Ik denk dus ik blog

Dat heb ik afgelopen jaar dus voor het eerst ervaren en ik heb er heel veel aan gehad.

Enerzijds het van me afschrijven wat er in me omging wat erin resulteerde dat ik voor mezelf de dingen duidelijker op een rijtje kreeg, juist door woorden aan mijn gedachten te geven.

Anderzijds was het voor mij ook een prima manier om anderen op de hoogte te houden van de situatie waarin ik zat, omdat ik door die situatie zo weinig onder de mensen kwam en me soms zo radeloos alleen voelde. Dat gaf op momenten zo een fijne steun, alleen al het lezen van die woorden van medeleven en begrip. Daarop kon ik goed vooruit en nogmaals dank voor jullie die die moeite namen.

Nu heeft alles echt een duidelijke plek binnen ons leven gekregen en kan ik met de nodige aanpassingen weer het een en ander doen waardoor ik me weer meer en meer mezelf voel.

Wat dat betreft tel ik mijn zegeningen want ik heb veel mensen leren kennen, die dat niet kunnen...

De laatste maanden kon ik me meer focussen op het opnieuw oppakken van mijn leven doordat er weer ruimte was na het beëindigen van de revalidatie. Die tijd heb ik gevuld met het project op mijn werk, wat heerlijk was om te doen, mijn gezinsleven en zo af en toe weer eens lekker uit. Leuke dingen doen, mede mogelijk gemaakt door de inzet van mijn lief en mijn moeder zodat ik genoeg ruimte en tijd tussendoor heb voor rust en slapen. En daardoor zit ik weer stukken beter in mijn vel. Ik ben ook een mensen-mens en als ik tussen de stilte-periodes door contact kan maken, in verbinding kan zijn en uitwisselen, dan ben ik in mijn nopjes. En in het echt is dat zoveel meer bevredigend dan met alleen maar facebook!

Niet altijd zie ik het zo zonnig in, er is nog veel onzekerheid, vooral wat het werk betreft. Het blijft pijnlijk confronterend als er gefocust wordt op de beperking en het totale plaatje van mij als persoon op die manier gedegradeerd lijkt. Dat vergt weer een andere vermogen in me waar ik nu mee aan het stoeien ben. Want hé, ik kan immers nog zoveel. Daar moet ik zelf in blijven geloven dus mijn energie gebruiken om me daar op te blijven richten. Daarom denk ik dat dit mijn voorlopig laatste blog is. Tenminste wel op deze manier.

Ik hou mijn kop omhoog en richt me meer op de toekomst; want dat wat je aandacht geeft, dat groeit.

“Keep your head up, keep your heart strong!”

Liefs,

Geebs

Road to nowhere

Het is nu zeker een jaar geleden dat ik mijn eerste stuk schreef. 

Inmiddels veel verder gekomen en wijzer geworden. Tijd om vooruit te gaan kijken, vizier gericht op de toekomst zonder het beleven en genieten van het moment uit het oog te verliezen. Nu ik weet waar ik aan toe ben lukt me dat ook beter en voelt het goed.

Er is veel veranderd, ik ben veranderd, de omgeving is veranderd en dat is prima. Verandering is de natuurlijke staat van zijn.

Komende vrijdag krijg ik mijn silverplint voor de linkerhand, dat maak het bionic woman plaatje compleet. Ik krijg er  veel positieve reacties op omdat het zo’n bijzonder sieraad lijkt. Dat is mooi meegenomen naast dat ik er enorm veel baat bij heb.

Vanaf volgende week nog een extra half uur erbij bij fysiotherapie. Dan ga ik samen met een medecliënt oefenen op balans. De spiertraining gaat ook vooruit wat leidt tot meer kracht en uithoudingsvermogen.

Naast het project op mijn werk heb ik gisteren mijn eerste nieuwe sollicitatiebrief geschreven na jaren. Dat is ook wel weer een vreemde ervaring. Ik hoop met heel mijn wezen dat ik bij mijn eigen organisatie kan blijven, maar gezien het arbeidsdeskundig rapport met de beperkingen, kan dat een lastig verhaal worden. Toch ben ik van plan er heel hard mijn best voor te gaan doen en richt ik me vooral op wat ik wel kan, en dat is nog meer dan genoeg.

Ik heb een paar mooie weken achter de rug waarin ik gemerkt heb dat ik zoveel steun en liefde uit mijn omgeving krijg.

Mijn moeder komt door de weeks om de dag. Het huis heeft er nog nooit zo fris en fruitig bij gelegen! Ik voelde me er een beetje opgelaten bij maar na een fijn gesprek is het duidelijk en zichtbaar ook dat zij ervan geniet om dit te kunnen doen. En ze is geweldig. Zoals onze zoon zei: “Omi verstaat haar vak als omi goed!” 

Door mijn werk kom ik weer meer in contact met mensen; collega’s, bewoners, familie van. Ik geniet daar zo van en merk dat het fijn is om weer te kunnen delen.

Zo zie ik weer meer vrienden, heb ik fijne nieuwe vrienden leren kennen en ondernemen we meer samen. De ommekeer van een paar weken terug waarin ik na een dal alles weer in het licht ben gaan zien, heeft heel veel blootgelegd. Ik citeer Ed Nissink:

“Zonder wrijving geen glans

En hoe meer je glanst,

Des te meer je weerspiegelt in de buitenwereld;

Negatief zowel

Als positief”

En dat geldt zeker ook voor mezelf. Ik verdien ook niet altijd de schoonheidsprijs met de wijze waarop ik me uit of reageer op mijn omgeving. Maar we lopen nu eenmaal allen een pad waarop elke keer weer iets nieuws te leren valt...

Well we know where we're going

But we don't know where we've been

and we know what we're knowing

But we can't say what we've seen

and we're not little children

and we know what we want

and the future is certain

Give us time to work it out

We're on a road to nowhere, come on inside

We'll take that ride to nowhere, we'll take that ride

Feeling okey this morning, and you know

We're on a road to paradise, here we go, here we go

We're on a ride to nowhere, come on inside

Taking that ride to nowhere, we'll take that ride

Maybe you want me while I'm here, I dont care

Even when time isn't on our side, I'll take you there, take you there

We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

There's a city in my mind so come on and take the ride

and it's alright, baby it's alright

And it's very far away, but it's growing day by day

and it's alright, baby it's alright

Would you like to come along? you can help me sing this song

and it's alright, baby it's alright

They can tell you what to do, oh god they'll make a fool of you

and it's alright, baby it's alright

There's a city in my mind so come on and take the ride

and it's alright, baby it's alright

And it's very far away, but it's growing day by day

and it's alright, baby it's alright

Would you like to come along? you can help me sing this song

and it's alright, baby it's alright

They can tell you what to do, oh god they'll make a fool of you

and it's alright, baby it's alright

We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

~Talking Heads, road to nowhere~

Liefs,

Geebs

Inspiratie

Die heb ik momenteel niet.

Helemaal geen inspiratie voor het schrijven van dit blog. 

Wat er wel is, is een heel rustig gevoel van zijn. 

Gewoon alles nemen zoals het is, en dat is mijn eye-opener van de afgelopen weken. Adem in, adem uit, afstand nemen van mijn gepieker en gepeins en rustig aan doorgaan. En het werkt! Het lijken allemaal van die simpele dooddoeners, van die gevleugelde spreuken waar ook ik een groot liefhebber van ben op internet. Ik lees ze dagelijks, bij bosjes, maar het feitelijk doorleven, dat is stap twee.

Na mijn diepe dal van een paar weken terug zat er letterlijk niets anders op. Doen wat er verwacht wordt, en meer ook niet. En dan dat brein op non-actief zetten. Hoe doe je dat dan? Da’s de grote truc. Dat doe je niet, dat overkomt je. Baf! Plostsklaps, als je merkt dat je door je eigen denken constant zo in de luren gelegd wordt, dan zit er op een gegeven moment niks anders op. STOP!

In die periode leek het erop of ik tegen een zeephelling op aan het klauteren bleef met alle weinig charmante krampachtige pogingen om ergens houvast te krijgen. En toen ik uiteindelijk keihard naar beneden donderde was dat ergens ook een verademing. Zo, klaar, even niks.

Maar het leven gaat door hè, en de verwachtingen blijven. Dus deed ik wat nodig was op de allerbest mogelijke manier, en die is nu eenmaal anders dan voorheen. En daar zat em de crux! Het-is-nu-anders!!  En daar kan ik wel van alles van vinden, maar daar gaat zoveel energie inzitten, in er van alles van vinden. En die energie heb ik juist zo hard nodig. Dus doe ik dat maar niet meer. Ik laat mijn oordelen achterwege en neem de dingen zoals ze nu zijn. Voila! Zo simpel is het nu voor mij.

Dat geeft een hoop ruimte en maakt de boel een heel stuk lichter, Lichter in elke zin van het woord.

~Liefde is de afwezigheid van oordelen~

                     Dalai Lama

Zo zie je maar weer, het komt toch altijd weer op liefde neer ;)

N.b.; het grappige is, dat het hebben van geen inspiratie een onmogelijk gegeven is. Het is er altijd, je moet het 'gewoon' toelaten. De enige blokkade is je denkertje.  Inspiratie is afgeleid van het Latijnse woord in-spirare en betekent letterlijk inademen. Inademen is iets waar we niets voor hoeven doen en wat helemaal vanzelf gaat..., de uitademing volgt dan automatisch.

Adem in- adem uit, adem in- adem uit...

That's life!

Xxx, Geebs

Donker

Soms reageert er iemand op mijn blog of op wat ik ‘mankeer’ met zulk een medeleven dat ik ervan volschiet en in de verdediging ga. "Hee, ik ga er niet dood aan!” En zo voel ik dat vaak ook. Ik weet dat er zoveel lijden is, zoveel mensen die worstelen met verdriet, ellende, het leven zelf. En ondanks dat het niet altijd makkelijk is, kan ik wel zeggen dat ik Gelukkig ben. Dat ik me dankbaar kan voelen met de dingen die ik wel kan, de mensen om me heen, de gezondheid en het plezier van mijn kinderen en zoveel andere dingen die me heel erg blij maken.

En toch zijn er zware periodes van hele erge diepte. En ik weet zeker, dat voor velen deze diepe, duistere periodes zo herkenbaar zijn. Het zijn de donkerste plekjes in je wezen waar je eigenlijk liever niet mee geconfronteerd wil worden... Maar die wel degelijk bij je horen en juist als ze niet gekend worden, heel hard aan je gaan lopen zuigen, trekken en hangen waardoor je er niet meer omheen kunt.

Nou, zo’n periode dacht ik weer achter de rug te hebben maar zo nu en dan zit ik er weer even middenin. 

 

Thema; eenzaamheid.

Want het is nu eenmaal een feit dat als je niet zo lekker mee kan hollen met de massa, de massa keihard aan je voorbij rent en je het nakijken hebt. Op zich prima, maar vorige week had ik er veel last van. Vorige week wilde ik dingen die ik niet kan, rekte ik mijn grenzen teveel op en nam mezelf in alles veel te serieus. Ik zag mezelf zoals elke avond rond 20 uur weer in mijn bed liggen, ipad bij de hand, koekeloeren op fb wat er nog allemaal te doen was en me te realiseren dat ik dit niet wil. Ik wil ’s avonds graag lange wandelingen door de wijk maken, een bezoekje bij een goede vriendin brengen, een borreltje in de stad drinken. Onverwacht de auto pakken voor een nachtje Amsterdam. Maar het ging niet. Ergens  ook wel blij keek ik uit naar de volgende dag waarop ik niks gepland had, lekker in bad wilde gaan en een goed boek lezen, om er van te profiteren. 

Maar die nacht werd ik bezocht door het duister. Voelde ik me door god en iedereen verlaten, telde ik de spaarzame vrienden die ik nog heb, keek terug naar een periode waarin ik mezelf ook afgezonderd heb van de buitenwereld om alles maar een plek te kunnen geven. En de conclusie die ik kei-hard trok, was dat als het nog even zo door ging, ik alleen nog maar mijn familie, gezin, een enkele vriendin en de katten over zou houden. Terwijl ik er altijd een geweest ben van lang leven de lol en hoe meer zielen hoe meer vreugd...

En ik trok de conclusie; hoe minder zielen, hoe minder vreugd. En die nacht, vond ik mezelf de allerzieligste, allertrieste en allereenzaamste figuur op de wereld... Die volgende ochtend, ging het bad ook niet door door een kapotte cv en dat was natuurlijk de bekende druppel voor mij om me nog dieper te wentelen in mijn arme-ik-gevoelens... Hoe ik die dag doorgekomen ben hou ik voor mezelf, maar net voor de kinderen thuis waren haalde ik de snotterbellen uit mijn haar en was ik op tijd paraat om weer de goede moeder uit te hangen. En diezelfde avond, of was het een avond later, kreeg ik het inzicht. Waarom....Hoe het toch komt dat ik zo op alleenzijn aangewezen word.

...

Omdat alleen zijn de enige echte weg is om diep naar binnen te gaan. Om echt, maar dan ook echt contact te maken met het allerdiepste wat van binnen leeft. Even niets naar die ander toe, maar volledig bij jezelf blijven. Zoek de bevestiging niet in die ander,  maar blijf vooral heel dicht bij jezelf. Heb jezelf met al je kanten lief. Radicaal, zonder oordeel over wat goed is en wat fout. Dan pas kan je echt liefhebben. Onvoorwaardelijk. Wat er ook gebeurt, Heb Jezelf Compleet Lief! En van daaruit kun je verder....

Ja...., dat zou mooi zijn...

Liefs,

Geebs

Pijn

'Vissen voelen geen pijn’ Heus, er zijn hele groepen mensen die dat beweren. En ik weet het natuurlijk niet, mij zeggen ze ook niks. Maar gevoelsmatig héb ik gewoon mijn twijfels...

Tijdens mijn dagelijkse Dommel-rondje, kom ik regelmatig vissers tegen die heerlijk in alle rust zitten te staren naar hun dobber en ik zie dat graag, dat zitten en dat staren dan... Van de week had er dus een beet. Een sierlijk spartelend zilveren visje werd vakkundig van zijn haak verlost en ~plop~ terug het water in gegooid. “Mogguh” ... “Mogguh” En een kleine siddering van gevoel, alsof er een weerhaak uit míjn bovenlip getrokken werd, kwam een fractie van een seconde over me en was ook zo weer weg. Zo kun je dus met geesteskracht, gevoel ervaren. Dat kent vast iedereen wel. Zo als het door kan dreunen in je eigen hoofd als je bij ‘funniest home videos’ een peuter achterwaarts tegen de grond ziet smakken.

Dat kán er ook aan de hand zijn bij mensen met chronische pijn, aldus mijn fysiotherapeut. Pijn heeft de functie een signaal af te geven naar de hersenen dat er ergens in het lichaam iets loos is waar op gereageerd dient te worden. Bij chronische pijn gaat er constant alarm af, een beeldende omschrijving die ik laatst las in een blog van bondgenoot R. Pijn kan in allerlei gradaties aanwezig zijn. Bij sommigen dus een constant, loeiend, zeurend, zuigend, uitputtend alarm wat nooít ophoudt met gillen. Dat is om gek van te worden...

Mijn pijn vind ik over het algemeen best  te handelen. Geen voortdurend loeiend alarm maar meer een irritante pieptoon die constant aanwezig is met uitschieters die me zo nu en dan uit mijn balans brengen. Mijn pijn zeurt , knaagt en dreint maar is vaak te dempen of verdoezelen met pijnstillers en/ of afleiding. Het is nooit helemaal weg, maar ik ben er toch aan gewend geraakt in de loop der tijd. Als ik zorg voor niet al te gekke dingen, niet te lang lopen, staan, computeren etc. geen onverwachtse bewegingen, kan ik er mijn dag redelijk mee doorkomen. Het kost wel meer energie en inspanning maar het hoort gewoon bij mij...

Bij de fysiotherapie zijn we met apparaten aan het oefenen om de spieren in de gewrichten sterker te maken zodat de gewrichten beter binnen hun kapsels blijven en minder te lijden hebben.  En elke keer als we zo’n oefening gehad hebben, moet ik met punten scoren hoe zwaar die oefening is en hoeveel pijn het me bezorgt. Dat is best een lastige... Ik scoorde dus van de week een zware oefening met een 9 qua pijn en op de terug weg naar huis was ik kritisch op mezelf. Hoezo een 9? Denk nog eens aan de laatste bevalling... Dat was een dikke vette tien! En dit een negen, nou, nou... 

Aan de hand van die overweging heb ik interessante gesprekken met mijn fysio over de beleving van pijn en dat dat dus zo per moment kan veranderen. En pijn zelf kan kloppen, branden, schuren, scheuren, steken, wandelen en zo vanalles. Pijn kan het ene moment alles overheersend aanwezig zijn, en het volgende moment even naar de achtergrond verdwijnen doordat de aandacht ergens anders op gevestigd wordt. Maar ook weer niet altijd...

Pijn kan er ook voor zorgen dat je niet zo aardig en liefdevol naar de omgeving reageert. 

Dat kan ook emotionele pijn zijn. 

Dus als ik tegenwoordig een heel chagrijnig mens tegenkom, dan ga ik daar aan denken en geef ik gul mijn allerfijnste glimlach want wie weet, wordt die ziel wel verteerd door allesoverheersende pijn. Een glimlach van die ander, kan dan net ietwat verzachtend zijn...

“Remember, we all stumble,

every one of us.

That’s why it’s a comfort to go hand in hand”

~Emily Kimbrough~

Liefs,

Geebs

Grenzen

' Tussen die grenzen

  vond ik mooi mijn vrijheid terug '

            ~Loesje~

Pijn doet het. Echt, alles! Zowel lichamelijk als geestelijk.

En het is fijn hoor, om helemaal ‘los’ van het revalidatie centrum te zijn en weer binnen mijn eigen werkterrein te bewegen. Maar ooooh, wat blijft het lastig om die grenzen goed te respecteren en vooral om daar dan naar te handelen...

Er zijn veel nieuwe dingen op mijn pad gekomen; elektrisch fietsen, heel fijn! Nieuwe fysiotherapeut voor een jaar! Ook heel fijn. Leuke opdracht op mijn werk, ja, ook erg fijn. Cursus volgen ter voorbereiding van... Hmhm, fijn! Middag begeleiden bij filmen van cliënten, je voelt ‘m; fijn, fijn! Volgende week een afspraak met mijn nieuwe begeleider voor het reïntegratie traject buiten de organisatie. Prima!

Tandarts, oogarts afspraken; mwoah, staan gepland. Dagelijkse dingen, kinderen, boodschappen, koken, verplichte wandelingen. Daarnaast weer betekenis hebben op mijn werk, dat geeft echt voldoening.

En hoe ging ik dat ook alweer doen...?

Gedoseerd Geebs, gedoseerd!

Past dat? Nee, niet buiten de deuren van mijn huis. In een wachtkamer ga je niet even liggen. Op kantoor ook niet. Bushokje? Nope! 

Even een time-out? Alles draait door!

En dan ga ik ook nog maar even door. Neem ik onderweg die boodschappen mee want dat hoef ik er niet meer uit. “Mam..., kan je even snel...?” Eh, ...nou? ~Pling~ Whatsappje, vriendin in nood...

E-mail, facebook. Ik wil ook ruimte maken!

Telefoon!

Pieppieppiep, de wasmachine is klaar.

Kattenkots, lekker met je blote voeten....

Vooral doorademen...

Oh ja, ik kan ook vragen...

Gelukkig!

Die onweerstaanbare aantrekkingskracht van mijn bed...

Niet toegeven, wel toegeven?

En dan die onvermijdelijke ‘nee’ waarvan iedereen nu weet dat ie in mijn repertoire zit. Verbazing, acceptatie, toch proberen, respect. We stoeien ermee en het lukt! Maar soms doet het pijn. Het is net alsof ik op sommige fronten mezelf opnieuw moet  uitvinden. Of maak ik keuzes die vér over mijn grenzen gaan juist heel bewust, de gevolgen neem ik voor lief...

Wat wil ik? Wat kan ik ? Hoe kan ik van betekenis zijn? Hoe ga ik het doen? Een wankel evenwicht, letterlijk en figuurlijk... Zonder het duidelijke klankbord van mijn revalidatietherapeuten...

Een klankbord heb ik wel; mijn lief, goede vrienden, en wonderlijk genoeg ook dit blog. Gewoon het uiten, dingen op een rijtje krijgen. Het weten dat dit gelezen wordt, dat het (h)erkend wordt, niet alleen bij mijn geliefden en bekenden maar ook bij vele andere mensen bij wie het iets raakt, wat dat dan ook zal zijn. Ik hoop op iets goeds...

Mij stelt het delen, naast dat ik het spannend blíjf vinden, ook gerust. 

We gedijen bij verbinding.

' Bevrijding is het vinden van vrijheid in beperking

en volmaaktheid in onvolmaaktheid.

Het is de vrijheid om precies te zijn zoals we zijn '

  ~ Joan Tollifson ~

Liefs,

Geebs

Nee

Nee, ik hou niet van fruit

Nee, ik kijk liever geen tv

Nee, ik lust geen lever

Nee, liever niet de hele dag geluid om me heen

Nee, ik lees geen krant

Nee, stappen doe ik niet meer

Nee, ik mis de kinderen niet met drie dagen kamp

Nee, Matthijs van Nieuwkerk vind ik juist goed te pruimen

Nee, ik ben er niet trots op dat ik bier kan zuipen 'als een vent'

Nee, die vierdaagse loop ik niet meer

Nee, ik vond stappen toch al niet zo leuk 

Nee, dan wil ik een dagje voor mezelf

Nee, ik hou zielsveel van ze maar nooít meer drie poezen

Nee, geen bezoek na 20 uur

Nee, dat kan ik niet

Nee, dat wil ik niet

Nee, ik ben niet altijd positief

Nee, ook niet altijd vrolijk

Nee, dat vertrouwen is soms bij mij ook vér te zoeken

Nee, morgen weer een dag...

Zie je, ik kan het wel! 

Liefs,

Geebs

Klaar

De laatste weken op het revalidatiecentrum stond al in het teken van afscheid nemen waarin veel geëvalueerd en teruggekeken is op deze belangrijke en intense periode van ruim een half jaar. Genezing heeft het me natuurlijk niet gebracht, wel begrip en handvaten voor hoe ik nu verder moet en als ik kijk naar hoe ik was voor ik aan de revalidatie begon en hoe ik nu ben, dan kunnen we spreken van een groot succes. En dat is altijd fijn...

In januari van dit jaar bekeek ik de wereld vanachter mijn raam. Liggend op bed, of de bank, luisterend naar de verhalen van anderen en me doodongelukkig voelen dat ik daar geen of nauwelijks deel meer van uit maakte. Facebook was mijn reddende engel om het gebrek aan contact te compenseren. Af en toe een uitstapje naar buiten of racend door mijn huishouden om toch maar te voldoen aan dat waarvan ik dacht dat het van me verwacht werd.

Om vervolgens weer dagen op apengapen te liggen.

En nu weet en handel ik dus beter, door het beter te voelen van mijn lichamelijke signalen en daar ook naar te luisteren, activiteiten te doseren en sommige dingen ook vooral gewoon te laten. Nee zeggen gaat me ook steeds natuurlijker af.

De pijn is onveranderd aanwezig, maar ook beter te handelen door de nieuwe structuur die ik me toch wel aangemeten heb. De vermoeidheid blijf ik lastig vinden... En om dan vooral niet in de valkuil te trappen daaraan toe te blijven geven met als gevaar dat ik over een paar weken weer mijn bed niet uit kom. Dus actief blijven, stukje lopen, stukje fietsen, alles met mate... Best suf als ik het zo schrijf hier, maar alles went.

Fijne mensen heb ik leren kennen op het revalidatiecentrum. Mijn vaste fysiotherapeut en ergotherapeut ga ik best missen, altijd goed om zeker twee maal in de week mijn ervaringen te kunnen delen en daar begrip en tips te ontvangen. Ook het samenzijn met lotgenoten heeft zo iets koesterends en vertrouwds... Bij het weggaan voor de laatste keer, voelde dat zo raar om dat alles achter te laten. Enerzijds heel goed, met de vrijheid om weer Verder te kunnen. Maar ook wat wankel en onwennig, om nu alleen, als ‘onzichtbaar beperkte’ die soms toch wel harde buitenwereld in te trekken. Kwetsbaar. Zo voelde ik me... Als een nat klein vogeltje wat zich net een weg naar buiten door het ei gepikt had, rillend en bibberend maar wel met een ongelofelijk verlangen om op te drogen, mijn vleugels te laten sterken en de wijde wereld in te vliegen.

Kwetsbaar was ook het woord waar mijn maatschappelijk werkster en ik op uitkwamen tijdens de eindevaluatie. Ik heb me zeer kwetsbaar opgesteld, door te delen, door te ervaren van mijn diepste angsten en emoties, maar ook door het eerlijk en trouw naar mezelf te blijven. Enerzijds dus een zeer eigenwijze revalidant wat wat geduld van het team vergde, maar daardoor wel de juiste weg kunnen vinden waarin de acceptatie langzaam zijn weg vond. Die kwetsbaarheid, brengt me wel steeds dichter bij mijn eigen kern...

En nu is het finito. Wel nog wekelijks fysiotherapie maar dan buiten Blixembosche deuren. En eind september een eindevaluatie met de specialist. Ik zal er nog wel regelmatig binnenlopen voor de silversplints, maar verder is het gewoon klaar daar!

Komende week begin ik op mijn werk met een leuke nieuwe opdracht waarmee ik in iedergeval tot en met december zoet ben. 8 Uur in de week voor mijn eigen organisatie, 4 uur staat er open voor het zogenaamde spoor 2 traject om te zien of ik buiten de organisatie een geschikte aanstelling kan vinden. Heel spannend weer allemaal. En vol enthousiasme ben ik er weer ingedoken waarbij ik in de aanloop alweer bijna over mijn grenzen gegaan ben, maar ik heb geleerd en daar een stokje voor gestoken. Het blijft vast een weg met vallen en opstaan, maar heee, ik ben er weer!

“The road to Nirvana, has no straight lines”.

Liefs,

Geebs

Vakantiemijmeringen

De eerste dag na de vakantie is alweer halverwege.

Het leek erger dan het uiteindelijk was. Mijn lief werkte de eerste uren nog thuis en ondanks mijn plannen van vroeg opstaan begon mijn ‘werkdag’ toch pas om half tien. Opruimen, de was, de katten... Het heeft nog niet veel om het lijf. Deze week en de volgende nog een druk programma op de revalidatie en dan moet het afgelopen zijn en zal ik op mijn werkplek gaan snuffelen aan andere functies die nog wel uitvoerbaar zijn met mijn beperkingen.

Maar eerst nog even terugmijmeren over de vakantie. De ‘fossielen’ hier in huis helpen daar nog lekker aan mee; de verfrissingsdoekjes van Onur- air op het prikbord, de flyers van enkele turkse restaurantjes nog op het aanrecht, de nieuwe stenen die hun kameraden in de tuin al gevonden hebben en het singeltje van de Monophonics wat me toegeworpen was op Bospop aan onze Wall of Fame...

En daar begon onze eerste vakantie mee: een dag Bospop. En wat voor een...

De dag vooraf hadden we onze plek op de Woodstock camping al verworven ter voorbereiding en een fijne avond achter de rug. Het was druk bij de entree en dan geldt echt het voordeel van de beperking weer want door de rolstoel hadden we een aparte ingang. En die rolstoel was geen overbodige luxe want daardoor kon ik het weer prima volhouden de hele dag. Afgewisseld met eens liggen en lopen. Toppunt waren voor mij natuurlijk de Monophonics met hun gepassioneerde funky soul. Maar ook onwijs genoten van Roger Hodgson en Crosby, Stills & Nash, ach en alles eigenlijk wel... En wat heb ik vooral veel plezier gehad met alle mensen om me heen... Het valt me op dat des te meer alcohol er in ‘de man’ is, des te infantieler ze de medemensch in rolstoel benaderen. Of althans mij... Op het laatst werd er bij het voorbij gaan zelfs liefkozend in mijn wangetjes geknepen met de vraag of ik het een beetje naar mijn zin had... ~Proest!~ Ja, we hebben wat afgelachen.

Drie dagen later stonden we alweer in aller vroegte op Schiphol. En daar realiseerde ik me door die ellelange afstanden dat hier zeker de rolstoel geen overbodige luxe was. Hoe had ik dat anders ooit gered...? Hmm, dat is dan wel weer confronterend. Maar anyhow, langzaamaan is dat ding een goede vriend geworden op de wijze hoe we er mee omgaan. Gaat ie mee, ja of nee?

Dalyan voelde weer als thuiskomen. Zes jaar geleden voor het laatst maar qua sfeer, mystiek en gastvrijheid geen centje veranderd. Hoe hadden we ooit bedacht ergens anders heen te gaan als je weet waar het paradijs zich bevindt... Dit was de vijfde keer en waarschijnlijk weer het begin van een nieuwe reeks want; jeeee, wat hebben we allemaal genoten en wat zijn we tot rust gekomen. De reis zelf heeft er fysiek wel flink ingehakt, maar het was en is het allemaal dubbel en dwars waard.

Om meteen vier dagen na terugkomst weer een weekend weg te gaan leek me in principe gekkenwerk. Maar het was het enige weekend dat het traditionele ‘moeder en kind gaan voor het eerst schoolspullen kopen in Nijmegen weekend’ nog plaats kon vinden. En ik had het beloofd... Met de nodige aanpassingen 1) Niet naar de pannenkoekenboot want de Waalkade is te ver en berg af, dus ook op. 2) Niet te lang slenteren, geen punt want zoonlief is daar ook niet van gediend. 3) Op tijd rustpauzes. 4) Op tijd naar het hotel. 5) Op tijd naar bed. Al deze punten hebben in hun voordeel uitgepakt! Wat een fijn weekend was dat zo samen. In mijn moeders autootje/ dinky toy; genietend van Michael Jackson en de Monophonics, meezingend, sight-seeing-end, foto-schietend hebben we mijn hele jeugd-regio rondgetourd en van elkaar genoten. 

En de schoolspullen zijn binnen! Ik heb het gehaald. En ik ben trots op mij en mijn gezin. Want wíj hebben het gehaald. Dankzij ieders hulp en steun heb ik het gevoel dat ik weer midden in het leven sta. Dat ik erbij ben en met volle teugen van alles geniet, samen met de mensen om me heen.

Kom maar op met die nieuwe fase. Ik ben er klaar voor!

Liefs,

Geebs