Ik ben een beetje schrijfmoe...
En dat heeft alles te maken met mijn onzekerheid ten gevolge van de emoties die de afgelopen weken als een tornado binnen in mij hebben huisgehouden.
Alle kanten ben ik opgegaan maar als een tuimelaar steeds weer mooi in het midden geëindigd...
Ik heb een tussen evaluatie gehad op de revalidatie en langzaam aan gaat het in kleine stappen vooruit. Het doseren heeft tot resultaat dat ik meer grip op mijn dagen heb en nu snap en bijna automatisch de activiteiten afwissel met rustmomenten. Zo krijg ik de kleine dingen van de dag gedaan en kan ik de dagen rekken tot nét aan kinderbedtijd om in mijn bed te crashen. Er is nog wat werk aan de winkel wat leuke dingen plannen betreft. Dus die houden we nog open...
De bib-groep (bewust in beweging) is na vijf bijeenkomsten afgerond en dat heeft me opgeleverd dat ik beter kan zitten, bewuster sta, weet hoe ik me zo optimaal mogelijk beweeg en dat ik mijn eigen tempo mag leren ontdekken en volgen. Ook ben ik me ervan bewust dat als ik inspanningen op een uitademing doe, ik veel minder verkramp en dus een beter resultaat krijg. Da’s ook mooi! Daarnaast heb ik een paar mooie revalidatie-maatjes leren kennen die ik hopelijk nog eens vaker zie.
Het lopende band werk heeft plaats gemaakt voor buiten fietsen en wandelen. Kleine mini-stukjes weliswaar, maar we zijn weer buiten! En deze week ga ik voor het eerst het water in, hydrotherapie oftewel, zwemmen. Beginnend met ontspanningsoefeningen in het warmwaterzwembad. Het schijnt een weldaad voor lichaam en geest te zijn.
Op de handentherapie gaat het ook steeds beter, de pijn naderhand wordt minder, mijn grip op de speeltjes en het oefenmateriaal wordt beter. Omdat de afwijkende stand van de vingers gecorrigeerd moet worden, krijg ik een op maat gemaakte spalk. Eerst eens aan de rechterhand van spalk materiaal om te kijken of het werkt. Dan in de toekomst voor beide handen in het zilver, chique! Dat zal de knijpers leren! ;)
Haptonomie zal me gaan helpen de emoties nog beter te verwerken. De afgelopen weken waren zo heftig, er zit nog veel oud zeer opgeslagen wat eruit mag gaan komen. Ik geloof dat ik daar nu wel aan toe ben.
Nu is het vooral de onzekerheid waar ik in verkeer. Alles voelt onzeker. Bij alles wat ik doe zet ik vraagtekens, en veel commentaar uit mijn omgeving betrek ik op mezelf. Mijn zenuwen liggen bloot.
De tuimelaar draait nog heel langzaam wat om zijn as, en keert tot een zeker punt weer terug in bewegingloze stilte.
Voor zolang het duurt...
Liefs, Geebs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten