Okee, ik draai er even geen doekjes omheen;
Een onzichtbare beperking hebben is k*t!
Hoe positief ik ook ingesteld ben en vaak het tegenovergestelde kan doen voorkomen; dat het allemaal wel meevalt, dat het me ook veel moois en wijsheid brengt, dat ik mezelf steeds beter leer kennen, dat ik makkelijker mijn grenzen kan aangeven, dat ik geniet van de kleine en de grote geluksmomenten in het leven, dat ik steun krijg, vaak soms ook van onverwachtste hoek... Maar die andere kant hè... Die kant die ik niet graag deel, die is soms zo verschrikkelijk duister.
Die doet me afvragen wat ik nog kan...
Of ik nog mee doe in de maatschappij...
Of anderen mij nog leuk vinden als ik niet zo gezellig ben...
Of anderen het wel op prijs stellen als ik therapeutisch mijn uurtjes meedraai en dan voor de drukte de toko verlaat omdat ik niet meer kan...
Dat anderen niet zien als ik om zeven uur lig te jammeren in bed, niet wetende hoe ik moet gaan liggen om nog enigzins te kunnen ontspannen...
Wat ik nog kan bijdragen voor die ander...
Wat ik kan doen om het voor de ander ook makkelijker kan maken...
Of ik meer kan dan dat ik doe...
Of het juist een tandje minder moet zodat ik minder pijn heb...
Of ik...?
En hoe en wat verder...?
...
En dan merk ik elke keer weer, dat na zo’n enorm diepte punt. Toch de zon weer gaat schijnen! Dat ik toch weer na een nacht goed slapen, de dag beter aan kan. Anders met de dingen om kan gaan, zaken makkelijker van me af laat glijden en ik vrolijk word van de wapperende gebedsvlaggetjes op onze veranda;
Gouden doekjes, voor mijn moeder die dag en nacht voor me klaar staat om me met alle praktische zaken bij te staan. Gouden doekjes voor mijn allerliefste die me altijd weer opvangt als ik in die diepe put zit, naast me komt zitten en me laat praten, huilen, vragen en er voor me is zonder onbenullige adviezen, maar me gewoon laat zijn en uitrazen.
Gouden doekjes voor mijn kinderen die het niet meer dan normaal vinden mij als een dood vogeltje op de bank of in bed zien liggen en altijd door hun heerlijke pubergebabbel en hun liefdevolle Zijn mij weer aan het lachen krijgen en me vol laten stromen met onvoorwaardelijke Liefde. Gouden doekjes voor de poezen, die zich, ook al heb ik ze honderdduizend keer met grof geweld van mijn schoot afgeduwd, vol geduld weer zachtjes tegen mijn zij aan nestelen in de hoop dat ze dan wel mogen blijven liggen en me met hun gespin een beetje milder stemmen...
Gouden doekjes voor mijn vrienden, die me altijd weer aan het lachen krijgen, er voor me te zijn. Of met een opbeurend whappje, een berichtje op Facebook, meedeleven via Word Feud...
Gouden doekjes voor de muzikanten, die me elke keer weer weten te raken, met nét dat juiste liedje op het juiste moment. Met cd’s boordevol oppeppende muziek waar ik me soms helemaal als herboren door kan voelen als ik me daaraan overgegeven heb.
En gouden doekjes, voor iedereen, die zijn eigen strijd en leven te leven heeft, zijn eigen dingen meemaakt en mij daar wel of geen deelgenoot van maakt. Zodat ik weet, dat zelfs op de diepste punten van eenzaamheid, we er met zijn allen zijn. Een beetje AllEen en vooral ook Een Samen...
"We are only as strong as we are united, as weak as we are divided"
~J.K. Rowling, Harry Potter and the Goblet of Fire~
Liefs,
Geebs
