“…Take your well-disciplined strengths
and stretch them between two
opposing poles. Because inside human beings
is where God learns.”
~Rainer Maria Rilke~
Angst is een slechte raadgever. Alleen al bij de gedachte
aan iets wat je eng vindt, verhoogt het je hartslag, vernauwt het je blikveld,
verkrampt je lijf en je focust je nog maar op één, nee wacht! twee dingen; 1:
dat waar je bang voor bent, en 2: hoe je gaat reageren; Vechten óf Vluchten!
Dít is het geval bij acute angst.
Voor mij geldt dat bijvoorbeeld voor de
ontmoeting met een spin. Binnen luttele ogenblikken bestaat mijn wereld alleen
nog maar uit mij en de spin. Dan begint als een razende mijn
overlevingsstrategie te werken. Ik wil weg!! Meteen! Nu!! Maar nét voordat ik
uit het raam spring, grijpt mijn ratio in; “Hoho! Wacht eens even, het is maar
een spin(netje), life goes on!” ...En dan kan ik weer reëel handelen.
Ik neem
gepaste afstand en overdenk de mogelijkheden. Omdat mijn liefde voor het leven
nét iets groter is dan mijn doodsangst, kan ik (als er niemand anders in de
buurt is om mij te redden) het opbrengen als een idioot een glas en kaart te
vergaren en met de nodige spastische bewegingen en gesmoorde kreten het wezentje te isoleren en veilig weg te zetten of bij hele dappere buien het zelfs
buiten in de natuur de vrijheid geven. En vooral bij dat laatste, ben ik
achteraf zo trots op mezelf als zou ik goud gewonnen hebben op de Olympische
Spelen.
Bij langdurige angst werkt het anders… Tenminste wel bij mij.
De aanleiding van dit blog, was gebaseerd op angst. Angst
voor wat me overkwam, angst voor ‘mijn aandoening’, angst voor controleverlies,
angst voor de pijn, angst voor het verlies van mijn ‘rollen’, angst voor de
toekomst, voor verlies van mijn vrienden. Eigenlijk zo’n beetje angst voor
alles…
Het schrijven en delen leverde me enerzijds heel veel steun
en begrip op naast kracht doordat ik feedback kreeg over de wijze waarop ik kon
dealen met de ‘obstakels’ op mijn pad. Maar steeds lag er ook die angst op de
loer. Angst omdat ik me soms wel heel kwetsbaar opstelde wat me blootstelde aan
‘het grote oordelen’. En angst over mijn eigen handelen; was ik wel helemaal
eerlijk, was het geen hele egocentrische-trip, was ik wel zuiver in mijn manier
van delen? Per slot van rekening waren het altijd alleen de mooie verhalen, de
verhalen waarin ik zelf op het laatst de balans gevonden had. Een constante,
kritische evaluatie met mezelf wat niet altijd even makkelijk was…
En toch kreeg ik steeds weer opnieuw die kracht, om door te
gaan, bij mezelf te blijven en te doen wat ik niet laten kon. Door de niet
aflatende liefde van mijn familie, mijn vrienden, mijn gezin, de poezen, de
lezers, muziek, en de liefde voor mezelf om dit alles ook toe te kunnen laten. Hierdoor kon ik mijn angst leren hanteren en langzaam omzetten
in een gevoel van liefde.
Liefde… In relatie tot het uitgangspunt van dit blog zie ik liefde als overtreffende trap van acceptatie. De laatste fase van een proces
van rouw. Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie. Vijf fasen
van rouw die elkaar niet altijd even netjes opvolgen, in elkaar overvloeien en
soms ‘haasje over’ spelen. Maar in grote lijnen is acceptatie toch absoluut het
mooie sluitstuk. En daaraan
voorbijgaande liefde, wat ik in deze zie als meer dan volledig toelaten en
vertrouwen, en weten dat het goed is…
Dan begint er een heel nieuw hoofdstuk. Alweer. Een waarin
er ruimte ontstaan is voor nieuwe dingen. De angst is verdwenen, dus de focus
is weg. Er dienen zich weer andere richtingen aan. Ontmoetingen met mensen die ik
anders nooit had leren kennen. Bezigheden waar ik me anders misschien nooit
voor zou hebben geïnteresseerd…
En terwijl ik me dit alles aan het bedenken was, schoot me
een gedicht te binnen. Het is van een ‘oude vriend’ van me die ik enkele
maanden geleden ontmoette, en die toen, zonder al te veel woorden, mijn verhaal
herkende en zijn ervaring in een gedicht met mij deelde. Het raakte
mij tot in mijn ziel en ik ben dan ook heel dankbaar dat ik het met zijn toestemming
hier mag delen;
“Het kleed van vermoeidheid en pijn
Strak om mijn lichaam gekneveld
Beneemt mijn ademtocht tot streepjes lucht
Ik steun tegen de deurpost van mijn hart.
Eens was het kleed aan komen waaien
In onzichtbare vlagen
Had ongevraagd haar plaats omheen mijn lichaam opgeëist
Doordrong de botten van mijn bestaan
Het is mijn kleed
Ik kan niet anders zeggen
Het is mijn kleed
Ik zal niet vragen waarom je kwam
Ik draag je.
Vanuit deze krachtige omhelzing
Beeft en groeit het verlangen in mij
Aan de ontmoeting met de Geliefde
Mijn kleed, een waarachtige pijn
Die alles in mij oproept
Om de met spiralen en heilige cirkels bewerkte deur van mijn
hart open te duwen.
Mijn kleed vult mijn verlangen tot een borrelende,
overlopende kruik
Mijn Geliefde, mijn verlangen is groot.”
~Maarten Förster~
Dank jullie wel lieve allemaal!
Xxx
Geebs
