“Zullen we dan een dagje naar opa gaan?”
Mijn moeder vroeg het me een paar weken geleden omdat mijn opa zijn halfbroer over zou komen uit de Antillen. Neef E. noem ik hem liefkozend omdat hij slechts vier jaar ouder is dan mij en we enorm op elkaar gesteld zijn. ‘Toevallige’ bijkomstigheid is dat hij gelijktijdig met mij zo’n beetje in de lappenmand verzeild geraakt is en hij gediagnosticeerd is met fibromyalgie. Dus ja, we moesten elkaar sowieso treffen!
En natuurlijk was ik razend enthousiast en besloten we afgelopen woensdag met het openbaar vervoer naar Den Haag te reizen. Bij het opstaan was mijn enthousiasme al iets minder omdat ik nog last had van de naweeën van het weekend waarin we een avondje naar het Zoks festival geweest waren. Maar, hop, schouders eronder en gaan. Bus naar het station, koffie halen, cadeautje uitzoeken bij de Bruna, trein in, plaatsje zoeken, kletsen, puzzelen, kletsen, koekeloeren, koffie drinken, broodje eten, kletsen… Bij station Den Haag aangekomen was het enige waar ik nog aan kon denken… mijn bed!
En daar was het sjouwen, zoeken naar het nieuwe tramperron, wachten, hangen, kletsen, koekeloeren, tram in, luisteren, kijken, kletsen, hangen, uitstappen, lopen, binnen komen, lachen, knuffelen, thee leuten, kletsen, foto’s kijken, kletsen, luisteren, eten… En op een gegeven moment heb ik het gewoon maar gedaan omdat ik werkelijk dacht dat ik ter aarde zou storten… “Mag ik even op je bed gaan liggen…?”
…Een korte stilte, en dan natuurlijk een goedkeuring. Heerlijk even plat, neef E. kwam er gezellig bijzitten maar dat gaf niks want hij babbelde zo heerlijk geruststellend en lekker door zodat ik me helemaal kon overgeven en alleen maar hoefde te luisteren en af en toe eens reageren. En langzaam aan trok ik weer een beetje bij.
En dan weer die onvermijdelijke terugweg; afscheid nemen, knuffelen, lopen, wachten, tram in, koekeloeren, hangen, kletsen, tram uit, lopen, zoeken, lekker vies eten bij de Burger King, lopen, zoeken, Starbucks koffie scoren, trein in, zitten, kletsen, luisteren, hangen, lopen, auto in, moeder wegbrengen, …bij thuiskomst kon ik alleen nog maar even knuffelen met de kinderen (die zich prima geamuseerd hadden een dag alleen; “wanneer ga je weer?” ;) ) en toch wel heel tevreden en gelukkig mijn bed in rollen.
En dan die gebakken peren, waar ik nu nog mee zit. Lopen doet zeer, zitten doet zeer, alles doet zeer. Alleen liggen is fijn. Maar dat mag weer niet te lang. Rust Roest zegt men. Dus ik rommel maar rustig aan vandaag. En dan vind ik het toch wel weer heel erg confronterend, dat dingen niet meer zo vanzelfsprekend gaan als ‘vroeger’. En zie ik ook wel als een berg tegen die reis naar Turkije op. Maar goed, even doorbijten, en dan heb je ook wel wat.
15 dagen zon, zee, zwembad, fijne mensen en vooral ….
Rust!
Liefs,
Geebs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten