Voor wie dit leest

Woorden. Ik heb altijd een ambivalente verhouding gehad met woorden. Als kind was ik een dromertje en kon me laten meeslepen door mijn gedachten over hoe het dan allemaal in elkaar zat met de wereld, het heelal en het oneindige. Vooral het woord 'ik' was een hoofdbreker voor me. Want als ik 'ik' zei, dan had dat een andere betekenis dan als een ander 'ik' zei. En hoe voelde een ander 'ik' dan, voelde dat dan precies hetzelfde als de ik voor mij...

Er was een liedje wat me ook enorm fascineerde op de lagere school; Wordy rappinghood van de Tom Tom club. Ik heb er nog een dansje op gemaakt voor de weeksluiting ;)

Maar als ik iets moest vertellen, dan schoten woorden mij vaak tekort. Op de meest belangrijke momenten stond ik met een mond vol tanden.

En de uitspraak 'schelden doet geen pijn' heb ik nooit begrepen. Woorden zijn wel degelijk in staat te kwetsen, misschien nog wel erger dan fysiek...

Op de middelbare school kwam ik in aanraking met een gedicht van Leo Vromans, voor wie dit leest. Woorden zijn niet toereikend om maar in de buurt te komen bij wat ik toen voelde. Wat ik nog wel weet is dat het me zo diep raakte en dat ik me zo gekoesterd voelde door dit gedicht en nu nog.

En nu helpen mijn geschreven woorden me zo nu en dan om alles op een rijtje te krijgen. Ik vind het leuk mijn gedachten in woorden te vormen en zo te proberen de essentie uit te drukken en hopelijk ook op een ander over te brengen.

Voor wie dit leest

Gedrukte letters laat ik U hier kijken,

maar met mijn warme mond kan ik niet spreken,

mijn hete hand uit dit papier niet steken;

wat kan ik doen? Ik kan U niet bereiken.

O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen.

Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid;

verzacht het vreemde door de druk verstenen

van het geschreven woord, of spreek het uit.

Menige verzen heb ik al geschreven,

ben menigeen een vreemdeling gebleven

en wien ik griefde weet ik niets te geven:

liefde is het enige.

Liefde is het meestal ook geweest

die mij het potlood in de hand bewoog

tot ik mij slapende vooroverboog

over de woorden die Gij wakker leest.

Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn

en door de letters heen van dit gedicht

kijken naar uw lezende gezicht

en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.

Doe deze woorden niet vergeefs ontwaken,

zij kunnen zich hun naaktheid niet vergeven;

en laat Uw blik hun innigste niet raken

tenzij Gij door de liefde zijt gedreven.

Lees dit dan als een lang verwachte brief,

en wees gerust, en vrees niet de gedachte

dat U door deze woorden werd gekust:

Ik heb je zo lief.

Leo Vroman