Bijna vier jaar geleden raapte ze me op.
Voorzichtig als met een uit het nest gevallen vogeltje,
sloeg ze haar warme handen om me heen en gaf me een veilig onderkomen in haar
praktijk.
Ik was naar haar verwezen door het revalidatiecentrum omdat
zij gespecialiseerd was in chronische ziekten en pijn. Een betere fysio was er
niet voor mij. En dat klopte. Binnen no-time hadden we een band. Zij wist wat ik nodig had en door haar
vakkundigheid en gedrevenheid kreeg ik snel hernieuwd vertrouwen in mijn lijf
en een fijn maatje om mee te trainen.
En met dat maatje zat ik vanmorgen in de kerkbanken. Hand in
hand, uit het veld geslagen omdat we het niet meer om konden draaien, hoe graag
we dat ook wilden.
Want
zij is niet meer…
Hadden we wel gezegd hoe belangrijk ze voor ons was?
Hadden we wel gezegd hoeveel ze voor ons betekend heeft?
De ziekte die haar negen jaar geleden al eerder in de tang
had, heeft genadeloos toegeslagen.
In de zomer twee jaar geleden stond hij
ineens weer aan haar deur.
Maar ze deed niet open, ze vluchtte, ze vocht. Met al haar liefde voor het leven, haar kracht en positiviteit bleef ze weerstand bieden. Tot op het allerlaatste moment, totdat ze echt niet meer kon, bleef ze met ons trainen.
Maar ze deed niet open, ze vluchtte, ze vocht. Met al haar liefde voor het leven, haar kracht en positiviteit bleef ze weerstand bieden. Tot op het allerlaatste moment, totdat ze echt niet meer kon, bleef ze met ons trainen.
En daar zaten wij vanmorgen, met honderden andere mensen;
haar geliefden, haar collega’s, haar vrienden en al die mensen die door haar
aangeraakt waren en in wie zij verder leeft…
En stonden wij in eerbied op voor haar.
In gedachten hoorden wij haar stem; “‘ritsje dicht’, schouders
naar achter, borst vooruit…”
Dank je wel lieve Astrid, rust zacht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten