Energy….., flow…., eternal…..
Dus waar je je aandacht op richt, dat groeit. Die kennen we wel. Vaak hebben we daar geen keuze in te maken en worden geconfronteerd met omstandigheden in het leven die alle aandacht opeisen. En hoe je dan met die gegeven omstandigheden omgaat, daarin ligt jouw verantwoordelijkheid en vrije keuze om daar iets van te maken. Op welke wijze ook, je groeit er altijd wel van.
Nu heb je als mens grof gezegd vier aspecten waaruit je bestaat, je lichaam, je mentale gestel, je emotionele deel en de spirituele vonk. En al deze onderdelen hebben invloed op elkaar en zo ben je een holistisch wezen wat leeft in groepsverband met al die anderen samengestelde wezentjes.
De omstandigheden hebben er voor mij de afgelopen jaar voor gezorgd, dat ik met heel veel van mijn aandacht vooral naar het lichamelijke deel getrokken werd. Lichaam voor en lichaam na… “Hallo hier ben ik, jouw lijf, ik doe niet meer wat jij wilt en ik geef de godganse dag berichten aan jou door dat ik zeer doe en dat ik niet meer kan...” Ik kon geen kant meer op, 24/7 in conclaaf; "wat wil je, wat is het best voor je, hoe gaan we dat aanpakken?" En niet alleen ik, maar heel mijn omgeving gaf mijn fysieke deel die aandacht. Als we hier prikken, waar doet het dan zeer..? En met vallen en opstaan leerden wij en kwamen toch weer stapjes verder. Anders dan voorheen, maar verandering is de natuurlijke staat van zijn…
En door die lichamelijke preoccupatie kwamen al die andere deeltjes natuurlijk ook in het gedrang. Alle emoties die met rouw te maken hebben werden en worden tot in het aller diepste uitgeleefd… Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en uiteindelijk acceptatie… En ik ben daar best wel goed in om emoties te doorvoelen en te laten zijn. Dat heb ik via mindfullness wel geleerd en past ook wel bij me. Jantje lacht, Jantje huilt zei mijn moeder vroeger altijd al ;)
Ach en met die spirituele vonk geloof ik het ook wel. Ik snap best dat alles wat je zo meemaakt in het leven een bepaald doel heeft en iets oplevert op jouw eigen specifieke pad.
Maar…. Oooooh hell, wat heb ik momenteel een moeite met dat mentale gedeelte! Om gillend gek van te worden! Shut up! Wat zou het mij moeten boeien wat de ander denkt als ik met een rollator loop! Op een rolstoel plek ga zitten bij een concert, een invalide kaart heb aangevraagd! Maar, eeeeeh, wat vind ik er zelf dan van…? Heb ik het zelf wel geaccepteerd? Wat denk ik zelf als ik zo loop of bezig ben met alles wat die lichamelijke beperking inhoud. Teveel, ik denk teveel, zoveel te veel… En dat haalt me de laatste tijd zo grandioos uit balans. En ik durf niet meer zo makkelijk als voorheen mijn bedenksels met iedereen te delen. Ik ben zo bang voor oordelen. En ik moet ook zoveel beoordeeld worden, door artsen, therapeuten, gemeenteambtenaren en binnenkort zelfs een rechter. En voor al die beoordelingen moet ik een goed verhaal hebben en meen ik dat ik daar heel veel over na moet denken. Ik probeer het allemaal heel cool te ondergaan maar het knaagt aan alles van mijn wezen…
“My yin and yang is killin’ me
gotta get back, back to the synergy
don’t forget where I been but you’re gonna remember
when I shake my ass like a leaf of September.”
~Bastille, torn apart~
Xxx Geebs
