donderdag 25 april 2013

Kruising


Komt bij een kruising 
Kan rechts, links of rechtdoor 
Toen je van huisging Was het hiervoor 
Dit is precies waarom je alles verliet 
Maar je kan de blues wel willen verlaten 
De blues verlaat jou niet 
Dus je kwam bij die kruising 
Kon rechts, links of rechtdoor 
Je bijl gooi je neer 
Waar doe je het voor 
Je kijkt achterom 
Maar geen schip dat je ziet 
Je kan de blues wel willen verlaten 
Maar de blues verlaat jou niet *

Ja en daar stond ik op dat kruispunt, vorige week na een afmattende middag op het revalidatiecentrum. Ik maakte een inschattingsfout en zorgde zo binnen no time voor een klein verkeersinfarct op een druk kruispunt midden in de spits. Aan alle kanten geïrriteerde blikken en getoeter. Daar sta je dan... 
Schoorvoetend wat metertjes in z’n achteruit zodat ze net langs je heen kunnen kruipen. Schaapachtig de beschuldigende blikken ontwijkend, zwetende oksels. Lekker dan... 
En ik kón niet rechts, links of rechtdoor!
De ergotherapeut vond het een briljante metafoor voor mijn huidige situatie. 
Denken dat het nog wel even gaat, gas geven en er achteraf pas achter komen dat het niet verstandig geweest is, maar dan is het al te laat...
En even volkomen stil staan, ten midden van alle emoties en situaties die nu op me afkomen.
Nog steeds  loop ik tegen onbegrip of invulling van mijn omgeving aan, kom ik niet helemaal uit mijn emoties en snap ik mijn eigen gebruiksaanwijzing niet meer...Hoewel, de manier van omgaan met mijn energie lijkt wat op de kermis van vroeger;
Vier dagen duurde die kermis bij ons in het dorp. Dan kregen we 
kermisgeld van moeder en opa en oma en soms nog wat extra’s wegens klusjes of een goed rapport. En dan was het dus een kwestie van uitkienen hoe je het best die dagen rond kon komen met je geld. Dan moet je keuzes maken tussen attracties, tussen dagen met vrienden, wat lekkers. Hoe verspreid je je geld het best over alle dagen dat je er het voordeligst mee uitkomt én er het meeste plezier van hebt..? 
En ja, zo voelt het nu een beetje. Een, niet zo'n grote, portie energie die goed verspreid dient te worden over de dagen, de weken, verdeeld tussen vrienden, gezin, werk, huishouden, leuke dingen. En hoe (on)gemakkelijk voel ik me straks, in die rolstoel (fijn, de doktersverklaring is binnen) op dat festival? Daar staat dan wel tegenover dat ik het langer vol kan houden, minder pijn heb of dat ik er achteraf minder last van ga hebben. Een dag minder festival levert ook weer extra plezier op en ga zo maar door. 
Ach, al met al komen we er wel, ik moet alleen nog even goed leren ‘boekhouden’. 
En laat dat nou nooit mijn sterktste kant geweest zijn!  ;)

Je staat bij die kruising 
Rechts, links of rechtdoor 
Of terug naar je oorsprong 
Via oud karrespoor 
Je ziet een bijl liggen 
Daar ooit neergegooid 
Je kan de blues wel willen verlaten 
Maar de blues verlaat jou nooit 
Je bent er nog lang niet 
Bij lange na niet 
De reis is pas over 
aan het eind van het lied 
Steeds weer een afslag 
Een kruising, een bocht 
De reis is pas over 
Aan het eind van de tocht 
En daar bij die kruising 
Kun je vier kanten op 
Links, rechts heen of terug 
Opeens denk je stop 
Zo blijf je tobben 
Tot je as is verstrooid 
Je kan de blues wel willen verlaten 
Maar de blues verlaat jou nooit 

 * ~De Blues verlaat je nooit, de Dijk~

Liefs, 
Geebs 

vrijdag 19 april 2013

Het is lente...


Wat was iedereen daar aan toe, weer wat warmte en licht. Het is merkbaar aan iedereen; de mensen zijn vrolijker, de vogels durven weer wat overtuigender te fluiten, de kinderen gaan weer naar buiten, heerlijk, het is lente! 
En ik ben ook blij, ik krijg er meer energie van en geniet van de zon, maar het 
brengt ook iets anders met zich mee, iets waar ik minder vrolijk van word.  Doordat het weer lichter wordt, en de mensen meer naar buiten treden, word ik kei-hard geconfronteerd met mijn beperkingen. 
En dat is zelfs moeilijk om hier neer te zetten. Om het op te schrijven, of 
onder woorden te brengen. Want tot nog toe heb ik me gewenteld in een gevoel van ; 'het is wat het is’ en ‘het zal wel ergens goed voor zijn’ en toch ook wel ‘dat het wel een keer over zal gaan’... 
Maar ondertussen is het toch een serieuze zaak en ben ik inmiddels drie dagdelen onder de pannen in het revalidatiecentrum. 
Om de twee weken een gesprek met maatschappelijk werk om alles op een rijtje te krijgen en te houden en volgende week begint het groepsonderdeel Bewust in Beweging. Dan staat er nog handtherapie op het programma.
De meeste tijd ben ik bezig met fysiotherapie en ergotherapie. 
Bij de ergotherapie heb ik het basisprincipe van energieverdeling over de dag 
goed binnen de week ingepland en ben ik nu bezig met de praktijk. Gisteren heb ik  daar gekookt, slimme adviezen gekregen over aangepast keukengerei en koken op een verhoginkje zodat mijn schouders meer ontlast worden. 
Bij fysiotherapie hebben de ontspanningsoefeningen plaats gemaakt voor meer beweging. Wandelen op de loopband afgewisseld met fietsen op de hometrainer. Super fijn om weer wat meer in beweging te zijn en achteraf heb ik het marathon-gevoel, alleen ontbreken nog de juichende toeschouwers ;)  
Al met al neemt mijn leven steeds meer een andere vorm aan. Moet ik dingen uit handen geven of hulp vragen, hoe moeilijk ik dat ook blijf vinden... En ik geef me over aan het feit dat ik regelmatig moet gaan liggen, ook waar anderen bij zijn. Dan voelt dat eerst zo verschrikkelijk onwennig, maar met goede vrienden samen durf ik toe te geven en merk ik hoe (h)eerlijk het voelt om op die manier trouw te zijn aan mezelf. 
En ondertussen is het lente geworden. 
En wat elke lente weer een groot plezier mee brengt om naar uit te kijken; 
Moulin Blues. Het begin van ‘ons festival seizoen’... Het levert nu alleen nog 
maar hoofdbrekens op. Hoe gaan we dat doen? Is het wel slim? Kan ik het missen? Neeee! Ik wil er nog niet aan denken om niet naar een festival te kunnen gaan. 
Mijn lief heeft de organisatie al gemaild of we een luie klapstoel e.d. mee 
kunnen nemen en dat is geen probleem, mits we een doktersverklaring kunnen overhandigen. 
En mijn ergotherapeute heeft daar meteen werk van gemaakt en die vraag via de mail bij de arts neergelegd, maar wel met de kanttekening dat het kán zijn, dat ik die niet krijg omdat een festivalbezoek mogelijk niet binnen het goede verloop van het behandeltraject past. Met andere woorden; het kan gewoon zijn dat ik 'geen toestemming' krijg om naar dat festival te gaan. En dat is dan wel even héél erg confronterend...

~The truth will set you free, but first it will piss you off.
Gloria Steinem~

Xxx  Geebs 

zondag 7 april 2013

Wheelchair groupie


Enkele maanden geleden vroeg mijn vriendin me mee naar het jubileumconcert van Racoon in Amsterdam. En ik kon niet anders dan afzeggen, hoezeer ik daar ook van baalde. Want ik zag het niet zitten, reizen met openbaar vervoer, dan nog een concert, dan terugreizen. Nee op voorhand begreep ik dat dát er nu niet inzit.
 
Een weekkrantje die bij mijn moeder lag bood soelaas; Racoon zou naar Eindhoven komen, in het geweldige Klokgebouw nog wel. Dus hoefde ik mijn vriendin niet eens over te halen, verkocht ze de kaartjes van Amsterdam binnen no-time en kreeg ik een verontrustend sms-bericht; “ik heb goed en slecht nieuws...”
 
Het goede nieuws was dat ze de láatste  kaarten had weten te bemachtigen.
Het slechte nieuws was dat het om een rolstoelkaart + begeleider ging...
 
In de eerste instantie voelde ik alleen maar opluchting; dat betekent dus dat ik een avond heerlijk kan zitten, drinken en genieten van alles en iedereen zonder dat ik me zorgen hoef te maken of ik het überhaupt volhoud. Maar daarnaast had ik ook een gevoel van schaamte... Dat kan toch niet? Als je kan lopen dan moet je niet in een rolstoel gaan zitten. Mijn moeder hielp daar ook lekker aan mee dat ik daar niet meer moest gaan lopen spotten. Maar gedurende de tijd begon het idee bij iedereen te wennen en ben ik zelfs mét  mijn moeder de rolstoel van mijn lieve, vorig jaar overleden, oma op gaan halen in Den Haag.

Op de dag zelf keek ik vooral naar het concert uit maar kreeg ik nog een mentale 'oppepper' van m'n dochter mee door met haar ogen draaiend te verzuchten hoe stom het was om te doen alsof ik gehandicapt was... ~slik~ 
Gelukkig brachten de humor van mijn lief en vriendin de sfeer weer op het goede peil.
En mijn avond kon helemaal niet meer stuk toen ik me bedacht dat ik mijn 'geile laarzen' weer eens aankon. Tien jaar geleden in een opwelling gekocht. Soepel leren laarzen met een onmogelijk hakje.  Na één lange nacht nooít meer op kunnen lopen, maar je kunt er ,proefondervindelijk, wel heerlijk mee zitten ;)

Het was een topavond. Even wennen om door je snelle vriendin overal doorheen gestuurd te worden en zo laag tussen zo'n menigte sjezen is ook geen fijn gevoel. Maar toen we uiteindelijk op ons platform stonden, vlakbij bar en plee, toen kon de avond eigenlijk niet meer stuk. Geweldig uitzicht, goed gezelschap en een super optreden. 
Echt wel fijn, zo'n mobiele zitplaats!

"Watch her eyes, she lookes so happy
And see her smile, oh I know it’s not for me"


Thanks oma!

Xxx Geebs