Revalidatie.
Revalidatie?
Revalidatie?
Ja, revalidatie...!
Is dat niet voor mensen die iets ergs mankeren zoals bijvoorbeeld een been
missen, of een arm, of weer opnieuw moeten leren functioneren na een
hersenbloeding?
Jawel, maar dus ook voor mensen die stiekem, langzaamaan beperkt geraakt zijn in
hun normale dagelijkse gang van zaken.
Maar toch niet voor mij...?
Jawel, de revalidatiearts heeft me aangemeld voor een traject van twee maal in
de week, onder supervisie van een team, om mijn leven weer op een ander spoor te
krijgen. Binnen nu en een maand of anderhalf verwacht ik een oproep...
Ik vind het fijn. Ik ben blij serieus genomen te worden. Maar ik ben daarnaast
ook heel erg in de war. Er zijn momenten dat ik me prima voel, bijna nergens
pijn heb en met gemak de trap op en af kom, dan voel ik me bijna schuldig.
Maar als het einde van de dag inzicht is, ik met moeite het avondeten bereid heb
en ik als een oude vrouw mezelf om acht uur mijn bed in takel, niet wetende hoe
ik moet gaan liggen van de pijn, dan wilde ik dat ik morgen al van start kon.
Klaagbalken, daar heb ik altijd zo’n hekel aan gehad, en nu ik dit blog aan het
schrijven ben, vrees ik een klaagbalk te gaan worden. Is dat de reden dat ik
(bijna) niemand van dit blog op de hoogte gesteld heb.
Wanneer durf ik de stap te nemen om anderen meer te betrekken in de mindere kant
van mijn verder heerlijke leventje?
Wat heb ik nodig om mezelf echt voor de volle honderd procent bloot te geven.
Vertrouwen?
Moed?
Lef?
Tot nog niet zolang geleden heb ik altijd gedacht dat ik helemaal in balans was,
dat er voor mij weinig nog te leren is. Echter door de gebeurtenissen van de
afgelopen tijd, merk ik wel dat er voor mij nog heel wat werk aan de winkel is.
Woorden met balk spreken iemand met mijn naam natuurlijk altijd aan, maar klaagbalken kende ik nog niet. Het is ook een veel te poëtisch woord voor wat het bedoeld te zeggen. Volgens mij klaagt een klaagbalk over dingen die niet klaagwaardig zijn. Dat ziet er bij jou toch wel flink anders uit. Goed streven om niet klaag te willen balken, maar dat betekent niet dat je anderen niet mag laten weten dat je een pijnlijk lijf hebt.
BeantwoordenVerwijderenMet zo'n blog werkt dat prima, zo heb ik zelf een jaar geleden mogen/moeten ervaren. Je schrijft het voor jezelf op (dat is sowieso een erg goeie manier om er mee om te gaan), wie het weten wil leest mee en wie het niet weten wil doet dat niet. En je bepaalt zelf wie je wel of niet de gelegenheid geeft. Ik had zelf geen idee dat het allemaal zo heftig was voor jou. Niks mis mee om dat aan je omgeving te laten weten hoor.
Ik hoop dat het soelaas gaat bieden, die revalidatie. Pijn in je lijf gaat je beheersen, ook als je probeert het te negeren. Revalidatie is voor mensen die iets ergs mankeren, dat klopt, en daarom krijg jij het ook aangeboden.
De bewustwording dat er altijd wat te leren blijft mag je overigens als een wijze les beschouwen. Het wordt knap saai als je klaar bent met leren. (Waarmee ik niet wil zeggen dat je pijn daarvoor bedoeld is; als dat zo is is er wel een erg rigoureus middel toegepast).
Sterkte, en blijf schrijven.
:). Dank je Frans
BeantwoordenVerwijderen