Het zou een feestje moeten zijn; eindelijk weer eens een keer met de trein!
Ik hou ervan, tussen de mensen in, het landschap aan je voorbijtrekkend... Mijmerend, filosoferend, gesprekken afluisterend, dit alles onder het genot van een latte karamel... Breng mij zo maar van A naar B!
Maar soms zit het niet mee...
Het perron staat het bomvol mensen die dezelfde trein willen. Dat stemt me hoopvol, hulp zat!
De trein sukkelt binnen en de massa beweegt zich richting de deuren, ik beweeg mee.
Met mijn rollator aan de hand (het wordt immers slenteren in de stad) rugzak om en de koffie manoeuvrerend in de andere hand maak ik aanstalten naar binnen te gaan. Dat lukt natuurlijk niet... 'Gelukkig' kunnen de anderen daar gebruik van maken om toch net eerder die trein in te komen voor dat felbegeerde zitplaatsje!
Mijn hoop is gevestigd op een jongeman met een koffer die zich ook zo snel niet naar binnen kan werken door die meute ikke-eerst-mensen. Hij maakt een beweging naar mij van 'ga jij maar eerst' ik zeg dat me dat niet lukt... Dus gaat hij me voorbij en stapt in...
Nou doei!
Koffie neerzetten in het halletje, spullen erachteraan duwen en ja, ik ben binnen. Dank u!!
Gelukkig is er nog een klapstoeltje in het halletje en wiebel ik naar het volgende station.
Overstappen... Het zal mij benieuwen...
Nope...
De vorige keer, dat zal zo een jaar geleden zijn, had ik zo een fijne andere ervaring vanuit Amsterdam!
Met dat in mijn gedachten terwijl ik zit te wachten tot we vertrekken, wordt omgeroepen;
"Dames en heren, zoals u al gemerkt heeft zijn we nog niet aan het rijden. We hebben geen machinist. We zijn al aan het bellen..."
Dat vind ik leuk!! Ik schiet in een zenuwlachje en voel me langzaam ontspannen.
Vijf minuten later zijn we onderweg.
Eens zien of ik me door het landschap nog meer mild kan laten stemmen...
Liefs,
Geebs
