Wikipedia:
Iemand een hand geven is in onder andere de westerse samenleving de gebuikelijke manier van een begroeting in algemene zin. Men biedt hierbij de rechterhand aan en houdt erlkaars hand kort vast, waarbij deze ook vaak op en neer geschud wordt. Dit gebruik heeft een oude oorsprong.
Een handdruk kan ook een symbolische betekenis hebben. Soms noemt men de in het Romeinse leger wijdverspreide cultus van Mithras als oorsprong van ons handritueel.
Een duidelijke uitleg van Wiki over een zeer gebruikelijk regelmatig terugkomend gebeuren in ons intermenselijk contact.
Ik heb zelfs binnen verschillende opleidingen stil gestaan bij de manier waarop je met een handdruk het meest positief uit de bus komt, bijvoorbeeld voor een sollicitatie;
De wijze waarop je iemand een hand geeft, zegt veel over wie je bent en beïnvloedt de indruk die je op iemand achter laat. Met een slap handje maak je een zwakke indruk en als je alleen de voorste vingers pakt dan kom je als een watje over.
Een goede hand geef je op de volgende manier:
• Steek je hand uit met gesloten vingers
• Zet qua knijpgehalte gemiddeld in en pas de stevigheid van je hand aan op de ander.
• Zorg dat beide handpalmen zich haaks ten opzichte van de grond bevinden, dan is er sprake van een gelijkwaardige hand. Als de andere hand horizontaal op je af komt, buig deze dan om tot een rechte hoek.
• Let op of de ander een dominante of juist heel slappe hand geeft.
~bron nobiles.nl~
Vooral op punt twee wil ik bij deze even inhaken:
‘Zet qua knijpgehalte gemiddeld in en pas de stevigheid van je hand aan op de ander’.
Dit wordt over het algemeen níet gedaan. De laatste tijd valt het me meer en meer op (omdat ik me steeds meer en meer bewust wordt van mijn lichaamsgevoel) dat mensen het liefst zo hard en stevig mogelijk een hand geven. Alsof men daarmee uit wil drukken: “voel eens hoe zelfverzekerd ik ben”?. Het zou fijn zijn als we onze handdruk wat meer op de stevigheid van andersmans hand zouden aanpassen.
Laatst was ik bij een jonge vrouw op bezoek, tenger gebouwd, stukje kleiner dan ik en dan verwacht je het niet. Maar bij het handen schudden zat mijn hand als in een bankschroef geklemd, en toen ik losjes tegendrukte, verstevigde ze haar greep en knakte mijn botjes in elkaar. Ik voelde een beetje triomf toen ik haar verschrikte blik zag, ook als reactie op mijn gepiep, maar de pijn bleef nog enkele dagen doorzeuren.
En nu ik tegenwoordig handen therapie krijg en mijn handen nog gevoeliger zijn dan anders, wil ik me op een of andere manier wapenen.
Want hoe dan ook, het ritueel van handen schudden wil ik in geen geval missen. Het is de verbinding die het contact tussen twee compleet maakt.
En als je met handdrukken alleen al wat meer rekening met de ander houdt, dan komt dat de verbinding tussen beiden zeker ten goede.
Liefs, Geebs
