Sinterklaas is in het land!!
En voor het eerst sinds de 16 jaren dat ik al (dubbel) moeder ben, heb ik niet naar zijn aankomst gekeken. Ik had er geen zin in.
Alle commotie vooraf over de kleur van zwarte Piet. Ik werd er wat balorig van; als het zo moet, dan laat gewoon maar heel even voor mij. De kinderen waren er ook niet rouwig om. En natuurlijk was dat niet de hoofdreden...
Hoewel mijn hart vol loopt met verdriet van deze dag over de wrede zinloosheid van alweer een zo domme, zinloze, hartverscheurende en razend gevaarlijke uiting van extremisme, schiet mijn gedachte terug naar mijn sinterklaastijd. Die vijf december ergens in negentienhonderd nogwat, waarin ik mijn oranje speelgoedtelefoontje kreeg. Twee kleurige, plastic toestelletjes met een snoertje van ongeveer vijf meter, werkend op twee batterijen (gelukkig door mijn slimme mama al toegevoegd).
Als het andere toestelletje belde, dan lichte het wonderlijke apparaatje op magische wijze mijn donkere kinderkamertje op en toverde de ruimte eromheen om in een kleine intieme bel van zachtoranje licht met een sfeer van veiligheid en opwinding. Het rook zelfs wat mystiek door de warmte van het lampje en de batterij in combinatie met het goedkope plastic. Aan de andere kant van de lijn hing mijn broer; de grootste etterbak die er op de wereld rondliep, vond ik toen...
Maar oooh, wat was ik blij, met het horen van zijn stem. De gesprekjes gingen natuurlijk nergens over, maar dat maakte me geen ene moer uit. We hadden namelijk verbinding! En die verbraken we al gauw omdat het kon, om zo snel mogelijk weer het draaischijfje aan te zwengelen voor een nieuw momentje van contact. Of roepen; "Aaaah toe nou, bel jij mij nou!!??". En dat momentje van geluk, dat opgloeiende lichtje in de donkerte van mij kamertje, dat hoopgevende lampje en weten....., er is verbinding...
Met mij en mijn broer is het meer dan goed gekomen. En met mijn verbindingen ook. In eerste instantie weer opnieuw met mijn lijf. Maar achteraf gezien is die verbinding nooit weggeweest. Dat kan natuurlijk never nooit niet. Maar de wijze waarop ik het beschouw, dat is wel erg veranderd. In het begin was er natuurlijk de onmacht, het niet weten tot hoever en wat dan nog wel en wat dan weer niet kan. Maar nu geniet ik van alles wat maar weer mogelijk is en koester ik de momenten van rust.
Ook voel ik me intens verbonden met mijn familie en mijn vrienden, ook al heb ik met sommigen minder contact. Het gevoel is helemaal teruggekomen. Na een lange donkere periode van eenzaamheid heb ik me ergens gerealiseerd dat het er altijd was, altijd is en altijd zal zijn. Als ik me er zelf ook maar voor open stel en er aandacht voor heb.
Aandacht, dat is een zeer belangrijke factor in het verbinden. Gerichte aandacht in alle openheid, zonder persé dat oordeel...
En dan is er nu dat enorme drama in Parijs, waar alle aandacht wereldwijd op gericht is, eenvoudig omdat het zo dichtbij is en daardoor de ogen ruw worden geopend. Zo een afschuwelijke daad met verwoestende gevolgen. Emoties borrelen collectief op. Woede, angst, machteloosheid, intens verdriet. Maar aan de andere kant.., medeleven, liefde, compassie en verbinding. Mensen zoeken elkaar op, laten zich niet verengen door de angst. Dat vind ik mooi, dat maakt, ondanks mijn gevoel van machteloosheid, verdriet en angst voor de massale angst, dat ik me gesterkt voel.
En dan stel ik me heel even voor, dat in alle donkere en verstilde harten, het even oranje warm mag opgloeien, een gevoel van geborgenheid en veiligheid gevend net zoals vroeger, toen alles nog zo simpel leek...
Natuurlijk zijn er oorlogen
Misdaden en aanslagen
Is er moord en doodslag
Om handel en geld
Er is honger en woede
Ellende en armoe
Er is strijd en terreur
Wraak en geweld
Kijk om je heen
Wij zijn er ook nog
Wij zijn met de meesten
Met mensen die snappen hoe je als vriend
Door de verschillen heen over de grenzen
Elkaar recht in de ogen kunt zien
~ De Dijk; recht in de ogen ~
Xxx Geebs
