Plannen

Gek, hoe binnen zeer korte tijd de strekking van een woord zo kan veranderen...

Gisterenavond stond het plannen van ons jaarrooster op de agenda. Van zeven tot tien zouden we bijeenkomen en gezamelijk het rooster voor 2013 in elkaar flansen. Altijd een zeer enerverend gebeuren!

En een gebeuren wat ook de nodige voorbereiding vergt. Want wanneer is er iets te doen in 2013, en wanneer wil je op vakantie, en wie viert welke verjaardagen op welke dag?

Na mijn ervaring vorige week in het ziekenhuis was ik een zenuwinzinking nabij en zag ik zo als een berg tegen dat plannen op.

Hoe kan ik nu diensten plannen waarvan ik het idee heb dat ik ze toch niet kan werken?

Wat moet ik opgeven?

Hoe moet ik nachtdiensten plannen als Plannen momenteel zoooo beduidend iets anders inhoud dan een jaarrooster plannen?

Plannen is nu dagen vooruitkijken om mijn energie vooraf in te delen.

Het is er stiekem ingeslopen, maar ik heb er een heel strakke dagplanning bijgekregen zonder dat ik het bewust in de gaten had. Plannen wanneer boodschapjes doen zodat daarna tijd is om te liggen anders kan ik niet koken.

Plannen de hele dag niets te doen om een avondje naar de kroeg te kunnen. En is er daags daarna wel ruimte om de hele dag bij te komen?

Plannen wanneer ik mijn administratieve taakjes doe, niet op een dag waarop ook een wandeling gepland staat.

Even in paniek raken van een smsje of ik volgende week mee ga wandelen, wat is dat voor een dag, heb ik dan niets anders??? Het is raar, dat dit binnen korte tijd zo gewoon voor me geworden is. Ook wel comfortabel en overzichtelijk hoor. Ik ben gauw tevreden en heb me nog geen moment verveeld. Ik lees wat af, geniet van de poezen, muziek en vooral de kids. Heerlijk om altijd mijn onverdeelde aandacht voor ze te hebben. Het zijn die fijne dingen die erbij komen.

Maar als ik dan ter voorbereiding van de roosterplanning een weekend vrij plan voor Bospop volgend jaar, dan bekruipt me ineens de angst... Drie dagen festival....?  Daar draaide ik nooit mijn hand voor om. Daaromheen plande ik altijd mijn nachtdiensten, onze favoriete festivals naast alle andere fijne dingen. Hoe ga ik dat doen?!

En het werk... Dan zit ik daar in mijn vertrouwde kantoortje met mijn collega’s. Hoor ik op de achtergrond de eigen geluiden van enkele bewoners die ik zo mis... En dan hoor ik mezelf de data roepen dat ik wil werken.... Het voelt zo bizar allemaal. Ga ik hier nog terug kunnen komen om te werken?

Ondertussen wacht ik maar af wat nu de definitieve diagnose wordt, wat kan ik anders?

Het houdt me bezig...