Road to nowhere

Het is nu zeker een jaar geleden dat ik mijn eerste stuk schreef. 

Inmiddels veel verder gekomen en wijzer geworden. Tijd om vooruit te gaan kijken, vizier gericht op de toekomst zonder het beleven en genieten van het moment uit het oog te verliezen. Nu ik weet waar ik aan toe ben lukt me dat ook beter en voelt het goed.

Er is veel veranderd, ik ben veranderd, de omgeving is veranderd en dat is prima. Verandering is de natuurlijke staat van zijn.

Komende vrijdag krijg ik mijn silverplint voor de linkerhand, dat maak het bionic woman plaatje compleet. Ik krijg er  veel positieve reacties op omdat het zo’n bijzonder sieraad lijkt. Dat is mooi meegenomen naast dat ik er enorm veel baat bij heb.

Vanaf volgende week nog een extra half uur erbij bij fysiotherapie. Dan ga ik samen met een medecliënt oefenen op balans. De spiertraining gaat ook vooruit wat leidt tot meer kracht en uithoudingsvermogen.

Naast het project op mijn werk heb ik gisteren mijn eerste nieuwe sollicitatiebrief geschreven na jaren. Dat is ook wel weer een vreemde ervaring. Ik hoop met heel mijn wezen dat ik bij mijn eigen organisatie kan blijven, maar gezien het arbeidsdeskundig rapport met de beperkingen, kan dat een lastig verhaal worden. Toch ben ik van plan er heel hard mijn best voor te gaan doen en richt ik me vooral op wat ik wel kan, en dat is nog meer dan genoeg.

Ik heb een paar mooie weken achter de rug waarin ik gemerkt heb dat ik zoveel steun en liefde uit mijn omgeving krijg.

Mijn moeder komt door de weeks om de dag. Het huis heeft er nog nooit zo fris en fruitig bij gelegen! Ik voelde me er een beetje opgelaten bij maar na een fijn gesprek is het duidelijk en zichtbaar ook dat zij ervan geniet om dit te kunnen doen. En ze is geweldig. Zoals onze zoon zei: “Omi verstaat haar vak als omi goed!” 

Door mijn werk kom ik weer meer in contact met mensen; collega’s, bewoners, familie van. Ik geniet daar zo van en merk dat het fijn is om weer te kunnen delen.

Zo zie ik weer meer vrienden, heb ik fijne nieuwe vrienden leren kennen en ondernemen we meer samen. De ommekeer van een paar weken terug waarin ik na een dal alles weer in het licht ben gaan zien, heeft heel veel blootgelegd. Ik citeer Ed Nissink:

“Zonder wrijving geen glans

En hoe meer je glanst,

Des te meer je weerspiegelt in de buitenwereld;

Negatief zowel

Als positief”

En dat geldt zeker ook voor mezelf. Ik verdien ook niet altijd de schoonheidsprijs met de wijze waarop ik me uit of reageer op mijn omgeving. Maar we lopen nu eenmaal allen een pad waarop elke keer weer iets nieuws te leren valt...

Well we know where we're going

But we don't know where we've been

and we know what we're knowing

But we can't say what we've seen

and we're not little children

and we know what we want

and the future is certain

Give us time to work it out

We're on a road to nowhere, come on inside

We'll take that ride to nowhere, we'll take that ride

Feeling okey this morning, and you know

We're on a road to paradise, here we go, here we go

We're on a ride to nowhere, come on inside

Taking that ride to nowhere, we'll take that ride

Maybe you want me while I'm here, I dont care

Even when time isn't on our side, I'll take you there, take you there

We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

There's a city in my mind so come on and take the ride

and it's alright, baby it's alright

And it's very far away, but it's growing day by day

and it's alright, baby it's alright

Would you like to come along? you can help me sing this song

and it's alright, baby it's alright

They can tell you what to do, oh god they'll make a fool of you

and it's alright, baby it's alright

There's a city in my mind so come on and take the ride

and it's alright, baby it's alright

And it's very far away, but it's growing day by day

and it's alright, baby it's alright

Would you like to come along? you can help me sing this song

and it's alright, baby it's alright

They can tell you what to do, oh god they'll make a fool of you

and it's alright, baby it's alright

We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

We're on a road to nowhere

~Talking Heads, road to nowhere~

Liefs,

Geebs

Inspiratie

Die heb ik momenteel niet.

Helemaal geen inspiratie voor het schrijven van dit blog. 

Wat er wel is, is een heel rustig gevoel van zijn. 

Gewoon alles nemen zoals het is, en dat is mijn eye-opener van de afgelopen weken. Adem in, adem uit, afstand nemen van mijn gepieker en gepeins en rustig aan doorgaan. En het werkt! Het lijken allemaal van die simpele dooddoeners, van die gevleugelde spreuken waar ook ik een groot liefhebber van ben op internet. Ik lees ze dagelijks, bij bosjes, maar het feitelijk doorleven, dat is stap twee.

Na mijn diepe dal van een paar weken terug zat er letterlijk niets anders op. Doen wat er verwacht wordt, en meer ook niet. En dan dat brein op non-actief zetten. Hoe doe je dat dan? Da’s de grote truc. Dat doe je niet, dat overkomt je. Baf! Plostsklaps, als je merkt dat je door je eigen denken constant zo in de luren gelegd wordt, dan zit er op een gegeven moment niks anders op. STOP!

In die periode leek het erop of ik tegen een zeephelling op aan het klauteren bleef met alle weinig charmante krampachtige pogingen om ergens houvast te krijgen. En toen ik uiteindelijk keihard naar beneden donderde was dat ergens ook een verademing. Zo, klaar, even niks.

Maar het leven gaat door hè, en de verwachtingen blijven. Dus deed ik wat nodig was op de allerbest mogelijke manier, en die is nu eenmaal anders dan voorheen. En daar zat em de crux! Het-is-nu-anders!!  En daar kan ik wel van alles van vinden, maar daar gaat zoveel energie inzitten, in er van alles van vinden. En die energie heb ik juist zo hard nodig. Dus doe ik dat maar niet meer. Ik laat mijn oordelen achterwege en neem de dingen zoals ze nu zijn. Voila! Zo simpel is het nu voor mij.

Dat geeft een hoop ruimte en maakt de boel een heel stuk lichter, Lichter in elke zin van het woord.

~Liefde is de afwezigheid van oordelen~

                     Dalai Lama

Zo zie je maar weer, het komt toch altijd weer op liefde neer ;)

N.b.; het grappige is, dat het hebben van geen inspiratie een onmogelijk gegeven is. Het is er altijd, je moet het 'gewoon' toelaten. De enige blokkade is je denkertje.  Inspiratie is afgeleid van het Latijnse woord in-spirare en betekent letterlijk inademen. Inademen is iets waar we niets voor hoeven doen en wat helemaal vanzelf gaat..., de uitademing volgt dan automatisch.

Adem in- adem uit, adem in- adem uit...

That's life!

Xxx, Geebs