Astrid

Bijna vier jaar geleden raapte ze me op.

Voorzichtig als met een uit het nest gevallen vogeltje, sloeg ze haar warme handen om me heen en gaf me een veilig onderkomen in haar praktijk.

Ik was naar haar verwezen door het revalidatiecentrum omdat zij gespecialiseerd was in chronische ziekten en pijn. Een betere fysio was er niet voor mij. En dat klopte. Binnen no-time hadden we een band. Zij  wist wat ik nodig had en door haar vakkundigheid en gedrevenheid kreeg ik snel hernieuwd vertrouwen in mijn lijf en een fijn maatje om mee te trainen.

En met dat maatje zat ik vanmorgen in de kerkbanken. Hand in hand, uit het veld geslagen omdat we het niet meer om konden draaien, hoe graag we dat ook wilden.                                                                     

Want zij is niet meer…

Hadden we wel gezegd hoe belangrijk ze voor ons was?

Hadden we wel gezegd hoeveel ze voor ons betekend heeft?

De ziekte die haar negen jaar geleden al eerder in de tang had, heeft genadeloos toegeslagen.            

In de zomer twee jaar geleden stond hij ineens weer aan haar deur.                                              

Maar ze deed niet open, ze vluchtte, ze vocht. Met al haar liefde voor het leven, haar kracht en positiviteit bleef ze weerstand bieden. Tot op het allerlaatste moment, totdat ze echt niet meer kon, bleef ze met ons trainen.

En daar zaten wij vanmorgen, met honderden andere mensen; haar geliefden, haar collega’s, haar vrienden en al die mensen die door haar aangeraakt waren en in wie zij verder leeft…

En stonden wij in eerbied op voor haar.

In gedachten hoorden wij haar stem; “‘ritsje dicht’, schouders naar achter, borst vooruit…”

Dank je wel lieve Astrid, rust zacht...