Ik heb vandaag mijn paardenkeuring gehad. Als een middelbare volbloed stapte ik binnen in de keurmeesters kantoor. Zijn ogen schoten langs mij heen naar mijn mooie oranje rijtuig die ik enkele minuten daarvoor met enorme krachtsinspanning de trappen van de parkeergarage had opgehesen, ik was te laat en nergens zag ik zo snel een lift, plichtsgetrouw als ik ben me aan mijn afgesproken tijd te houden.
De keurmeester dook meteen zijn rapport in voor de nodige aantekeningen en vuurde tegelijkertijd al zijn vragen op me af. Droog en duidelijk beantwoorde ik ze, af en toe wat extra tijd open latende om te zien of ik hem kon verleiden even van zijn papiertje op te kijken... Ah, vluchtig ving ik zijn blik...
Volgende vraag.
Bla, bla, bla...
Of ik even een stukje voor hem wilde lopen? Ik keek vragend om me heen.... Hele kleine ruimte, gevuld met stoelen en dat grote bureau.
Met een zwier sprong hij op en maakte in een soepele beweging de deur naar de wachtkamer open... "Gaat u maar"...
En zie daar, ik stapte braaf de wachtruimte binnen en maakte een klein rondje voor het oog van de wachtende buitenlui...
Nog een rondje graag mét!
En hoppakee, gedwee nog eens een lullig rondje met rollator.
"Ja, met rollator gaat dat toch wat stabieler hè?"
"Ja mijnheer, ik voel me wel een beetje als een paard nu."
"Wat?"
"Niks...."
Nog wat vragen en krabbels op het papier.
De jury is tot een besluit gekomen, u hebt geen recht op een parkeerkaart want u kunt best nog honderd meter lopen.
"Uh..."
En de regels gelden als volgt: "bladiebladiebla, honder meter, diebladiebladiebla..."
"Okee..., maar..?"
"En ik snap heel goed uw probleem maar ja, de wetg..."
"Ho es even! Welk deel van mij snapt u? Hoe kunt u snappen hoe mijn leven er uit is komen te zien de afgelopen twee en half jaar, hoe klein mijn wereldje is geworden en hoe ik me er soms doorheen moet slepen! Daarvoor zult u eerst een maand lang in MIJN schoenen gaan lopen"
"Ja maar"
"Neee, NIKS JA MAAR!! Kom niet aan met die flauwekul mij te snappen!! En ik snap dat u de wet en regelgeving dient op te volgen en dat ik weer eens buiten een hokje val. MAAR ZEG NIET MIJ WEL TE SNAPPEN!!
En na enige herformulering, de afspraak dat hij met mijn behandelaar contact op zal nemen maar niet verwacht dat er enige verandering in de uitspraak komt verlaat ik toch wel schoorvoetend zijn kantoortje...
"Dag..., bedankt"
Voor de gelegenheid draai ik Björk en kruip héél even voor een uurtje onder de dekens...
darling stop confusing me
with your wishful thinking
hopeful enbraces
don't you understand?
i have to go through this
i belong to here where
no-one cares and no-one loves
no light no air to live in
a place called hate
the city of fear
i play dead
it stops the hurting
i play dead
and hurting stops
it's sometimes just like sleeping
curling up inside my private tortures
i nestle into pain
hug suffering
caress every ache
i play dead
it stops the hurting
~Björk~
Ja, het gaat wel weer... ;)
Liefs,
Geebs
