De paardenkeuring

Ik heb vandaag mijn paardenkeuring gehad. Als een middelbare volbloed stapte ik binnen in de keurmeesters kantoor. Zijn ogen schoten langs mij heen naar mijn mooie oranje rijtuig die ik enkele minuten daarvoor met enorme krachtsinspanning de trappen van de parkeergarage had opgehesen, ik was te laat en nergens zag ik zo snel een lift, plichtsgetrouw als ik ben me aan mijn afgesproken tijd te houden.

De keurmeester dook meteen zijn rapport in voor de nodige aantekeningen en vuurde tegelijkertijd al zijn vragen op me af. Droog en duidelijk beantwoorde ik ze, af en toe wat extra tijd open latende om te zien of ik hem kon verleiden even van zijn papiertje op te kijken... Ah, vluchtig ving ik zijn blik...

Volgende vraag.

Bla, bla, bla...

Of ik even een stukje voor hem wilde lopen? Ik keek vragend om me heen.... Hele kleine ruimte, gevuld met stoelen en dat grote bureau.

Met een zwier sprong hij op en maakte in een soepele beweging de deur naar de wachtkamer open... "Gaat u maar"...

En zie daar, ik stapte braaf de wachtruimte binnen en maakte een klein rondje voor het oog van de wachtende buitenlui...

Nog een rondje graag mét!

En hoppakee, gedwee nog eens een lullig rondje met rollator.  

"Ja, met rollator gaat dat toch wat stabieler hè?"

"Ja mijnheer, ik voel me wel een beetje als een paard nu."

"Wat?"

"Niks...."

Nog wat vragen en krabbels op het papier.

De jury is tot een besluit gekomen, u hebt geen recht op een parkeerkaart want u kunt best nog honderd meter lopen.

"Uh..."

En de regels gelden als volgt: "bladiebladiebla, honder meter, diebladiebladiebla..."

"Okee..., maar..?"

"En ik snap heel goed uw probleem maar ja, de wetg..."

"Ho es even! Welk deel van mij snapt u? Hoe kunt u snappen hoe mijn leven er uit is komen te zien de afgelopen twee en half jaar, hoe klein mijn wereldje is geworden en hoe ik me er soms doorheen moet slepen! Daarvoor zult u eerst een maand lang in MIJN schoenen gaan lopen"

"Ja maar"

"Neee, NIKS JA MAAR!! Kom niet aan met die flauwekul mij te snappen!! En ik snap dat u de wet en regelgeving dient op te volgen en dat ik weer eens buiten een hokje val. MAAR ZEG NIET MIJ WEL TE SNAPPEN!! 

En na enige herformulering, de afspraak dat hij met mijn behandelaar contact op zal nemen maar niet verwacht dat er enige verandering in de uitspraak komt verlaat ik toch wel schoorvoetend zijn kantoortje...

"Dag..., bedankt"

Voor de gelegenheid draai ik Björk en kruip héél even voor een uurtje onder de dekens...

darling stop confusing me

with your wishful thinking

hopeful enbraces

don't you understand?

i have to go through this

i belong to here where

no-one cares and no-one loves

no light no air to live in

a place called hate

the city of fear

i play dead 

it stops the hurting

i play dead

and hurting stops

it's sometimes just like sleeping

curling up inside my private tortures

i nestle into pain

hug suffering

caress every ache

i play dead

it stops the hurting

~Björk~

Ja, het gaat wel weer...  ;) 

Liefs,

Geebs

Energie

 Energy….., flow…., eternal…..

Dus waar je je aandacht op richt, dat groeit. Die kennen we wel. Vaak hebben we daar geen keuze in te maken en worden geconfronteerd met omstandigheden in het leven die alle aandacht opeisen. En hoe je dan met die gegeven omstandigheden omgaat, daarin ligt jouw verantwoordelijkheid en vrije keuze om daar iets van te maken. Op welke wijze ook, je groeit er altijd wel van.

Nu heb je als mens grof gezegd vier aspecten waaruit je bestaat, je lichaam, je mentale gestel, je emotionele deel en de spirituele vonk. En al deze onderdelen hebben invloed op elkaar en zo ben je een holistisch wezen wat leeft in groepsverband met al die anderen samengestelde wezentjes.

De omstandigheden hebben er voor mij de afgelopen jaar voor gezorgd, dat ik met heel veel van mijn aandacht vooral naar het lichamelijke deel getrokken werd. Lichaam voor en lichaam na… “Hallo hier ben ik, jouw lijf, ik doe niet meer wat jij wilt en ik geef de godganse dag berichten aan jou door dat ik zeer doe en dat ik niet meer kan...” Ik kon geen kant meer op, 24/7 in conclaaf; "wat wil je, wat is het best voor je, hoe gaan we dat aanpakken?" En niet alleen ik, maar heel mijn omgeving gaf mijn fysieke deel die aandacht. Als we hier prikken, waar doet het dan zeer..? En met vallen en opstaan leerden wij en kwamen toch weer stapjes verder. Anders dan voorheen, maar verandering is de natuurlijke staat van zijn…

En door die lichamelijke preoccupatie kwamen al die andere deeltjes natuurlijk ook in het gedrang. Alle emoties die met rouw te maken hebben werden en worden tot in het aller diepste uitgeleefd… Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en uiteindelijk acceptatie… En ik ben daar best wel goed in om emoties te doorvoelen en te laten zijn. Dat heb ik via mindfullness wel geleerd en past ook wel bij me. Jantje lacht, Jantje huilt zei mijn moeder vroeger altijd al ;)

Ach en met die spirituele vonk geloof ik het ook wel. Ik snap best dat alles wat je zo meemaakt in het leven een bepaald doel heeft en iets oplevert op jouw eigen specifieke pad.

Maar…. Oooooh hell, wat heb ik momenteel een moeite met dat mentale gedeelte! Om gillend gek van te worden! Shut up! Wat zou het mij moeten boeien wat de ander denkt als ik met een rollator loop! Op een rolstoel plek ga zitten bij een concert, een invalide kaart heb aangevraagd! Maar, eeeeeh, wat vind ik er zelf dan van…? Heb ik het zelf wel geaccepteerd? Wat denk ik zelf als ik zo loop of bezig ben met alles wat die lichamelijke beperking inhoud. Teveel, ik denk teveel, zoveel te veel… En dat haalt me de laatste tijd zo grandioos uit balans. En ik durf niet meer zo makkelijk als voorheen mijn bedenksels met iedereen te delen. Ik ben zo bang voor oordelen. En ik moet ook zoveel beoordeeld worden, door artsen, therapeuten, gemeenteambtenaren en binnenkort zelfs een rechter. En voor al die beoordelingen moet ik een goed verhaal hebben en meen ik dat ik daar heel veel over na moet denken. Ik probeer het allemaal heel cool te ondergaan maar het knaagt aan alles van mijn wezen…

“My yin and yang is killin’ me

gotta get back, back to the synergy 

don’t forget where I been but you’re gonna remember

when I shake my ass like a leaf of September.”

~Bastille, torn apart~

Xxx Geebs

Champignonroomsaus

In de allerlaatste week van de schoolvakantie zouden wij donderdag logees krijgen waarvoor ik speciaal een Duits maaltje wilde klaarzetten. Rösti, rooie kool, appelmoes en natuurlijk schnitzel met champignonroomsaus. Ik wilde vooral de saus helemaal zelf maken. Nooit eerder gedaan maar met een soort trots in mijn donder dat ik iedereen versteld wilde doen staan over, vooral dan toch, die saus.

Om het mezelf niet al te moeilijk te maken had ik natuurlijk wel kant en klare rösti’s en (oooh wat slecht) gepaneerde schnitzels gekocht. Maar wel zelf twee doosjes champignons, twee teentjes knoflook en drie sjalotjes schoongemaakt en fijngesneden. Toen was de koek al eigenlijk op… Maar we waren er nog niet hè ;) Dus de losse bakpan tevoorschijn gehaald, bouillonnetje maken, sjalotjes bakken, champignonnetjes erbij, kruiden, slagroom, roeren, kloppen, proeven… Afijn, anderhalf uur verder had ik de heerlijkste saus ooit op het vuur (ja zou je willen, inductie#@*&%^) staan pruttelen… En was ik zelf op leven na dood… Maar een slimme meid is op álles voorbereid dus dit hele gebeuren nam plaats in de late ochtend zodat ik voor de gasten kwamen nog zeker vier uur de tijd had om volledig plat te gaan.

Voor mij is dit inmiddels heel normaal en merk ik dat ik er, als ik het op mijn eigen tempo doe, met de nodige ruimte er omheen, intens van kan genieten. Van zo iets simpels en kleins als een sausje maken. Maar dan moet ik daar van te voren rekening mee houden en tijd vooraf en achteraf inplannen en er moet tussendoor niets onverwachts gebeuren. En dat gebeurde ook niet, mede omdat het nog vakantie was en alles dus in de relaxmodus stond. Maar wat áls…

Nou, dan raak ik uit balans, en hoe dat werkt, kan ik nu haarfijn uitleggen:

Het is zaterdagnacht; ik lig te woelen en te zweten. Doodmoe van een aantal slapeloze nachten en rijk gevulde dagen. Niet wetende hoe te moeten gaan liggen om zo min mogelijk pijn en zoveel mogelijk comfort te ervaren. En na wat gedraai, gewurm en gefrot kan ik me op een gegeven moment toch  helemaal over  geven aan wat ik  precies ervaar…

Liggend op mijn rug voel ik  dat alle gewrichten in mijn lichaam heel erg veel pijn doen. Alsof op alle knooppunten van beweging een rood alarmsein pulseert en uitstraalt. Overal door mijn hele lijf heen flikkeren rode lichtpunten. Vanaf mijn tenen tot hoog in mijn nek. Het ene signaal wat groter en feller dan het ander, maar het ritme lijkt overal wel gelijk. Door al die uitstralende intensiteit lijkt het alsof er tussen al die alarmpunten een soort spinnenweb loopt van elektrische draden, in mijn visualisatie blauw fluorescerend van kleur. Een circuit van verbindingen door heel mijn lichaam heen. Alles is met elkaar verbonden en voelt en reageert op elkaars trilling. Dat lijkt op een gevoel van chronische kippenvel van kop tot staart.

In de loop der tijd heb ik dat gevoel en ritme heel goed leren kennen en ben er vertrouwd mee geraakt. In het begin was het te heftig en wist ik me er totaal geen raad mee. Zoals je geestelijk je lichaam kunt beschouwen, stel ik me mezelf voor als een klein figuurtje die probeert de balans te vinden op al die elektrische pijndraden en die pijnlijke knooppunten en alles draait en resoneert door elkaar heen en nergens vind dat poppetje ook maar enig houvast. Maar ergens heeft er zich een harmonisch ritme gevormd, een vorm van gewenning aan al die pijn en onrust waardoor er een herkenbare golf is waar met de nodige aandacht redelijk op te balanceren valt. En als alles dan heel fijn en relaxed gaat, dan zou je je kunnen voorstellen dat dat figuurtje heel rustig ligt op een trillende, blauw fluorescerende pijndraad, een armpje relaxed onder zijn hoofd, al kauwend op een strootje…

Dat zijn de fijne momenten van balans. Dan kan ik alles het best hanteren. Als er dan maar iets gebeurt met mijn lichaam, of in de omgeving, dan is die balans eenvoudig verstoord. Zoals een lange wachtrij bij de kassa en geen mogelijkheid tot zitten dan begint alarmknop numero zoveel, bijvoorbeeld die in mijn rechterheup, zó uit te slaan, reageren al die elektrische verbindingen daarop en wordt het een zootje in mijn circuit… Dan moet dat figuurtje (mijn geestelijke ik) zo zijn best doen zich staande te houden en dan kan ik inderdaad wel eens geïrriteerd reageren op mijn omgeving (ach arm meisje achter de balie) en verlies ik mezelf wel eens…, al moet ik zeggen dat dit nog maar zelden voorkomt. Ik heb veel geleerd de afgelopen jaren en als ik maar luister naar mijn lichaam, gebruik maak van de hulpmiddelen, mijn grenzen aangeef en geniet van al het moois en kleins, dan heb ik een heel prima en gelukkig bestaan.

En bij dreiging van disbalans duik ik mijn bed in.

Óf leun ik achterover in mijn comfort zone en geniet van een biertje, het samenzijn met dierbare vrienden en verorber tevreden mijn schnitzeltje met champignonroomsaus…

Liefs,

Geebs

Rollator

Zie je...! Dit woord roept direct associaties op. Associaties met ouder worden, 

met scharrelen en schuifelen, met aftakeling en noem het maar op... Een 

attribuut waar je nu niet direct iets opgewekts of vrolijks van krijgt. 

Ik dus ook niet. Maar ik betrapte mezelf er wel vaker op dat ik er met een 

ietwat scheef oogje naar keek, als er iemand kwiek langs kwam lopen met zo'n 

hangplek op wielen. 

Lopen is altijd een grote hobby van me geweest; avond-vierdaagse, ellenlange zwerftochten in de Ardennen, de vierdaagse zelf en dan 

Santiago de Compostella nog op mijn bucket-list. 

Oké, dat zit er (voorlopig) niet in. Rondje Dommelvallei en de dagelijkse 

boodschappen zijn de enige wandelingen die ik nog zelfstandig onderneem. Bij 

verdere afstanden ben ik dus altijd in gezelschap van de rolstoel inclusief duwer. En dat vind ik niet fijn!!

Ik voel me nooit comfortabel in de geduwd-worden-positie. Eigenlijk mag alleen 

mijn lief me duwen en zelfs dat vind ik niet altijd even prettig. Het 

allerergste vind ik het afhankelijk zijn... 

Alleen of er met de kinderen  op uit gaan blijft ook een groot gemis. 

En het toppunt bereikte ik afgelopen Pasen waarop we, al wandelend, gigantisch verdwaalden op het kerkhof (door een nieuw bomen-plan) en ik bijna in tranen neerstortte op de rollator van mijn schoonmoeder. 

Vanaf dat moment begon het idee zich in me vast ze zetten. Ik moet een stap 

wagen. Ik moet me over mijn schroom heen zetten en op zoek naar een rollator die wel bij mij past. En lang hoefde ik daar niet over na te denken... 

Ik had hem namelijk al ontmoet... 

De Rollz Motion. 

Begin dit jaar was ik samen met mijn moeder in de thuiszorg winkel 

waar mijn blik getrokken werd. 

Hij stond in het midden van de winkel, tussen een paar standaard rollators en 

rolstoelen in. Opvallend door zijn toffe design en uitgevoerd in fris oranje. 

Een combinatie rollator/ rolstoel. Ideaal dus om er ook samen op uit te trekken! Vol bewondering hebben we er naar staan kijken om vervolgens weer verder te gaan met waar we voor kwamen. 

Maar inmiddels had hij zich een plekje genesteld in mijn achterhoofd en na het 

'Paas-drama' (wat nog een lange nasleep had) bleef ik er maar aan denken... 

Hoe fijn zou het zijn er weer zelf op uit te kunnen. Weer eens met de kinderen 

naar de stad te gaan. Eindelijk eens positief kunnen reageren op de vraag of ik 

even mee wil naar de Primark... Hoewel...? ;) 

En hoe ideaal zou het zijn op de komende festivals, zelf weer langs de kraampjes kunnen slenteren, zitten bij het wachten op m'n bestelling en de troon uitklappen als de koek op is! 

Ja...! Het idee begon te wennen... 

Dus surfen op internet; veel informatie, filmpjes, foto's, ervaringsverhalen van 

de Rollz. En bijna alleen met oudere mensen. Terwijl ik wéét dat er zoveel jongere mensen ook zo gebaat zouden zijn met een coole rollator... 

En daar was ineens mijn eureka moment... Waarom niet vragen? Waarom niet 

solliciteren naar een functie als promotie medewerker? Wat had ik te verliezen? Helemaal niks! Met al mijn enthousiasme stuurde ik een mail met 

sollicitatiebrief en cv.  En met nog meer enthousiasme ontving ik diezelfde dag 

een antwoord; het zou in de teamvergadering besproken worden... 

Na dagen in spanning gezeten te hebben, ontving ik een mail met de vraag hoe ik dat plan van me dan concreet voor me zou zien...  

Na mijn antwoord zat ik nog enkele weken in spanning en ontving ik eind vorige 

week een mail met de uitleg dat ze het niet eerlijk vonden tegenover andere Rollz Motion  gebruikers maar wel gecharmeerd waren door mijn openheid en enthousiasme. Dus kwamen ze met het sympathieke voorstel dat ze toevallig een licht beschadigd model hadden staan wat ze me tegen een gereduceerde prijs wilden aanbieden voor al mijn gedane moeite... Knal Oranje! :)

Daar hoefden we niet zo heel lang over na te denken... 

En nu kan ik van harte zeggen dat ik superblij ben met mijn vervroegde verjaardagscadeau dit jaar! 

 "Throw your soul through every open door 

Count your blessings to find what you're looking for 

Turn my sorrow into treasured gold 

And pay me back in kind- You reap just what you sow..." 

~Adele - Rolling in the deep~

Liefs, 

Geebs 

UWV

De arbeidsdeskundige van het revalidatiecentrum had me nog zo gewaarschuwd; "let op..., een jaar is zó voorbij!". En wat had hij gelijk! Een jaar geleden had ik niet gedacht dat ik nu geen passend werk zou hebben. Overtuigd als ik was van mijn kunnen en m’n herstel.

Zo zat ik dus toch een paar weken geleden, met knikkende knieën, in de

wachtkamer van de UWV arts. Vele desillusies op de werkvloer en de arbeidsmarkt rijker. En met de bibbers door alle horror verhalen die ik vooraf van het UWV gehoord had…

De arts was op het oog een vriendelijke man die mijn dossier zo goed bestudeerd had dat hij me dingen van de afgelopen twee jaar over mij vertelde die ik zelf alweer vergeten was! Ik was echt onder de indruk!  Nadat hij zijn introductie en uiteenzetting over mijn casus gedaan had, moest ik hem vertellen welke invloed mijn beperking op mijn dagelijkse leven heeft.

Dus ik stak van wal en vertelde over mijn dagindeling, mijn energie, het

doseren, de therapie en de pijn. Hij vroeg door. Ik legde uit. Soms steeg de spanning en voelde ik me getest. Ook al werd ik soms bijna overmand door emoties, toch wist ik in mijn kern te blijven en lepelde schijnbaar onaangedaan de feitjes op. Dankbaar dat ik mijn personeelsadviseur als vertrouwenspersoon naast me had want mede door haar aanwezigheid voelde ik me gesterkt.

Bij het lichamelijk onderzoek constateerde hij dat mijn hypermobiliteit wel in overeenstemming te brengen was met de klachten, beperkingen en de pijn.

De bevindingen van de bedrijfsarts werden goedgekeurd en de re-integratie

activiteiten voldoende gevonden. Hij wenste me veel succes met het leven met deze vernieuwde omstandigheden en legde het verdere traject uit.

Vervolg stap was een gesprek met de arbeidsdeskundige van het UWV om te zien welke functies ik met mijn beperking nog wel aan zou kunnen. Dat gesprek vond plaats op 5 mei. Bevrijdingsdag…

Deze keer werd ik vergezeld door mijn lief, want geloof me, zoiets doe je beter niet alleen.

Bij de arbeidsdeskundige werd me al snel duidelijk dat ik voor iets minder dan de helft arbeidsongeschikt verklaard ben. Dat is enerzijds natuurlijk confronterend, maar geeft aan de andere kant ook een gevoel van serieus genomen worden en vooral opluchting omdat het een enorme zorg van onze schouders haalt. Maar wat daar bovenop wel weer zorgen baart, is dat de arbeidsdeskundige aanhaalt dat het rapport van de arts niet wijst op enige restricties wat betreft het aantal uren dat ik nog kan werken. Een 40-urige werkweek, zowel overdag als ’s nachts, moet haalbaar zijn.

… Tsja, dat is dan wel een moment dat je even met je mond vol tanden zit. Dat je zelf de belachelijkheid hiervan tot in je diepste vezels ervaart en je tegelijkertijd realiseert dat het bijna onbegonnen werk is aan iemand die jouw lijf niet voelt en jouw leven niet ervaart, uit te leggen dat dat niet kan! Dan zou je willen dat het mogelijk is, al is het maar voor één dag, om van lichaam te wisselen zodat de ander zou ervaren hoe slopend en bepalend de chronische pijn en vermoeidheid is.

Punt waar we dus nog aan werken omdat dit niet reëel is.

En ondertussen blijf ik verder kijken en me oriënteren op de toekomst. Nog enkele weken en dan ben ik officieel verpleegkundige-af. Dan ga ik afscheid nemen van mijn geliefde werkplek en kan ik aan een nieuw hoofdstuk beginnen.

Ik ben er klaar voor en ben nieuwsgierig naar wat er allemaal nog op m'n pad gaat komen.

in de luwte van de leegte

in de kelder van de kroeg

waar de vaten rustig wachten

iedereen heeft toch genoeg

op de dansvloer van het leven

met een tango voor de boeg

kan het zomaar heftig stormen

ook als niemand er om vroeg

als het golft dan golft het goed

niet te stuiten, niet te sturen

duurt het dagen, duurt het uren

als het golft dan golft het goed

als de akkers overstromen

en de gaten gaan niet dicht

wil geen mens eraan geloven

morgen wordt het toch weer licht

als het golft dan golft het goed

niet te stuiten, niet te sturen

duurt het dagen, duurt het uren

als het golft dan golft het goed

~Als het golft, de Dijk~

Xxx Geebs

Doekjes

Okee, ik draai er even geen doekjes omheen;

Een onzichtbare beperking hebben is k*t!

Hoe positief ik ook ingesteld ben en vaak het tegenovergestelde kan doen voorkomen; dat het allemaal wel meevalt, dat het me ook veel moois en wijsheid brengt, dat ik mezelf steeds beter leer kennen, dat ik makkelijker mijn grenzen kan aangeven, dat ik geniet van de kleine en de grote geluksmomenten in het leven, dat ik steun krijg, vaak soms ook van onverwachtste hoek...   Maar die andere kant hè... Die kant die ik niet graag deel, die is soms zo verschrikkelijk duister.

Die doet me afvragen wat ik nog kan...

Of ik nog mee doe in de maatschappij...

Of anderen mij nog leuk vinden als ik niet zo gezellig ben...

Of anderen het wel op prijs stellen als ik therapeutisch mijn uurtjes meedraai en dan voor de drukte de toko verlaat omdat ik niet meer kan...

Dat anderen niet zien als ik om zeven uur lig te jammeren in bed, niet wetende hoe ik moet gaan liggen om nog enigzins te kunnen ontspannen...

Wat ik nog kan bijdragen voor die ander...

Wat ik kan doen om het voor de ander ook makkelijker kan maken...

Of ik meer kan dan dat ik doe...

Of het juist een tandje minder moet zodat ik minder pijn heb...

Of ik...?

En hoe en wat verder...?

...

En dan merk ik elke keer weer, dat na zo’n enorm diepte punt. Toch de zon weer gaat schijnen! Dat ik toch weer na een nacht goed slapen, de dag beter aan kan. Anders met de dingen om kan gaan, zaken makkelijker van me af laat glijden en ik vrolijk word van de wapperende gebedsvlaggetjes op onze veranda;

Gouden doekjes, voor mijn moeder die dag en nacht voor me klaar staat om me met alle praktische zaken bij te staan. Gouden doekjes voor mijn allerliefste  die me altijd weer opvangt als ik in die diepe put zit, naast me komt zitten en me laat praten, huilen, vragen en er voor me is zonder onbenullige adviezen, maar me gewoon laat zijn en uitrazen.

Gouden doekjes voor mijn kinderen die het niet meer dan normaal vinden mij als een dood vogeltje op de bank of in bed zien liggen en altijd door hun heerlijke pubergebabbel en hun liefdevolle Zijn mij weer aan het lachen krijgen en me vol laten stromen met onvoorwaardelijke Liefde. Gouden doekjes voor de poezen, die zich, ook al heb ik ze honderdduizend keer met grof geweld van mijn schoot afgeduwd, vol geduld weer zachtjes tegen mijn zij aan nestelen in de hoop dat ze dan wel mogen blijven liggen en me met hun gespin een beetje milder stemmen...

Gouden doekjes voor mijn vrienden, die me altijd weer aan het lachen krijgen, er voor me te zijn. Of met een opbeurend whappje, een berichtje op Facebook, meedeleven via Word Feud... 

Gouden doekjes voor de muzikanten, die me elke keer weer weten te raken, met nét dat juiste liedje op het juiste moment. Met cd’s boordevol oppeppende muziek waar ik me soms helemaal als herboren door kan voelen als ik me daaraan overgegeven heb.

En gouden doekjes, voor iedereen, die zijn eigen strijd en leven te leven heeft, zijn eigen dingen meemaakt en mij daar wel of geen deelgenoot van maakt. Zodat ik weet, dat zelfs op de diepste punten van eenzaamheid, we er met zijn allen zijn. Een beetje AllEen en vooral ook Een Samen...

"We are only as strong as we are united, as weak as we are divided"

~J.K. Rowling, Harry Potter and the Goblet of Fire~

Liefs,

Geebs

Focus

De knop om en focussen op de toekomst. Dát was mijn credo vanaf de laatste keer dat ik hier schreef. Blik vooruit en aandacht schenken aan wat wél kan...

En dat heb ik gedaan; genieten van alles waar van te genieten valt. Met de liefste mensen om me heen.

Werk-technisch gezien bleek het toch wat lastiger dan gedacht.

Vooral in deze tijd ís het natuurlijk voor iedereen een moeilijk verhaal, maar om met een beperking een nieuwe betaalde baan bemachtigen is nog lastiger. 

Begin maar eens met wat passends te vinden. 

En na zelf steeds meer geconfronteerd te worden met dingen die in je hoofd nog zo gááf lijken, maar lichamelijk niet haalbaar blijken werkt niet mee aan mijn zelfvertrouwen. Tel daar enkele afwijzingen bij op en daar dreigt het gevaar over te gaan hellen naar de verkeerde kant.  Van de zonnige zijde naar de schaduwkant van de berg...

Ho, ho, ...dat was niet de bedoeling!!

Nergens goed voor ~de Dijk~

Ik heb geen cent te makken 

~och dat valt wel mee~

en ik heb nooit een vak geleerd 

~jawel~

ik kijk niet uit m'n doppen 

~mwoah~

en mijn handen staan verkeerd 

~behoorlijk~

Ik ben niet moeders mooiste 

~'k word wat ouder maar heb niet te klagen~

en ik ben niet al te vlug 

~da's zo waar~

en als je mij een tientje leent 

zie je het nooit meer terug 

~wel hoor, sneller dan je denkt~

en ik denk niet dat ik ooit verander 

~nou...~

want dat duurt bij mij nooit lang

~wat diëten en stoppen met roken betreft ;) ~

en ik heb er ook geen zin in 

~klopt~

en ik was het niet van plan 

~nope~

ik ben nergens goed voor 

~soms begin ik dat te geloven~

jij weet daar alles van 

~vast en zeker~

maar ik kan van je houden 

~dáár ben ik zó goed in~

zoals niemand anders kan 

~....~

laat uren op me wachten 

~da's niet waar~

en dan heb ik ook nog geen geduld 

~soms~

denk enkel aan mezelf 

~niet~

en geef anderen de schuld 

~vroeger~

het is bij mij een zooitje 

~in laatjes en achter kastdeurtjes~

en ik geef nooit fouten toe 

~wél~

en als je met me vrijt 

~hmmmm~

dan ben ik liever lui dan moe 

~noem het vol overgave~

denk niet dat ik ooit verander

~ach, wie weet~

want dat duurt bij mij nooit lang

ik heb er ook geen zin in 

en ik was het niet van plan 

ik ben nergens goed voor 

daar weet jij alles van 

maar ik kan van je houden 

zoals niemand anders kan 

maar ik kan van je houden 

zoals niemand anders kan

~Maar wat vind het UWV daarvan...?~

;) Liefs, Geebs