Trein

Het zou een feestje moeten zijn; eindelijk weer eens een keer met de trein!
Ik hou ervan, tussen de mensen in, het landschap aan je voorbijtrekkend... Mijmerend, filosoferend, gesprekken afluisterend, dit alles onder het genot van een latte karamel... Breng mij zo maar van A naar B!

Maar soms zit het niet mee...

Het perron staat het bomvol mensen die dezelfde trein willen. Dat stemt me hoopvol, hulp zat!
De trein sukkelt binnen en de massa beweegt zich richting de deuren, ik beweeg mee.
Met mijn rollator aan de hand (het wordt immers slenteren in de stad) rugzak om en de koffie manoeuvrerend in de andere hand maak ik aanstalten naar binnen te gaan. Dat lukt natuurlijk niet... 'Gelukkig' kunnen de anderen daar gebruik van maken om toch net eerder die trein in te komen voor dat felbegeerde zitplaatsje!
Mijn hoop is gevestigd op een jongeman met een koffer die zich ook zo snel niet naar binnen kan werken door die meute ikke-eerst-mensen. Hij maakt een beweging naar mij van 'ga jij maar eerst' ik zeg dat me dat niet lukt... Dus gaat hij me voorbij en stapt in...
Nou doei!
Koffie neerzetten in het halletje, spullen erachteraan duwen en ja, ik ben binnen. Dank u!!
Gelukkig is er nog een klapstoeltje in het halletje en wiebel ik naar het volgende station.
Overstappen... Het zal mij benieuwen...
Nope...
De vorige keer, dat zal zo een jaar geleden zijn, had ik zo een fijne andere ervaring vanuit Amsterdam!
Met dat in mijn gedachten terwijl ik zit te wachten tot we vertrekken, wordt  omgeroepen;
"Dames en heren, zoals u al gemerkt heeft zijn we nog niet aan het rijden. We hebben geen machinist. We zijn al aan het bellen..."
Dat vind ik leuk!! Ik schiet in een zenuwlachje en voel me langzaam ontspannen.
Vijf minuten later zijn we onderweg.
Eens zien of ik me door het landschap nog meer mild kan laten stemmen...

Liefs,
Geebs

Poort van Lobith

...Stilte..., het gekwetter van vogels, hinnikende paarden in uitgelaten galop....                                     En verder hoor ik helemaal niets.
Een uitzicht van ongerepte uiterwaarden en een stukje steenindustrie, daar voorbij de uitgestrektheid van een weidse horizon.
Een ruimtelijke natuur die ik al zo lang ken en die me elke keer weer weet te betoveren én er binnen een mum van tijd voor zorgt dat mijn hoofd leeg is en mijn hart zich vult.

We genieten een weekend in de B&B Poort van Lobith.
Deze omgeving ken ik al jaren. Het aanleunende huis is het prachtige historische pand van mijn lieve vriendin, haar man en hun twee kinderen.
Haar ken ik al vanaf mijn puberteit, we hebben een lange geschiedenis samen.

Sinds zij dit pand bewonen zijn wij er kind aan huis. Menig vakantie hebben wij hier doorgebracht en deelden met onze kinderen in het genot om te kunnen spelen en ontdekken in een ongerepte natuur.
Dit alles in een Anton Pieck-aandoend straatje aan de dijk van het dorp waarvan wij vroeger nog leerden dat de Rijn er Nederland binnen kwam.

Dit prachtige huis kenden wij dus grotendeels. Het inpandige, toen nog buurhuisje, bleef lang onbekend terrein.
Totdat vorig jaar de mogelijkheid zich voordeed, de toenmalige bewoner verder ging op zijn pad en mijn vrienden hun droom waar konden maken...
Precies daar, een eigen B&B.

Met al hun inspanning, doorzettingsvermogen en liefde is dat tot stand gekomen.
De recensies liegen er niet om en ik had niet anders verwacht.
De combinatie van het comfort van het huisje, de schitterende natuur met alle wandel- en fiets mogelijkheden, Duitsland op een steenworp afstand.
Het dorp Elten met de Ratsstube waar het altijd goed toeven is bij 'die gnädige Frau'.
En dan daarbij de zorg en gastvrijheid van deze twee hartelijke, gezellige mensen die ik al zo lang ken en die mij zo dierbaar zijn...

Ik voel me een dankbaar mens. Met volle teugen neem ik de rust en ruimte van de  natuur in me op, al genietend van mijn kop koffie op het privéterras van de B&B.

Een ding weet ik zeker; hier zal ik nog vaak, nog heel vaak terug gaan komen...

Hier ben ik thuis!

'This is my church...
This is where i heal my hurts'
 ~Faithless~

Liefs,
Geebs

Blij

Ken je dat? Wakker worden met een heel diep, intens gevoel van blijheid? Zomaar? Zonder aanleiding…? Ondanks een korte nacht, weinig slaap, ellendige periode of wat dan ook… Toch een onbevangen, vrij gevoel van intens geluk…

Er zijn ook van die ochtenden dat het tegenovergestelde aan de hand is. Ontwaken in een dikke bel van stroperig, stroef en zwaar… Niet wetende, of juist wel, waar dat vandaan komt… Een besef dat je je ergens in begeeft wat je niet wilt, dat er dingen gebeurd zijn waar je geen invloed op hebt maar die je machteloos en radeloos op de fundamenten doen trillen… Of een totaal geen idee hebben waarom alles zo zinloos lijkt…           

Dat zijn dan van die beginpunten voor een dag waarin er veel van je gevergd wordt; passende maskers zoekende om de boel voor de buitenwereld toch draaiende te houden. Er gaandeweg achter komen dat die maskers gaan knellen, dat er iets zit te broeien wat eruit moet, dingen kloppen gewoonweg niet…                                            

Zulke dagen kunnen je uitputten, maar zoals het deze keer bij mij gegaan is, kunnen ze je verrijken. Door heel rustig de donkerte in te gaan, te doorvoelen, te beleven en te ervaren. Met geluk iets te kunnen delen met een goede vriend(in), in zelfreflectie te gaan, uitzinnig te dansen op blije muziek of enorm te gaan janken bij dat intens deprimerende lied…                                                                                                                                                      

Om dan ineens op een ochtend wakker te worden, en te voelen dat het licht weer schijnt!

The higher you build your barriers
The taller I become
The further you take my rights away
The faster I will run
You can deny me, you can decide
To turn your face away
No matter 'cause there's

Something inside so strong
I know that I can make it
Though you're doing me wrong, so wrong
You thought that my pride was gone, oh no
There's something inside so strong
Oh oh-oh-oh-oh-oh, something inside so strong

The more you refuse to hear my voice (ooh-weh ooh-weh ooh-weh ooh-weh)
The louder I will sing
You hide behind walls of Jericho (ooh-weh ooh-weh ooh-weh ooh-weh)
Your lies will come tumbling
Deny my place in time, you squander wealth that's mine
My light will shine so brightly it will blind you
Because there's

Something inside so strong
I know that I can make it
Though you're doing me wrong, so wrong
You thought that my pride was gone, oh no
There's something inside so strong
Oh oh-oh-oh-oh-oh, something inside so strong

Brothers and sisters, when they insist we're just not good enough
Well we know better, just look him in his eyes and say
We're gonna do it anyway, we're gonna do it anyway
We're gonna do it anyway, we're gonna do it anyway
Because there's

Something inside so strong
I know that I can make it
Though you're doing me wrong, so wrong
You thought that my pride was gone, oh no, oh no
There's something inside so strong

Something inside so strong
I know that I can make it
Though you're doing me wrong, so wrong
You thought that my pride was gone, oh no, oh no
There's something inside so strong
Oh oh-oh-oh-oh-oh, something inside so strong
(Oh oh oh) oh oh-oh-oh-oh-oh, something inside so strong
Oh oh-oh-oh-oh, something inside so strong

~Labi Siffre, something inside so strong~

Liefs,

Geebs

Angst/ Liefde

“…Take your well-disciplined strengths

and stretch them between two

opposing poles. Because inside human beings

is where God learns.”

~Rainer Maria Rilke~

Angst is een slechte raadgever. Alleen al bij de gedachte aan iets wat je eng vindt, verhoogt het je hartslag, vernauwt het je blikveld, verkrampt je lijf en je focust je nog maar op één, nee wacht! twee dingen; 1: dat waar je bang voor bent, en 2: hoe je gaat reageren; Vechten óf Vluchten! Dít is het geval bij acute angst. 

Voor mij geldt dat bijvoorbeeld voor de ontmoeting met een spin. Binnen luttele ogenblikken bestaat mijn wereld alleen nog maar uit mij en de spin. Dan begint als een razende mijn overlevingsstrategie te werken. Ik wil weg!! Meteen! Nu!! Maar nét voordat ik uit het raam spring, grijpt mijn ratio in; “Hoho! Wacht eens even, het is maar een spin(netje), life goes on!” ...En dan kan ik weer reëel handelen. 

Ik neem gepaste afstand en overdenk de mogelijkheden. Omdat mijn liefde voor het leven nét iets groter is dan mijn doodsangst, kan ik (als er niemand anders in de buurt is om mij te redden) het opbrengen als een idioot een glas en kaart te vergaren en met de nodige spastische bewegingen en gesmoorde kreten het wezentje te isoleren en veilig weg te zetten of bij hele dappere buien het zelfs buiten in de natuur de vrijheid geven. En vooral bij dat laatste, ben ik achteraf zo trots op mezelf als zou ik goud gewonnen hebben op de Olympische Spelen.

Bij langdurige angst werkt het anders… Tenminste wel bij mij.

De aanleiding van dit blog, was gebaseerd op angst. Angst voor wat me overkwam, angst voor ‘mijn aandoening’, angst voor controleverlies, angst voor de pijn, angst voor het verlies van mijn ‘rollen’, angst voor de toekomst, voor verlies van mijn vrienden. Eigenlijk zo’n beetje angst voor alles…

Het schrijven en delen leverde me enerzijds heel veel steun en begrip op naast kracht doordat ik feedback kreeg over de wijze waarop ik kon dealen met de ‘obstakels’ op mijn pad. Maar steeds lag er ook die angst op de loer. Angst omdat ik me soms wel heel kwetsbaar opstelde wat me blootstelde aan ‘het grote oordelen’. En angst over mijn eigen handelen; was ik wel helemaal eerlijk, was het geen hele egocentrische-trip, was ik wel zuiver in mijn manier van delen? Per slot van rekening waren het altijd alleen de mooie verhalen, de verhalen waarin ik zelf op het laatst de balans gevonden had. Een constante, kritische evaluatie met mezelf wat niet altijd even makkelijk was…

En toch kreeg ik steeds weer opnieuw die kracht, om door te gaan, bij mezelf te blijven en te doen wat ik niet laten kon. Door de niet aflatende liefde van mijn familie, mijn vrienden, mijn gezin, de poezen, de lezers, muziek, en de liefde voor mezelf om dit alles ook toe te kunnen laten. Hierdoor kon ik mijn angst leren hanteren en langzaam omzetten in een gevoel van liefde.

Liefde… In relatie tot het uitgangspunt van dit blog zie ik liefde als overtreffende trap van acceptatie. De laatste fase van een proces van rouw. Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie. Vijf fasen van rouw die elkaar niet altijd even netjes opvolgen, in elkaar overvloeien en soms ‘haasje over’ spelen. Maar in grote lijnen is acceptatie toch absoluut het mooie sluitstuk. En daaraan voorbijgaande liefde, wat ik in deze zie als meer dan volledig toelaten en vertrouwen, en weten dat het goed is…  

Dan begint er een heel nieuw hoofdstuk. Alweer. Een waarin er ruimte ontstaan is voor nieuwe dingen. De angst is verdwenen, dus de focus is weg. Er dienen zich weer andere richtingen aan. Ontmoetingen met mensen die ik anders nooit had leren kennen. Bezigheden waar ik me anders misschien nooit voor zou hebben geïnteresseerd…

En terwijl ik me dit alles aan het bedenken was, schoot me een gedicht te binnen. Het is van een ‘oude vriend’ van me die ik enkele maanden geleden ontmoette, en die toen, zonder al te veel woorden, mijn verhaal herkende en zijn ervaring in een gedicht met mij deelde. Het raakte mij tot in mijn ziel en ik ben dan ook heel dankbaar dat ik het met zijn toestemming hier mag delen;

“Het kleed van vermoeidheid en pijn

Strak om mijn lichaam gekneveld

Beneemt mijn ademtocht tot streepjes lucht

Ik steun tegen de deurpost van mijn hart.

Eens was het kleed aan komen waaien

In onzichtbare vlagen

Had ongevraagd haar plaats omheen mijn lichaam opgeëist

Doordrong de botten van mijn bestaan

Het is mijn kleed

Ik kan niet anders zeggen

Het is mijn kleed

Ik zal niet vragen waarom je kwam

Ik draag je.

Vanuit deze krachtige omhelzing

Beeft en groeit het verlangen in mij

Aan de ontmoeting met de Geliefde

Mijn kleed, een waarachtige pijn

Die alles in mij oproept

Om de met spiralen en heilige cirkels bewerkte deur van mijn hart open te duwen.

Mijn kleed vult mijn verlangen tot een borrelende, overlopende kruik

Mijn Geliefde, mijn verlangen is groot.”

~Maarten Förster~

                                     

Dank jullie wel lieve allemaal!

Xxx

Geebs