Soms reageert er iemand op mijn blog of op wat ik ‘mankeer’ met zulk een medeleven dat ik ervan volschiet en in de verdediging ga. "Hee, ik ga er niet dood aan!” En zo voel ik dat vaak ook. Ik weet dat er zoveel lijden is, zoveel mensen die worstelen met verdriet, ellende, het leven zelf. En ondanks dat het niet altijd makkelijk is, kan ik wel zeggen dat ik Gelukkig ben. Dat ik me dankbaar kan voelen met de dingen die ik wel kan, de mensen om me heen, de gezondheid en het plezier van mijn kinderen en zoveel andere dingen die me heel erg blij maken.
En toch zijn er zware periodes van hele erge diepte. En ik weet zeker, dat voor velen deze diepe, duistere periodes zo herkenbaar zijn. Het zijn de donkerste plekjes in je wezen waar je eigenlijk liever niet mee geconfronteerd wil worden... Maar die wel degelijk bij je horen en juist als ze niet gekend worden, heel hard aan je gaan lopen zuigen, trekken en hangen waardoor je er niet meer omheen kunt.
Nou, zo’n periode dacht ik weer achter de rug te hebben maar zo nu en dan zit ik er weer even middenin.
Thema; eenzaamheid.
Want het is nu eenmaal een feit dat als je niet zo lekker mee kan hollen met de massa, de massa keihard aan je voorbij rent en je het nakijken hebt. Op zich prima, maar vorige week had ik er veel last van. Vorige week wilde ik dingen die ik niet kan, rekte ik mijn grenzen teveel op en nam mezelf in alles veel te serieus. Ik zag mezelf zoals elke avond rond 20 uur weer in mijn bed liggen, ipad bij de hand, koekeloeren op fb wat er nog allemaal te doen was en me te realiseren dat ik dit niet wil. Ik wil ’s avonds graag lange wandelingen door de wijk maken, een bezoekje bij een goede vriendin brengen, een borreltje in de stad drinken. Onverwacht de auto pakken voor een nachtje Amsterdam. Maar het ging niet. Ergens ook wel blij keek ik uit naar de volgende dag waarop ik niks gepland had, lekker in bad wilde gaan en een goed boek lezen, om er van te profiteren.
Maar die nacht werd ik bezocht door het duister. Voelde ik me door god en iedereen verlaten, telde ik de spaarzame vrienden die ik nog heb, keek terug naar een periode waarin ik mezelf ook afgezonderd heb van de buitenwereld om alles maar een plek te kunnen geven. En de conclusie die ik kei-hard trok, was dat als het nog even zo door ging, ik alleen nog maar mijn familie, gezin, een enkele vriendin en de katten over zou houden. Terwijl ik er altijd een geweest ben van lang leven de lol en hoe meer zielen hoe meer vreugd...
En ik trok de conclusie; hoe minder zielen, hoe minder vreugd. En die nacht, vond ik mezelf de allerzieligste, allertrieste en allereenzaamste figuur op de wereld... Die volgende ochtend, ging het bad ook niet door door een kapotte cv en dat was natuurlijk de bekende druppel voor mij om me nog dieper te wentelen in mijn arme-ik-gevoelens... Hoe ik die dag doorgekomen ben hou ik voor mezelf, maar net voor de kinderen thuis waren haalde ik de snotterbellen uit mijn haar en was ik op tijd paraat om weer de goede moeder uit te hangen. En diezelfde avond, of was het een avond later, kreeg ik het inzicht. Waarom....Hoe het toch komt dat ik zo op alleenzijn aangewezen word.
...
Omdat alleen zijn de enige echte weg is om diep naar binnen te gaan. Om echt, maar dan ook echt contact te maken met het allerdiepste wat van binnen leeft. Even niets naar die ander toe, maar volledig bij jezelf blijven. Zoek de bevestiging niet in die ander, maar blijf vooral heel dicht bij jezelf. Heb jezelf met al je kanten lief. Radicaal, zonder oordeel over wat goed is en wat fout. Dan pas kan je echt liefhebben. Onvoorwaardelijk. Wat er ook gebeurt, Heb Jezelf Compleet Lief! En van daaruit kun je verder....
Ja...., dat zou mooi zijn...
Liefs,
Geebs
