing for the tears
Sing with me, if it's just for today
Maybe tomorrow the good Lord will take you away....

~Aerosmith; Dream on...~

Liefs!

Xxx Geebs

Zondag

En opeens is het stil... Ik laat een of ander surrealistisch beeld achter me van een situatie van een ondenkbaar gebeuren in een land wat niet bestaat... Stilte, leegte... Ik wordt wakker. 

De kamer baadt in het licht. Het duurt enkele seconden voordat in mijn zompige brein doorsijpelt dat ik net een bijzondere avond heb gehad. Opzij kijkend zie ik mijn lief vredig in een diepe slaap.
Oh ja, ik ben in Nijmegen. De stad waar ik zowat getogen ben.
We liggen op een zalig boxspring bed in het centrum van mij harte-stad. De gordijnen wagenwijd open. (Tsja daar denk je niet aan met een jolig hoofd vol alcohol...)
En langzaam dringen ook de vertrouwde pijnprikkels weer door... Schouders, heupen,  knieën, tenen... Dan begint alles daar tussen te jengelen. Ooh, en een hele volle blaas. Daar kan ik wat aan doen!
Stapje voor stapje visualiseer ik hóe ik het allemaal ga doe. Een automatisme wat ik in de loop van de jaren heb opgebouwd. Als het plan staat, verzamel ik moed en ga geduldig en projectmatig aan de slag: buikspieren aanspannen, bilspieren bij-een, maak een plankje van je core (dril-instructie van de fysio) rechterheup omhoog, rol over links, linkerbeen langs het bed laten glijden, rechterbeen ernaast, blijf aanspannen! opstapelen dat lijf, niet vergeten door te ademen!
Ik zit!
En kijk uit over mijn oude, vertrouwde stad, badend in een evenzo vertrouwde grijze nevel van donker en vochtig weer in Nederland. Tussen twee gebouwen door doemt in de verte de prachtige Waalbrug op.... Het beeld ontroert me...
Plassen... Dat ging ik doen!
Stap twee; aanspannen weer die hele hap, afzetten, niet te fors, zwaartekracht aanbidden en omhoog...

Whaaaaaaaa!!! Die kende ik nog niet, een nieuwe pijnscheut die als een elektrisch impuls bijna al mijn haar tot aan het plafond laat rijken. Mijn linkerhak! auw! snel over op rechts, nee! die heup! verspreiden dat gewicht en lopen! ...Oké, strompelen, ook goed! 't Is gelukkig niet ver. Deur, hou vast, pot, ga zitten. En laat los.... Hmmmmmm.... De grote pot pijnstillers op de wastafel grijnst me hoopvol tegemoet.
Terug in bed probeer ik nog wat te slapen. Linkerzij, rechterzij, rug, nee... Hmrpfff! Na een half uur wurmen geef ik de hoop op. Dat gaat niet meer gebeuren... Ik voel mijn kussen nat worden... Huh? Huil ik? Waarom? Dit ken ik toch onderhand wel? Wacht eens even... Ik voel me eigenlijk superblij! We waren bij een fantastisch optreden, we hebben leuke ontmoetingen gehad! Gelachen en geflauwekuld met mensen die me zo dierbaar zijn.... En ik heb gedanst! Sinds tijden weer een klein nummertje lekker los kunnen gaan. Tranen stromen over mijn wangen, tranen van geluk want de beelden van afgelopen nacht hebben mijn benevelde geest bereikt. Ik grijp naast me naar mijn gsm op de grond. De foto's liegen er niet om... Met een tevreden glimlach laat ik me weer achterover in de kussens zakken... 

Langzaam breekt de zon door...

"How do you spell 'love'?" ~ Piglet

"You don't spell it...you feel it." ~ Pooh

Xxx Geebs

Oordeel

"En als ik het dan toch nog één keer uit mag leggen.... Begrijpt u het dan wel....? Of wilt, kunt of mag u gewoon niet begrijpen....?"

Ja ze deden hun best, dat moet gezegd worden. Want de tweede arts van het UWV, die tevens ook jurist was omdat de jurist van onze afspraak ziek was, was uitermate vriendelijk en nam met zeer veel gevoel en empathie de tijd voor ons om alles uit te leggen, na te vragen en nader te verklaren. En hij begreep het! Ik voelde me gehoord en zweefde zelfs ruim zes weken op de zachte wolk van positieve hoop. Weken waarin ik de eerste periode lamgeslagen was van strijd, emoties, pijn. Daar langzaam weer overheen kwam om rond de feestdagen getroffen te worden door een allesomvattende, verstrengelende, koesterende bel van Liefde om begin dit jaar als een soort verdoofde, blije 'nieuwe ik' uit te voorschijn te komen. Verder, sterker, beter, maar ook wel raar 'leger' dan voorheen. Emoties komen binnen, galmen wat en verdwijnen binnen mum van tijd. Zonder ook maar enige echo achter te laten. Wat blijft is die warme, zachte zekerheid van "alles is goed...". Wat het ook is... Zonder dat er verder ook maar een of ander waarde oordeeltje aan blijft kleven. 

Hoewel... Er is een hele sterke spanning. Een strakke band die ik voel om maag en keel. In afwachting van het laatste oordeel... De laatste der auditoren die in een fractie van mijn leven, aan de hand van een klein uurtje praten, een dik dossier en enkele weken onderzoek, gaat bepalen wat ik kan. 

En dan is het recht tot een besluit gekomen, spreekt zich over me uit en zegt me precies wat ik wel, en vooral ook wat ik níet meer kan.... 

Dus ik adem in...., ik adem uit.... En nog eens in. Leeg... .... Sttttttttt.... Niks... Totdat... In de verte komen ze aan gedenderd. Dringend om als eerste binnen te komen. Struikelend en vechtend over elkaars kracht. In een flits komen ze allemaal weer aan de orde; machteloosheid, woede, kwaadheid, verdriet en dan vooral ook blij en opluchting...; het zit erop... Dit was het laatste oordeel voor mij van belang. En ik realiseer me dat dat oordeel ondergeschikt is aan dat van mijzelf. Dat maakt dat ik me vrij voel, vrij omdat ik nú echt precies weet hoe het bij míj werkt. Dus ik adem rustig door en glij langzaam weer in dat tevreden, lege gevoel...

En dat bevalt me eigenlijk heel erg goed. Een lege pagina die ruimte maakt voor een volgend deel. 

Deel II

Waar deel II over gaat, dat weet ik niet. Het boek ontstaat door schrijven.

En misschien schrijft het zich ook helemaal niet. De lege pagina's voor me vind ik veelbelovend.

Aan de horizon gloort het van mijn eigen plannen, passend bij wat ik kan en wie ik ben. 

Deel dit ogenblik met ons, breek het voorzichtig stuk 

Laat achter wat te zwaar is om te sjouwen 

Geef het als herinnering door aan de jouwen 

Dit licht en luchtig niets van groot geluk 

Hier in de zevende hemel 

Wat willen we nog meer? 

In de zevende zevende hemel 

Komt het altijd weer op liefde neer 

Het komt als altijd weer op liefde neer 

~De Dijk, Zevende Hemel~

Liefs,

Geebs