6 juni 1981, op het pleintje van de wekelijkse markt staat een grote tent. Het is al weken onrustig in ons durp... Doe Maar treedt op.
... En ik lig al uren te huilen in mijn kamertje. Ik mag niet!
Mijn plakboek, harde werken met cassetterecorder naast de radio, posters boven mijn bed ten spijt, mama vind me nog te klein.
De steen op mijn maag voelt ondraaglijk zwaar en als er 's avonds op mijn deur geklopt wordt is "ga weg!!!" het enige wat ik nog uit kan brengen.
Gesmeekt heeft ze, mijn moeder, om me toch mee uit wandelen te krijgen met onze logeer-hond. En na flink aandringen en een verrassing in het vooruitzicht loop ik toch maar mee een blokje rond. De verzoeningspoging wordt steeds geslaagder naar mate we het dorpsplein naderen en de muziek steeds duidelijker wordt. Naast de tent genieten we samen, mijn moeder, de hond en ik, wat fijn om zo dicht bij mijn Doe Maar te zijn. Dan ziet mijn moeder iets, bindt de hond aan een hekje en duwt me voor zich uit een spleet in de tent in. Na wat wringen staan we ineens voor het podium. Oog in oog met de, op dat moment nog enige man in mijn leven: Ernst Jansz...
Lang heb ik er niet van mogen genieten. En het was niet eens de beveiliging die aan dit alles een einde maakte. Nee, de emoties waren veuls te groot voor de toch wel kleine Geebs. Snikkend en trillend smeekte ik mijn moeder al snel om weer naar huis te gaan. Bang om als al dat ander grut flauw te vallen en afgevoerd te worden. Wijs was ik wel!
En nu heb ik met volle teugen kunnen genieten! Wat een geweldige show, wat een super publiek en wat een topmuzikanten! Mijn keel heb ik schor gezongen, de meeste liedjes zaten nog goed in mijn systeem.
In februari wil ik weer!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten